เช้าวันถัดมาก็เกิดเสียงเอะอะโวยวายขึ้นในจวนท่านแม่ทัพ หัวหน้าพ่อบ้านเซี่ยวเหรินแทบจะพลิกพื้นบ้าน
"อะไรนะ? พวกเจ้ายังหาท่านแม่ทัพไม่เจออีกรึ?" หัวหน้าพ่อบ้านเซี่ยวจ้องไปที่เหล่าคนใช้ในจวนท่านแม่ทัพทีละคนๆ เขาคิดได้เพียงอย่างเดียวว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับท่านแม่ทัพของเขา
เมื่อคืนวานเขาเห็นกับตาชัดๆว่าท่านแม่ทัพอยู่ในห้องนอน เหตุไฉนเช้าวันนี้กลับไม่เห็นท่านแม่ทัพแม้แต่เงา เหล่าคนใช้และสาวใช้ในจวนท่านแม่ทัพแห่งนี้ต่างก็ถูกเรียกมาสอบถามจนสิ้น ในที่สุดเขาก็คิดถึงความเป็นไปได้ที่ว่าเจ้านายของเขาอาจจะตกอยู่ในอันตราย เซี่ยวเหรินรู้สึกได้ถึงเหงื่อเย็นเยียบที่ไหลโทรมกาย
หากมีเหตุเลวร้ายเกิดขึ้นกับเจ้านายในราชสำนักจะไม่วุ่นวายหรอกหรือ? เนื่องจากเจ้านายของเขาเป็นผู้กุมกำลังทหารของแว่นแคว้น เรื่องนี้จึงสำคัญเป็นอย่างยิ่ง
"รองแม่ทัพหลิว ท่านคิดว่า...." เซี่ยวเหรินหันศีรษะกลับไปมองดูที่หลิวชาง ผู้มีตำแหน่งรองท่านแม่ทัพใหญ่ ตัวหลิวชางเป็นแขกประจำของจวนแม่ทัพแห่งนี้
"บางทีท่านแม่ทัพอาจจะออกไปข้างนอก" หลิวชางยังไม่รู้สึกตื่นตระหนกเหมือนเซี่ยวเหริน
"เป็นไปไม่ได้ ยามเฝ้าหน้าประตูจวนไม่เห็นท่านแม่ทัพออกไป"
"ท่านแม่ทัพมีวรยุทธสูงมาก เขาอาจจะแอบกระโดดลอยตัวข้ามกำแพงไปก็ได้"
"ถ้าท่านแม่ทัพออกไปจริงๆ ทำไมเขาถึงไม่เดินออกไปทางประตูจวนดีๆเล่า?" เซี่ยวเหรินสงสัย "ยิ่งไปกว่านั้น รองแม่ทัพหลิว ท่านคิดหรือว่าท่านแม่ทัพจะออกไปจากจวนของตนเองด้วยการลักลอบกระโดดข้ามกำแพง?"
"มันก็....." หลิวชางเริ่มเหงื่อแตก
"รองแม่ทัพหลิว พวกเราควรจะรายงานเรื่องนี้ไหม?" เซี่ยวเหรินแนะนำ
