hey yah! [im jaebum]

three

"Ee Jinyoung, sen ne diyorsun bu konuda?" diyen sesle dikkatimi toplama çalıştım. Yarım saattir yatağımda uzanmış dönen başımı durdurmaya çalışıyordum, ah, çok güzeldi.

Annem ve Jinyoung odaya girdiğini ve beni uyandırmaya çalıştığını hatırlıyordum, sonrasında vazgeçip gitmişlerdi. Sonrasında tekrar odanın kapısının açıldığını hatırlıyordum fakat ondan sonrası yine yoktu, tekrar uykuya dalmıştım sanırım.

Şimdi de Jinyoung ve Yugyeom karşımda durmuş, bir şeyler konuşup beni izliyorlardı. Sanırım bir yaşam belirtisi vermem gerekiyordu artık? Elimi kaldırdım, kafamda söyleceğim şeyleri toparladım, ağzımı araladım ve esnedim. Esnerken konuşmaya çalıştığımda çok garip bir ses çıkmıştı ağzımdan ama çocukların anlayabileceğini düşünerek yinelemedim, "Dün neler oldu?", diye sorduğumda cevaplardan korkuyordum biraz. Çok içmemiştim ama dediğim gibi, içkiyle aram yoktu zaten. Jinyoung ve Yugyeom birbirine bakıp sırıtmıştı ve ikisi de birden aynı şeyi söyledi, "Yejin'e rezil oldun, aptal!". Ben ikisinin de hyunguydum, böyle konuşamazlardı benimle. "Hey, ben sizin hyungunuzum, hatırlıyorsunuz değil mi?" diye söylendim, ama sanırım asıl takılmam gereken nokta bu değildi, sonrasında aklıma az önce bu iki aptalın söylediği şey geldi ve "Ne, Yejin ne alaka be!" diye bağırdım.

Yarım saat içerisinde psikolojimi hazırlayıp, duş aldım ve biraz kendime gelmeye çalıştım. İyi gelmişti. Keşke duş aldığımız zaman beynimizi yıkayabilseydik, böylece aklıma yavaştan gelmeye başlayan sahneleri silebilirdim ve günün birinde Yejin karşıma hesap sormak için çıktığı zaman ona "Üzgünüm, çocukluğumdan beri bir rahatsızlığım var, hafızam her hafta bir kendini siliyor." diyebilirdim. Ama hayır, yaptıklarımın cezasını çekip rezil olmalıydım çünkü Tanrı'nın sevmediği bir kuluydum ve hayat benim için zordu.

Yugyeom ve Jinyoung salonda oturmuş benimle dalga geçmek için düşündükleri cümleleri not alıyorlardı, bu hallerine güldüm. Yani, o kadar kötü değildi, değil mi?

"Jinyoung, özür dilerim ve biter işte. Ne olabilir ki?" diye sorduğumda, Jinyoung dünü dair hatırlatma içeren bir konuşma yapmaya başladı, "Hyung, kafeyi kapatacağı ve eve gidip bir güzel uyuyacağı yerde senin o halini görüp 1 saat başımızda bekledi, yeni temizlediği yerlere kustun, kahve içerken kıza onu öldürecekmiş gibi bakı-", kafamı hızla iki yana sallayıp "Hayır, böyle değildi. Biz kafeyi kapatırken içeri girdik, o bize kahve getirdi ve biz orda en fazla on dakika durduk." diye onu düzelttim, aslında söylediğim şeylerin gerçek olmasını isterdim, hayatın bir kere yüzüme gülmesini felan. Ama tabikide hayat her istediğinizi verebilecek kadar eli açık değildi.

Beraber kahvaltı masasına otuduk ve Jinyoung düne ait bir video izletti, Yejin yüzümü avuçlarının arasına almış ve benimle konuşmaya, kahveyi içmeye ikna etmeye çalışıyordu, çok sevimliydi fakat benim olduğum durum hiç hoş değildi, video bittiği an Yugyeom ve Jinyoung başladı, benimle dalga geçmeye. Oturduğum yerden kalktım ve odama geri çıktım, çok uykulu hissediyordum. Bugün haftasonuydu, annem ve babam evde değildi. Birden içimde babamı arama arzusu oldu, büyük ihtimalle annemle geziyorlardır diyerek aramak yerine ona ne yaptıklarını soran bir mesaj attım. Ben Jinyoung ve Yugyeom'dan kurtulduğum için sevinirken onlar bu sevincimi öldürme isteğiyle dolmuştu sanırım. İkisi de odama girdi, ilk yarım saniye birbirimize öldürücü bakışlar atıyorduk. Daha çok ben atıyordum ve bu iki aptal da gülmemek için kendini zor tutuyordu, bu şekilde 1 dakikayı dolduracakken Jinyoung sonunda konuştu, "Yejin'in çalıştığı kafeye gidelim, hem orada takılırız hem de ondan özür dilersin," cümlesini bitirmesiyle yüzümü buruşturdum, "Benim özür dileyecek bir şeyim yok." diyerek onu reddettim. Anlayacağınız bugün bir şeyleri kabullenebilecek durumda değildim. Jinyoung elini telefonuna atmış ve videoyu tekrar oynattı. Oturduğum yerden fırlayıp telefonunu alıp videoyu kapattım. "Tamam tamam, bir yarım saate hazırlanırım, sonra çıkarız." dediğim şeyle kafasını sallayıp odamdan çıktı.