GÜNEŞ

3.Bölüm

Yinee saat 19.00 sularında sizinle beraberim ve 3.Bölümü koyuyorum buyruun 😄🌹

***
"komşum" dediğim kişinin adını öğrenmiştim sonunda. Umut. Adı gibi umutlu muydu bilmiyordum ama tek bildiğin gözlerinin umut dolu bakışıydı. 

O günden bu yana 10 gün geçti ama evden tek bir adım dahi atmıyordum. Çünkü öyle demişti bana 

"Bidaha evden çıkmamalısın "komşum" 

o'da benim gibiydi. İçine kapanık,dağınık. Elinde bir tek sigarası vardı. Sanki herşey'den çok ona güveniyordu.

Gitarın sesini dinliyordum yine. Her zaman onu dinliyordum. Kafa dinlemek güzel bir eylemdi. Ruhun tazeleniyor. Bir zaman sonra alışkanlık haline geliyordu da. 

10 gündür aklımdan çıkmayan "komşum" yani Umut. Umut olmuştu bana. Yeniden aşsğı insem rast gelmem belki ama ya ordaysa diyen iç sesimi durduramıyordum. Yıllar sonra telefonum olduğunu hatırladım ve nerde olduğunu çoktan unutmuştum.

Büyük bir uğraştan sonra bir zamanlar yaşam kaynağım olan telefonumu buldum. Kullanmayı unutmuş olduğumu sanıyordum ama 2 birşeyler kıvırıyordum yinede. Açtığımda grdüğüm manzara beni gülümsetmişti. Arkadaşlaım vardı. Yıllar önce onları terk ettiğim. 

500 cevapsız arama ve 5000 mesaj 

Aralarından gördüğüm 3 yıl önce mesaj gülümsememi aldı benden. Hevesim yine boğazıma öküz gibi oturmuş gitmiyordu. Mesaj Özgür'dendi. 3 yıl önce güvendiğim tek insan. Şuan hayatımda bir rolü bile yok hatırlamak istemiyeceğim geçmişimdi. Birden instagram dm'den bir mesaj geldi. 

"Güneşimiz geri dönmüş" diye mesaj aldıktan sonra cevap verme gereği duymadan yıllar önce terk ettiğim telefonumla hasret gideriyordum. Cansu'dan gelen bir mesaj dikkatimi çekti. Aslında tek o mesaj yoktu ama yinede arada kaynayan bir cümle gözlerimi fal taşı gibi açmama neden oldu. Bir fotoğraftı bu. Özgür'ün başka bir kızla olan fotoğrafı. Altındada şunlar yazıyodu.

"Bak o yoluna devam etmiş ve sen hala böyleyken emin ol ben kötü oluyorum. Seninle daha önce bir yakınlığımız yoktu sınıf arkadaşıydık ama seni görüyorum bazen bir markette bazen bir evin camında. Uzaklara dalıyorsun ve o uzaklar seni içine çekiyor sen bilmeden. Lütfen... Lütfen kendine yapma bunu." 

Bunları okuduktan sonra hak verdim ona ama beni bu denli düşüneceği aklıma bile gelmemişti. Bir yandan mutluluk hormonum uzun zaman sonra salgılanmaya başlayınca  bedenimde bir yandan üzüntü sarıyordu. 

Cansuya cevap vermek istiyorken yapamazdım. Beni öldü bilmelerini istiyordum. Ama bir yandan cevap verirsem onların renkli dünyası beni içine çekerdi ve bu karanlığımdan çıkabilirdim. Yeniden dondurduğum okuluma başlayabilirdim. Benim için devrim olurdu ama düşünmem gerekiyordu uzun süre. 

Birden zamanın nasıl geçtiğini anlamadım ve akşam olmuştu. Yemeğimi her gün olduğu gibi tek yerken alışık olmadığım şekilde kapı çaldı.

Yorum yapmayı unutmazsaniz sevinirim 🌹