When I was 15 years old doon unti-unting sinabi sakin ni mom ang katotohanan. Nung nalaman ko na yung totoo. I was shocked bigla akong nanghina, sabay takbo sa kwarto humiga ako sa kama ko at umiyak. Nung panahon na nalaman ko yung totoo yan lang yung tanging paraan na nagawa ko ang umiyak. The whole day na umiiyak ako feeling ko this is the worst nightmare. I was down and parang ayokong lumabas ng kwarto ko dahil sa nalaman ko. Dumating sa point na ayokong kumain hindi ako lumalabas ng kwarto ko nakahiga lang ako all day ayokong pumasok ng school. After ng lahat narealize ko na "bakit hindi nalang ako mag pakasaya sa nalalabi kong araw dito sa mundo?". Then narealize ko na "happiness is the right medicine for me" opsss wag lang sobrang saya it should be balance. Nag pakatatag ako at inaasa ko nalang kay God kasi alam ko na he has great plans for me. Sabi nga sa nabasa kong libro "Live life to the Fullest" so na prove ko sa sarili ko na "I must go on" Go with the flow lang ganon.
