Till The Last Breath *SOON*

Chapter 1

Bawat tao ay binigyan ng Panginoon ng tig-iisang tiyansang mabuhay para gawin ang kanilang gusto at mga hangarin nila sa buhay. So, live your life to the fullest. Every second is a moment, so don't waste it on doing such things that won't help, and even ruin your life. Go on straightly to the aspects of life that will make you happy, like LOVE. And make sure, if you love, make it to the fullest. No worries, no lies, no betrayals, just TRUE LOVE. You can't turn back time, mistakes you had committed can't be brought back anymore. Love can start in a simple, but hard-thinking step, but it ends in a best way you deserve. It maybe not like the "happy ending" you've known from fairy tales, because this happeniness will have no end. Real happiness last forever.

~

"ANNOUNCEMENT. There will be no classes this afternoon."

Hay salamat naman. Pagod na pagod na ako. Can we have a rest break man lang sa mga classes at the time? Lalong-lalo na palaging may requirements na pinapatong sa mga kamay namin tuwing subject periods? Hay salamat. Mai-dedeclare namin itong freedom. Relax din naman.

Ay, mianhae. :3 I forgot to introduce myself. My name is Xian Alexander dela Torre. I'm sixteen years old, about to be a high school graduate. Sa unang tingin niyo sa akin, tingin niyo ay isa akong super-spoiled brat-kinda person, dahil sa mga damit at kagamitan ko. Some people just thought that I'm classy, at lamang na lamang na ako sa ibang mga tao.

But, its just a promise my grandmother told me. I really do appreciate it, and I'm very thankful for that. But maybe you're asking, or wondering, "Why does your Grandma spoil you like that? Where are your parents?"

Simple. The first question muna, ayon kay Mamita (Call Sign ko kay Grandma), its just a simple way para palakihin akong tama at hindi naiiba sa ibang tao. Mistulang, rich kid nga ako, but the truth, I'm way lower than the standard you expect.

And that leads to the second question. You may thought I am the perfect person who has it all, think again please.

I have no parents. Ulila po ako.

They died eleven years ago. I still remember freshly at my mind at the last conversation with my Dad before he left the life world.

"Son, always remember me and your Mom. We both love you."

"I love you both also."

Yan ang pinakahuling statement sa akin ni Dad bago siya namatay. Minsan, pag nakakakita ako ng isang buong pamilyang masaya, which means may father, mother, at may mga anak, mistulang grabe yung inggit ko at pagkalungkot. At times, gusto kong magtanong, "Bakit ako walang mga magulang?" But in the other hand, nagpapasalamatako na napalaki ako ng wasto at normal na tulad ng isang tao, yun nga lang, hindi kumpleto ang pamilya ko.

Pinalaki ako ni Mamita, at ni Tito Andrew, ang kapatid ng Dad ko na bunsong anak ni Mamita na pitong taon lang ang tanda niya sa akin. Wew :3 Buti nalang nga, at may mga kasangga ako sa buhay. Si Tito, parang trato ko na sa kanya ay parang Kuyang kapatid. Not only because of the age gap, but also they are the ones who taught me on how to be a full-grown man. Ayon na din sa kwento ni Mamita, na nag-iisang anak lang ako, at sabi niya rin na ang sobrang bait ni Mom at Dad, lalong-lalo sa pag-aalaga sa akin.

Kaya rin, sobra akong nagluluksa hanggang ngayon. Hindi kami nagka-sama-sama para mag-spend ng time sa isa't-isa. Sabi din sa akin na itinago pa ako ni Mom kay Dad dahil baka mabigla ang Dad ko at itakwil ako, pero hindi pala. Minahal niya ako kahit bilang na ang araw niya nang mga panahong iyon.

Mahal na mahal ko yan silang dalawa, ngunit gusto ko malaman sa kanila: kung paano sila nagkakilala, how did they fall in love with each other, at lahat ng iba pa. Ang alam ko lang ay, mahal na nila ang isa't-isa, maski sa kanilang huling hininga, o sa kabilang buhay.