The Concert

Noori heeft een brainfreeze

Freddie's P.O.V.

'Joep, kom uit je kamer!'.

'Nee!'.

'Joep, kom!'.

'Het ziet er niet uit!'.

'Joep!'.

'Oké...'.

De deur van de slaapkamer gaat open en Joep stapt naar buiten. Hij heeft de knalgele zwembroek aan die ik had uitgezocht en hij zit veel te strak. Ik barst in lachen uit.

'Geweldig! Nu gaan we shoppen!', roep ik als ik uitgelachen ben.

'Het is koud buiten', zucht Joep.

'Niet waar, het is superwarm!', roep ik vrolijk.

Joep loopt mopperend achter me aan naar buiten. Er zijn al heel veel mensen en iedereen kijkt hem raar aan. We lopen naar het winkelcentrum en gaan alle winkels af. Om precies 12 uur moet Joep een kleedhokje in en zijn zwembroek uit doen. Hij komt naar buiten in een string. Oh my Gosh! Hahahahaha! Dat is nog grappiger! Hahahaha! Ik val op de grond van het lachen en andere mensen doen dat ook. Joep wordt rood en loopt snel naar buiten, waar nog meer mensen zijn.

We blijven tot zes uur 's avonds in de stad. Ik had gezegd dat we om zes uur weer naar huis gingen en Joep hield de tijd steeds heel precies bij.

'Kleren! Geweldig!', roept Joep als hij weer aangekleed is.

'Zijn dat niet Selah's geadopteerde zusje en Zayn's broertje?', vraag ik na een tijdje als ik door het raam twee mensen op straat zie steppen.

'Bedoel je Noori en Luke?', vraagt Joep.

'Nee, Rosa en Edward'.

'Rosa en Edward? Wie zijn Rosa en Edward?'.

'Dat was sarcastisch'.

'Oh! Volgens mij zijn ze dat wel, laten we ze bespioneren!'.

Joep en ik staan op en lopen naar buiten. We gaan achter een muurtje zitten en kijken. Noori en Luke staan samen op één step, Noori voor. Luke heeft het stuur vast en Noori houdt Luke's armen vast. Ze lijkt nogal bang.

'Luke! We gaan vallen!', roept ze.

'Niet waar, rustig!', roept Luke.

Na een tijdje ontspant Noori.

'Nu is het niet meer leuk', zegt ze.

'Klopt', zegt Luke.

Ze stappen van de step af en zetten hem tegen het muurtje waar wij achter zitten...

Noori's P.O.V.

Luke en ik hebben geen zin meer in steppen dus we zetten hem weg. Er klinkt geritsel en ik kijk er overheen. Er ligt een hele grote, misvormde hoop bladeren. Ik frons. Het zijn meer twee hopen met kleine hoopjes er tussen. Weird...

'Wat gaan we nu doen?', vraagt Luke.

'Jij zei "Wat dacht je ervan om morgenavond met mij iets leuks te gaan doen? Ik heb alles gepland"', antwoord ik.

'Ik heb ook alles gepland! Het ging gewoon om het idee', zegt Luke.

'Aha'.

'Kom mee', zegt Luke en hij pakt de step weer. Ook hij kijkt raar naar de misvormde hoop bladeren.

We steppen naar een ijskraam en Luke bestelt twee hele grote slushpuppy's met groen, blauw, rood, geel, paars en roze ijs.

We eten ze op aan een tafeltje. Ik kijk Luke lang aan in zijn geweldige ogen.

'Zou je misschien een keer op een echte date met me willen? Niet met slushpuppy's en zo maar met echt goed eten', zegt Luke na een tijdje.

Helaas schiet er een pijn door mijn hele hoofd, van mijn mond naar boven. Ik trek een raar gezicht.

'Brrraaa!', roep ik. Luke kijkt een beetje gekwetst. Mijn hand schiet naar mijn kaak en de andere naar mijn hoofd.

'Oh, had je het niet over mijn vraag? Wat is er? Gaat het wel?', vraagt Luke bezorgd. Hij staat op en komt naar me toe.

'Sorry, brainfreeze', mompel ik. Luke zucht teleurgesteld. Hij durft zijn vraag vast niet meer opnieuw te stellen. Ik doe maar alsof ik het vergeten ben, ik kan echt niet op een echte date!

Selah's P.O.V.

Ik word wakker van een toeterende auto. Sukkel. Ik doe mijn kussen over mijn hoofd en probeer weer te slapen. De auto blijft maar toeteren. Ugh. Ik gooi mijn kussen op de grond en sta moeizaam op. Zayn is nergens te bekennen. Ik wankel naar beneden en ga naar buiten. Waarom is de deur niet op slot?

Tot mijn verbazing zit Zayn in zijn auto te toeteren.

'Selah! Ik heb je net toch wakker gemaakt! We moeten echt gaan!', roept hij.

Oh ja... Zayn en ik besloten om een weekend naar Parijs te gaan... Ik moest vroeg opstaan... Oeps...

Ik ren naar binnen en kleed me vliegensvlug aan. Ik gooi al mijn kleren, al mijn schoenen en mijn toilettas waar alle toiletspullen die ik nodig heb al inzitten, in een koffer. Een paar kleine spulletjes komer er nog bovenop en dan duw ik mijn koffer dicht. Ik pak mijn telefoon en duw die in mijn zak. Ik ren naar buiten, doe de deur op slot en stap in de auto.

'Sorry!', roep ik. Zayn kijkt me grijnzend aan.

'Wat?', vraag ik.

'Je haar'.

Ik kijk in de autospiegel. Meteen vliegen mijn handen naar mijn haar. Het staat helemaal overeind. Ik duw het plat en kam het met mijn vingers.

'Ik ben toch de enige die het ziet', zegt Zayn en hij begint te rijden.

'Inderdaad. Jij mag me niet lelijk zien. Waar is mijn koffer?', vraag ik.

'Jij gaat niet je koffer halen. Jij blijft hier zitten en praat met me', zegt Zayn terwijl hij op de weg blijft letten. Ik zucht en laat me achterover vallen. Zayn grinnikt en maakt met zijn hand spastische bewegingen voor mijn neus. Volgens mij probeert hij mijn hoofd vast te pakken. Als hij die eindelijk gevonden heeft, trekt hij mijn hoofd voorzichtig naar zich toe.

'Zayn, wat doe je?'.

'Ik moet op de weg letten. Dichterbij', zegt Zayn. Ik beweeg mijn hoofd dichter naar zijn hoofd totdat ik voor zijn gezicht hang. Zayn grinnikt weer en zoent me. We laten los maar hij zoent me opnieuw. Na een tijdje wiebelt de auto en klinkt er getoeter. Van schrik val ik van mijn stoel. We rijden midden op de weg. Snel gaat Zayn op één strook rijden. Maar daar rijdt al een auto...