14 yaşındayım.Zombiler babam ve kardeşimi yediler.Zaten hayatımda birtek onlar vardı.Tek yaşıyorum, yani yaşamaya çalışıyorum.Kendimi savunacak ne bi silahım,ne de bi eşyam var.Her gün zombilerden kaçıyorum, saklanıyorum.
1.Gün
Artık kendime bir silah istiyorum.Her ne olursa olsun.Katana,pistol,veya elektrikli testere.Elektrikli testerelere karşı çok büyük bir hayranlığım var.Çünkü içinde aşırı derecede vahşet bulunduruyor ve zombilere karşı kızgınlığım daha da artıyor. Aslında arbaleti olan bir yol arkadaşı hiç te fena olmaz.Beni kollayabilecek, yardım edicek bir yol arkadaşı.Ormanda yürüyorum ve herzamanki gibi zombilerden korumasız bir şekilde kaçıyorum.Ayağım takıldı ve yere kapaklandım.Zombiler üzerime doğru gelip beni tam yiyecekti ki o da ne baltalı bir manyak gelip bütün zombilerin kafasını uçurdu ve beni kurtardı.Ama onunla gidemezdim.Çünkü hiç iyi birine benzemiyordu. Ama bana birşey yapar diye korkudan onunla gitmeye karar verdim.
-Adın ne ?
-Cüneyt,senin ?
-Eugene.Sen nerelisin ?
-Ben Türk'üm ama Amerikan hayranı olduğum için babam ve kardesinle Amerika'ya taşındık. Bir evin var mı ?
-Evet zaten oraya gidiyoruz.
-Peki bana silah verir misin ?
-Çok fazla silahım var ama ilk önce sana kullanmayı öğretmeliyim.
-Elektrikli testeren var mı ?
-Çok konuşuyorsun biraz sus.Sadece yürü -Ooooff tamam
Eve geldik.Tahmin ettiğim kadar da korkunç değildi.Ama yine de dikkatli olmam gerekiyor.Akşam oldu ve bana hala silahlarını göstermedi.
-Artık uyu.
-Tamam
Artık uyumu vakti geldi.
