ฉู่ซู่หยูคิดแล้วคิดอีกถึงแผนการของตน ใช่นางไร้เดียงสาไปหรือไม่?
ถ้าเขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง บางทีโอกาสที่ตนนั้นจะตั้งครรภ์ก็คงจะง่ายดายขึ้น แต่กับบุคคลเช่นเซี่ยวจื่อ แม่ทัพใหญ่แห่งแว่นแคว้น ผู้ที่เหล่าศัตรูหรือแม้แต่คนธรรมดาก็ยังหวาดกลัว แถมเป็นที่รู้กันดีว่าเขาไม่ค่อยพึงใจในอิตถีเพศสักเท่าไรนัก
"ขอแค่ตั้งท้องก็พอ...อา" มันดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่ยากเกินที่จะเป็นไปได้
สิ่งที่ยากที่สุดก็คือ ถึงแม้จะอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน นางกลับไม่เคยเห็นท่านแม่ทัพด้วยตาของตนเองเลยสักครั้ง ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่นางตั้งใจจะยั่วยวนท่านแม่ทัพด้วยซ้ำ!
ถ้าจะให้พูดละก็ สามารถกล่าวได้ว่าภายในจวนแห่งนี้มีสาวใช้ที่หน้าตางดงามอยู่มากมาย ทั้งสาว ทั้งสวย ถ้าพวกนางต้องการหว่านเสน่ห์ใส่ท่านแม่ทัพละก็ พวกนางย่อมมีโอกาสประสบความสำเร็จมากกว่าตัวนางเองแน่นอน!
เมื่อราตรีกาลมาเยือน ฉู่ซู่หยูกำลังจัดเตียงเพื่อเตรียมเข้านอน ในขณะที่นางกำลังจะหลับตาลงพลันเหลือบไปเห็นเงาสีดำของใครบางคนจึงยกศีรษะขึ้นมาดู นางไม่รู้ตัวเลยว่าเขามายืนอยู่ข้างเตียงของตนตั้งแต่เมื่อไหร่
คนผู้นั้นสวมใส่อาภรณ์สีดำเช่นเคย เรือนผมของเขาเป็นสีดำขลับแต่คนละทรงกับเมื่อคืนวาน เพราะวันนี้เขาปล่อยผมยาวสยายไม่ได้ครอบหยูกวนมาด้วย ดวงหน้าจึงดูอ่อนโยนนุ่มนวลราวกับจะเปล่งประกายได้ภายใต้แสงที่สาดส่อง
นี่คือชายรูปงามที่ทำให้นางปวดหลังมาทั้งวัน!
"เจ้าโจรราคะ! เจ้ายังกล้ามาที่นี่อีกหรือ?" ฉู่ซู่หยูคว้าหมอนแล้วขว้างไปที่เขา ดวงตาของนางแดงก่ำในขณะที่พวกเขาเผชิญหน้ากัน
"โจรราคะ?" เซี่ยวจื่อคว้าหมอนเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย นัยน์ตาคู่งามส่องแสงสว่างวาบด้วยความสงสัยใคร่รู้
