Τέλος ποβ
Αφού κλείνω την πόρτα γυρνάω στο σαλόνι και βρίσκω τον Φαίδωνα να ανοίγει τα κουτιά της πίτσας.
-Ποιος ήταν αυτός? με ρωτάει καθώς πηγαίνω να τον βοηθήσω
-Μην δίνεις σημασία! του απαντάω και πάω να πάρω πιάτα από την κουζίνα.
-Καλά… ό, τι πεις… Ζαχαρένια!!! λέει και τον ακούω να γελάει
-Μην γελάς κύριε: ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΔΥΣΚΟΛΗ και ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΣΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΤΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΟΡΤΑΣ,του απαντάω πειρακτικά επαναφέροντας το προηγούμενο θέμα
Ποβ μου:
ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!! Πραγματικά το είπα… του είπα, ακόμα και έμμεσα, ότι είμαι η κοπέλα της απέναντι πόρτας. Πώς να το πήρε??? Μήπως…
-Μμμμ,… η κοπέλα της απέναντι πόρτας εεεε? λέει επαναφέροντας με στην πραγματικότητα και αγχώνομαι να του απαντήσω, αλλά με προλαβαίνει: Νόμιζα ότι δεν ήσουν ΜΟΝΟ η κοπέλα της απέναντι πόρτας… ξες ΚΟΛΛΗΤΟΥΛΑ… λέει και με ανακουφίζει…
Αλλά και πάλι έχω αυτά τα τελευταία λόγια του στο μυαλό μου, πριν έρθει ο Μύρωνας: Μακάρι να ήσουν εσύ μικρούλη… Εσύ δεν θα μου φερόσουν άσχημα… σωστά?... Μα πως μπορεί να το κάνει αυτό??? Από τη μια να λέει ότι είμαστε κολλητοί και από την άλλη…?
-Γιατί είναι τόσο σημαντικό για σένα??? Με ρωτάει και τον ακούω να ανοίγει ένα τενεκεδάκι μπύρας.
-Για τον ίδιο λόγο που είναι για σένα τόσο σημαντικό να μάθεις γι’ αυτό τον τύπο… του απαντάω και νιώθω λίγο ευχαρίστηση.
-Ποιος σου είπε ότι είναι σημαντικό για μένα???
-Δηλαδή δεν είναι???
-Δεν είπα κάτι τέτοιο… τον ακούω να λέει και γελάω από μέσα μου
«Τουλάχιστον του ΕΙΜΑΙ σημαντική» σκέφτομαι!!!
Τέλος ποβ
Πηγαίνω με τα πιάτα και τα ποτήρια στο σαλόνι. Ο Φαίδωνας ήδη πίνει μπύρα από το τενεκεδάκι.
-Χτχτχτχτχτ!!! Πες μου πως δεν το έκανες αυτό και μπροστά στην κοπέλα ΣΟΥ???
Σταματάει να πίνει και αφήνει το τενεκεδάκι στο τραπεζάκι. Σκουπίζει το στόμα του με το μανίκι της μπλούζας του και στρέφεται προς εμένα… Ααααχ! Αυτά τα μάτια… αυτά τα πράσινα μάτια του… με κοιτά κατάματα για μερικές ατελείωτες στιγμές και μου κάνει νόημα να καθίσω δίπλα του.
