Ακούμπησα τους μηρούς μου στην κουπαστή της σκάλας και άφησα την βαρύτητα να με προσγειώσει στο πάτωμα του εισογείου. Έσυρα τα πόδια μου σε όλη τη διαδρομή από το πλατύσκαλο ως την εξώπορτα που κάποιοις χτυπούσε εδώ και πολύ ώρα σαν υστερικός.
Όμως δεν βιαζόμουν να ανοίξω γνωρίζοντας ήδη ποιος βρισκόταν από την άλλη πλευρά περιμένοντας με ανυπομονησία να μπει στο σπίτι.
Μόλις άνοιξα την πόρτα η Κάθριν πετάχτηκε στο διάδρομο αρπάζοντας με στην αγκαλιά της παρασέρνοντας με μαζί της
-Δεν θα πιστέψεις τι κατάφερα να κάνω! πενεύτηκε ισιώνοντας όσο περισσότερο μπορούσε την πλάτη της, με αποτέλεσμα να φαίνομαι σαν μικρό, χαμένο παιδάκι μπροστά της
-Τι? ρώτησα αδιάφορα αποχωρώντας από κοντά της σέρνοντας τον εαυτό μου βαριεστημένα ως την κουζίνα
-Έπεισα την Καλφοπούλου... έκανε μια παύση για να κρατήσει την έκλπηξη όσο περισσότερο μπορόυσε ...να μας βάλει στο μιούζικαλ! αναφώνησε ευτυχισμένη
Άνοιξα το ψυγείο ψάχνοντας με τα μάτια μου εξωνυχιστικά για κάτι φαγώσιμο. Άρπαξα δύο πορτοκαλάδες και έγνεψα στην Κάθριν να με ακολουθήσει καθώς ανέβαινα βαριεστημένα τις σκάλες
-Λοιπόν? Έχεις σκεφτεί καμία ιδέα? ρώτησα- αφού φτάσαμε στο δωμάτιο μου- σχετικά με την εργασία της φυσικής, τον βασικό λόγο που είχε έρθει εξ αρχής στο σπίτι
-Μμμμ... σχετικά με τι? το έπαιξε αδιάφορη δημιουργώντας κύματα θυμού να διεγερθούν στην πλάτη μου
-Τη φυσική Κάθριν! Θυμάσαι? Την εργασία στη φυσική... τον λόγο που ήρθες... ρώτησα δυνατά
-Αααα! Ναι... ναι πώς... φυσικά θυμάμαι! χαζογέλασε Τι με πέρασες? Ξερεις πως όταν αναλαμβάνω κάτι... πάντα το βγάζω εις πέρας! τα λόγια της προσπάθησαν να μου πουν κάτι όμως φάνηκε πολύ αδιάφορο, μιας και η κύρια ανησυχία μου ήταν πώς θα τελειώναμε την εργασία, αφού η φυσική δεν ήταν το καλύτερο μάθημα για καμία από τις δύο μας
Ανοιγοκλεισα τα μάτια μου μια δυό φορές και άνοιξα το λάπτοπ ρουφώντας μια γουλιά από την πορτοκαλάδα μου
-Για πες... η φωνή μου ακούστηκε αρκετά ήρεμη
-Μμμμ... μήπως έχετε από εκείνη την νόστιμη κρεατόπιτα? Νομίζω πεινάω! ρώτησε κάνοντας το αίμα μου να ανέβει απότομα στο κεφάλι
