Breathing Snowflakes

Hoofdstuk 2.

Daar staat die. Een week lang alleen maar gehoopt dat ik hem tegen zou kunnen. En nu sta ik voor hem in een sneeuwstorm. Ik wil me niet eens voorstellen hoe ik er nu uit zie. Hij is nog net zo knap als hoe ik het me verbeelde. Er valt een sneeuwvlok op mijn neus die me weer bij de realiteit brengt.

"Oh dat is wel een stukje hier vandaan" antwoord ik vluchtig. Ik zie hem bedenkelijk kijken en het lijkt dat de moed hem in de schoenen zakt.

"Ik kan je daar wel afzetten maar ik denk niet dat de bussen rijden in dit weer" vervolg ik snel mijn zin. De sneeuw blijft met vaart en de lucht dwarrelen en langzaam word ik steeds natter. Normaa gesproken had uk al lang weg gereden zijn in dit weer maar ik kan het mezelf niet aan doen om na zo lang te wachten zo weer weg te gaan.

"Shit daar heb ik niet aan gedacht. Ik ben verdwaald toen ik vanaf de stad naar huis wilde lopen maar kan me niet herinneren dat de heen weg ook zo lang duurde en ik zie helemaal niets" antwoord die dan op mij. Dit is mijn kans. De zenuwen gieren door mijn lichaam maar ik zet me er over heen.

"Stap in" zeg ik vervolgens vol zelfvertrouwen. Tenminste ik hoop dat die het zo hoort. Ik stap zelf meteen in de auto en trek mijn hakken weer uit. Ik zet de kachel op mijn voeten in de hoop het zo iets warmer te krijgen, gelukkig draaide de auto nog. Hij stapt in en gaat warrig met zijn handen door zijn haar. De spetters vliegen door de auto maar ik doe alsof ik het niet zie. Als ik weg rijd voel ik zijn verwarde blik naar me kijken.

"Ik ontvoer je niet hoor wees niet bang" zeg ik vervolgens zonder dat ik het door heb. Oh wat doe ik raar. Zoiets zou ik normaal nooit zeggen. Ik probeer dat niet te laten zien en lach het een beetje weg. Hij lacht lichtjes terug maar blijft stil. Zie je wel ik zet mezelf echt voor schut.

"Wat ben je dan van plan?" Vraagt die met een halve glimlach. Ik lach ongemakkelijk terug en hoop maar dat ik niet nu al een slechte indruk heb gemaakt.

"Aangezien er nu geen bussen rijden kan ik je beter meenemen naar mijn huis zodat je in ieder geval droog kunt wachten in plaats van nog verder verdwalen in de sneeuw" Ik wacht ongeduldig zijn reactie af en bedenk me dan dat ik het beter had kunnen overleggen voordat ik weg reed. Tot mijn verbazing bedankt die me heel enthousiast en om de stilte te sussen.

Bij mijn huis aangekomen zie ik hem bewonderend kijken. Ik rij de auto van mijn vader de garage in en zet de auto uit. Zonder iets te zeggen stappen we allebei uit en lopen we door de deur het huis binnen. Ik zie hem rond kijken en sta er een beetje ongemakkelijk bij.

"Als je wilt kan je douchen boven, er is niemand thuis dus ik kan kleding van mijn broer pakken tot die van jou droog zijn. Die zal ik wel in de droger doen zodat het wat sneller droog en warm is" zeg ik en ik loop naar boven. Ik hoor dat hij achter me aan loopt maar niet zo snel als ik. Als ik achter me kijk zie ik dat die rondkijkt in het huis. Ik moet zeggen ons huis is best wel groot maar ik voel me er altijd ongemakkelijk bij. Met mijn hakken in mijn handen loop ik naar mijn broer zijn kamer waar ik ze even neer zet. Ik pak een zwarte trainingsbroek met een zwart t-shirt van mijn vader en begeleid hem naar de badkamer van mijn broer. Ik leg kort uit hoe de douche werkt en vertel hem dat die richting mijn kamer kan lopen als die klaar is.

Zelf loop ik mijn eigen kast in en pak ik een zwarte broek met een rood bloesje. Ik kijk in de spiegel terwijl ik mijn haren op een hoge knot doe en het valt me mee hoe mijn make-up nog zit. Ik stuur Brandon snel een berichtje dat ik nu pas thuis ben en nog wel uitleg hoe dat komt en dan spring ik snel onder de douche. Als ik aangekleed mijn badkamer uit kom lopen zie ik dat de nog steeds vreemde jongen rondkijkt in mijn kamer.

"Past de kleding een beetje?" vraag ik en ik merk dat hij schrikt. Hij draait zich om en ik zie dat de broek een beetje strak om zijn bovenbenen zit maar de lengte is goed. Zijn shirt daar in tegen zit erg strak om zijn lichaam en ik durf te wedden dat ik er blokjes door heen zie komen.