(OMAR P.O.V)
Buong gabi di ako makatulog, kaiisip sa babaeng yun. Sino nga ba siya?, malaki ang kasalanan niya sa akin, ninakaw lang naman niyang ang puso ko eh. Kaya ang naging resulta. Sabog ako kinabukasan. Pero hindi ko naman pinabayaan ang sarili, syempre kailangan pogi pa rin ako (ang lakas ng hangin).
Pagkababa na pagkababa ko ng sasakyan, nahagip ng mga mata ko ang mala anghel niyang ganda, ewan, ang lakas ng dating niya, pagdating sakin. Lalapit na sana ako ng may humarang na limang babae at tatlong binabae sa dinaraanan ko.
"Kyahh!, papicture po" di ko pinansin ang unang nagsalita sa mga nakapaligid sa akin tanging sa kanya lang ako tumitingin.
"Famous ka kyahh!" Pasigaw ng isa sa kanila. Bigla naman akong napabalik sa realidad.
"Ah-ah, okay sige". Sabi ko, tanging tili lang sagot nila, isa isa silang pumunta at nag papicture sa akin. Nakita ko ring umalis siya sa kinauupuan niya. Gustuhin ko man siyang sundan pero hindi ko magawa.
Matapos ang kalahating oras, natapos narin, SA WAKAS! IM FREE.
Tumunog ng bahagya ang bell, hudyat na tapos na ang klase, dali-dali akong lumabas at tinungo ang hallway kung saan siya. Palapit na sana ako, pero bigla ko nalang naramdaman ang napakabilis na pintig ng puso ko. Aatras na sana ako, dahil naramdaman kong di ko pala kaya. Pero biglang sumikip at sa hindi sinasadyang pangyayari, biglang nagdikit ang aming katawan. Lumingon siya at muntikan ng maglapat ang aming labi, sobrang lapit ng distance namin. Bigla akong lumayo, pareho kaming nanlaki ang mata.
"Sorry" yun lang ang tanging na isambit ko.
(Macekhiah P.O.V)
"Sorry" sabi niya
Nagulat ako sa presensiya niya. Pero pa-panong nasa li-likod ko siya? Ang alam ko, nauna siya sa akin. Sinundan oa nga namin, pero kami pa pala ang nauna? WHAT THE!, WHAT HAPPINING IN THIS WORLD!, kanina pa ah? Ung una dumaan ako sa room nila, tas kita kong nahuli niya akong nakatingin sa kaniya. Pangalawa nong sinundan namin siya ni Tuesday sa canteen, pero bigla na lang siyang nawala. Tapos maya-maya nandyan na pala siyaSa harapan namin. Ugh!, I HATE THIS FEELING!
"Ay!, sorry po kuya omar" sabi ni Tuesday, siniko ko naman siya dahilan para marealize niya ang kanyang maling nasabi.
"Ki-kilala mo ko?" Pautal niyang tanong.
"Syempre! , cru---" bahagya ko siyang hinila at nagpaalam kay omar my lov-----oppps!
BINABASA MO ANG
SANA MAULIT MULI
Fanfiction"LIFE IS SHORT, DEATH IS SURE HEAVEN AND HELL IS REAL" -Everybody deserves to die, life is not permanent. Sa ayaw at sa gusto mo lahat tayo mamamatay, maraming tanong ang gumu-gulo sa utak natin. Kung paano nga ba tayo mamamatay, kung kailan? Saan...
