MUCİZE

1.Bölüm

Hayat çok zor,bir o kadarda acımasızdı...Mutlu olan insanlara okadar çok imrenirdimki...Çok kızardım sağlığı yerinde olupta kıymetini  bilmeyenlere.Allah’a şükrederdim hep,benim bu yaşadığımdan daha kötüsünü yaşayanlarda var çünkü.Ben Aleyna 17 yaşındayım ama kendimi 47 yaşında gibi hissediyorum.Nedeni bariz bir şekilde ortada"Hayatım"Bu hayat beni daha 17 yaşındayken okadar yorduki.Ben engelliyim yani..yürüyemiyorum.Annem deseniz engelli olduğum için bizi terk etti.Ben daha küçücük yaşımdayken annesiz kaldım.Allah'a şükürler olsunki babam vardı yanımda.Her zaman tek dayanağım babam olmuştu benim,onunkide ben..Çok zor zamanlar geçirmiştik babamla,durumumuz düzelmemişti gerçi.Herşey yine aynıydı,ben aynıydım,hayatım aynıydı tek bir dönüm noktası vardı benim için,tabii onun olmasıda imkansızdı.çünkü bizde okadar para yoktu ve hiçbir zaman da olmayacaktı.maddi durumumuz kötüydü.Babam henüz iş bulamamıştı.hergün iş arıyordu.Ben ise bir markette kasiyerlik yapıyordum.Sanırsam bana acıdıkları için almışlardı işe.Ama onlara minnettardım.Ayda bin tl alıyordum.Bu paranın ise 400 tl si bana özel ders veren hocaya gidiyordu baya bir indirim yapmıştı benim için.okula ne kadar gitmek istesemde gidemiyordum.200 tl yi ise bana evdeyken yardım eden Hatice teyzeye veriyorduk.200 tl ev ihtiyaçlarına gidiyordu.Bana ve babama kalan ise 200 tl idi.Her zaman paranın 50 tlsini kendime alıp geri kalanını babama veriyordum ve bu para bize 1 ay yetmek zorundaydı.Küçük bir evimiz vardı. Oturma odasında ise eskidiği her halinden belli olan iki kanepe,bir halı,tüplü televizyon ve kovalı soba vardı.Oturma odasından hariç küçük bir mutfak,babamın kaldığı oda ve benim kaldığım oda vardı.Odamda eski bir sedir üzerine konulmuş yatağım,karşısında tek kapağı kırılmış küçük ahşap dolap vardı.Odamın duvarları çillenmiş ve rutubetlenmişti.Kötü kokuyordu ama alışmıştım işte..
Yatağımdan doğrulup yanımda duran tekerlekli sandalyeye ulaşmaya çalıştım.Tekerlekli sandalyeyi tutup tam çekiyordumki yere düşmem bir oldu.Canım çok acıyordu.Her zamanki gibi..Kalkmaya çalıştım,kalkamadım...yatma pozisyonundan oturma pozisyonuna geçtim.Ellerimle bacaklarımı düzelttikten sonra ağlayarak birinin gelmesini bekledim.Çoğu zaman böyle oluyordu ve beni ya babam yada Hatice teyze kaldırırdı.Hayat okadar zor geliyorduki bana...bende okula gidiyim,bende yürüyüm bu tekerlekli sandalyeye bağlı olmayım istiyordum.Bazı insanlar çoğu zaman hayatlarından şikayet ederlerdi.Mesela okula gitmeyim diye bir sürü yalan uydururlardı.Bu hareketleri o kadar saçma gelirdi ki  bana.Mesela arkadaşlarının kıymetini bilmezler annelerinin kıymetini bilmezler ama bu dediklerim okadar önemliki farkında bile değiller.Zaten insanlar bir şeyin değerini kaybedince anlıyo.Annesini kaybetse okadar kötü olurlarki keşke..derler keşke kıymetini bilseydim.O zaman iş işten geçmiştir.Mesela olmasını istediğim hayallerimden biri ne biliyor musunuz?Hani yağmur yağarya işte ozaman dışarı çıkıp yağmur yağarken ellerimi kaldırıp etrafımda dönmek istiyorum.Belki bu isteğim size saçna geliyor olabilir ama bu benim özgürlüğüm demektir.Özgür olmak..o kadar güzel birşeyki kimseye muhtaç olmadan,hiçbir alete muhtaç olmadan yaşamak.İşte ben bu özgürlüğü henüz yaşamamış olan genç bir kızım.İki ihtimal var benim yürüyebilmem için bir ameliyat ama çok pahalı..bizim gücümüz asla yetmez.İkincisi ise MUCİZE.