MUCİZE

5.BÖLÜM

"kızım... vampirler gerçekten var ve bizde vampiriz.Doğal olarak düşmanlarımız var aslında bu kadar değildi ama babamın yani dedenin düşmanımız tarafından birini öldürene kadar.Kan davası gibi düşün bizden intikam almak istiyorlar ve bizim içinde en önemli olan sensin.Annen sana hamileyken bile çeşitli saldırılarda bulundular ve annen ile seni öldürmeye çalıştılar.Benimde aklıma gelen tek şey buydu.seni korumak için Mustafa'nın yanına getirdik.Mustafa benim çocukluk arkadaşımdı ve sadece ona güvenebilirdim.Ona söyleyince biraz tereddüt etsede beni kırmamak için kabul etti.Hastalığınada gelirsek...senin benim kızım olduğunu saklamak için büyü yaptırdık.Aslında çok iyi yürüyüp koşabilirsin.Neden diye soracak olursanda..seni ziyarete geldiğimizde bile peşimizden geldiler ve seni takibe aldılar yani tahminimi doğrulamış oldular eğer sana bu büyüyü yapmasaydık senin yanına geldiğimizde seni kolayca bulabilecek ve öldüreceklerdi.Sen yürüyemeyince senin kızım olma şansı  onlara imkansız geldi çünkü vampirlerin yürüyememe gibi şansı yok.Bende bu sayede seni korumuş oldum"babamın söylediği her cümlede dahada şoka giriyordum.Neler yaşanmıştı böyle.Babam derin bir nefes aldı ve konuşmaya devam etti"biliyorsunki artık 18 yaşına gireceksin.Bu yaptırdığımız büyü sen 18 yaşına girene kadar devam edecekti ve sen 18 yaşına yaklaştın.Buyüzden seni burdan götürmeliyiz önce bizim yanımızda kalıp yürümeye alışacaksın çünkü kaç senedir yürümeden duruyosun ve bacakların buna alıştı sonra ise vampirliğe alışman için seni vampir okuluna göndereceğiz.Orada herşeyi öğreneceksin ve vampirliğede alışmış olacaksın."
Herşey okadar hızlı gelişmiştiki kafamın içi şuan arap çorbası gibi karmakarışıktı.Ben artık yürüyebilecektim en harikasıda buydu zaten.Evet..vampirlere ilk başta inanmamıştım ama babamın anlatırkenki ciddiyeti gözümün önüne gelince bundan vazgeçiyordum.Babama bakıp başımı onaylar şekilde salladım çünkü diyecek birşey yoktu.Annem yanıma gelip sandalyemin arkasına geçti ve kapıya doğru sürmeye başladı."hey..,nereye gidiyoruz?"
"evimize"annem sorumu cevaplamıştı
ama hemen gidemezdim azda olsa kıyafetlerim vardı ve en önemlisi babama veda etmemiştim."anne!dur bi saniye babama veda etmedim ve kıyafetletim burda kaldı."başımı kaldırıp anneme baktığımda bana bakarak gülümsedi"Mustafa abiyle dışarıda vedalaşacaksın seni orada bekliyor ve kıyafetlerin evde çokça var"kafamı salladım ve önüme döndüm.Dışarı çıktığımızda duvara dayanmış yaşlı gözlerini silen babamı görünce benimde gözlerim dolmuştu.Bunca zaman yanımda o vardı,ben onun sevgisiyle büyümüştüm ve onu bırakmak biraz zor olacaktı o bundan sonra tek başına napacaktı..hemen gözlerimi silip babamı yanıma çağırdım.Babam hemen yanıma gelerek beni kolları arasına aldı.Gözyaşlarım durmadan,hızla akıyordu.Babam benden ayrılıp yüzümü avuçları arasına aldı ve alnıma bir öpücük kondurdu."şhhh! ağlama güzel kızım ben hep senin yanındayım seni bırakacağımımı sandın.Şimdi sana benden bir parça olan annemin kolyesini vereceğim ve sen onu asla kaybetmeyeceksin tamammı?"kafamı sallamakla yetindi ağzımı açsam ağlayacaktım artık.babam arkama geçip saçlarımı sağ omzumda topladı ve kolyeyi taktı.Saçımı düzeltmeden önce eğilip ensemi öptü ve kokumu
içine çekip konuşmata başladı"derlerki:eğer birisini ensesinden öpersen o küstüğü zaman sana gelir.Bende seni öpüyorumki küstüğün,kırıldığın ve ihtiyacın olsun olmasın istediğin zaman bana gel beni unutma olur mu kızım?"babamın söyledikleriyle onu önüme çekip sıkıca sarıldım yine hıçkırarak ağlamaya başladım tek fark babamda hıçkırarak ağlıyordu."seni nasıl unuturum babam..böyle birşey asla olmayacak"babam benden ayrılıp alnımı birkez daha öptü "gitme vakti geldi kızım...kendine iyi bak"beni annemlerin yanına getirip arbaya bindirdi ve kapımı kapattı.Ona baktığımda hala ağlıyordu benim gibi..Bu ayrılık ikimiz içinde çok zor olacak gibiydi çünkü birbirimizi benimsemiş ve alışmıştık.......