Liefde Maakt Blind 2

deel 206

Perspectief Soumaya:

Waneer ik wakker wordt zie ik dat het  uur 's nachts is.
Ik kijk naast me en zie Samir liggen. Ik zucht diep en sta op.

Op mijn tenen loop ik naar beneden.
Waneer ik de keuken in loop zie ik dat het raampje boven de gootsteen open staat. Ik loop erheen en sluit het raampje. Ik kijk in de gootsteen en schrik me dood.

'AAAAAAAAAAAHHHHH.' Gil ik.
Ik deins achteruit en begin te hyperventileren terwijl ik me aan het keukeneiland vastklamp.

'Soumaya?!' Samir rent geschrokken de keuken in.

Hij kijkt in de gootsteen en trekt een vies gezicht. Hij trekt me naar zich toe en slaat zijn armen om mijn trillende lichaam terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

Een hand. Er ligt gewoon een afgehakte hand in de gootsteen.

'Rustig Soumaya. Rustig.' Zegt hij in mijn oor.
Hij wrijft over mijn rug en neemt me dan mee de keuken uit.

'Rustig maar. Er is niks aan de hand.'
Ik kijk hem met betraande ogen aan.
'Wat doet dat hier?' Zeg ik bang.
Hij schud zijn hoofd en neemt me weer in zijn armen.
'Ik weet het niet lieverd. Ik weet het niet.'

Mijn hart slaat even een slag over bij het woord lieverd. Dat heeft hij al niet meer gezegt sinds dat hele gebeuren met Anouar. En hij heeft me sinds toen ook niet meer zo vastgehouden.
Ik sla mijn armen om zijn middel en sluit mijn ogen.

Na een tijdje duwt hij me van zich af.
'Kom, ik breng je terug naar bed.'
Hij ondersteunt me naar onze slaapkamer en laat me in bed liggen.

Hij slaat de dekens om me heen en wil weer weglopen.
'Blijf bij me!' Zeg ik bang.

Hij gaat naast me zitten en aait over mijn gezicht.
'Ik ga even die troep opruimen en dan kom ik weer terug, okey?' Zegt hij rustig.

Ik knik en hij loopt weg

Perspectief Samir:

Ik pak de nep hand op en stop het in een plastic zak. Het is een nep hand. Kwam ik net achter. Maar wollah tfoe het ziet er zo echt uit.

En meskina Soumaya is zich dood geschrokken. Het voelde zo goed om haar in mijn armen te hebben. Ik wil zo graag alles vergeten en gewoon door gaan.
Maar ik kan het niet. Nog niet.

En voor nu moet ik erachter komen welke idioot dit in mijn huis heeft gegooid. Ik laat 1 keer een raampje open en meteen gebeurd zoiets.

Nadat ik alles heb opgeruimd check ik alle sloten en loop terug naar boven.
Soumaya ligt met open ogen in bed en staart naar het plafond.
Ik zet de verwarming wat lager en loop dan naar het bed.

Ik ga liggen en zet mijn handen achter mijn hoofd.
Na een tijdje voel ik Soumaya's arm om mijn middel en haar hoofd op mijn borst.
Ik kijk naar haar en zie dat haar ogen zijn gesloten.
Na even twijfelen sla ik een arm om haar heen en trek haar dichter tegen me aan.
Ik zucht en blijf in het donker voor me uit staren.

Ik ben al een paar dagen op zoek naar Anouar. Maar er is geen spoor van hem te vinden.
Ik moet hem pakken. Anders kan ik niet verder. Ik moet en zal hem pakken, en niet zo een beetje ook.

Ik kijk weer naar soumaya's mooie gezicht. Met mijn vingers volg ik de vormen van haar gezicht.
Haar perfecte wenkbrauwen, haar mooie ogen, haar schattige neusje, haar bolle wangetjes en haar volle zoete lippen.

Mijn hand glijd langzaam over haar hals richting de bolling van haar borst.
Ik voel hoe mijn hormonen mijn lichaam proberen over te nemen. Meteen haal ik mijn handen van haar af en sluit mijn ogen. Waneer ik mezelf weer volledig onder controle heb sla ik mijn armen weer om haar heen.

...

Ik wordt wakker van een koude windvlaag. Soumaya laat me los en rent de badkamer in. Ik wrijf in me ogen en sta dan ook op. Ik loop snel achter haar aan en zie haar op haar knieen voor de wc. Ik ondersteun haar omhoog en geef haar een glas water.
Ik veeg haar tranen weg en hou haar even vast.
'Gaat het weer?' Vraag ik.
Ze knikt zacht en laat me los.

Ze loopt terug naar bed en gaat weer liggen.
Ik loop naar het bedje van Ella en zie dat ze net haar oogjes opent.
Ik til haar op en druk een paar kusjes op haar hoofdje.

Ze is al zo groot. Ze is gewoon bijna 1 jaar. 11 maanden om precies te zijn. Te tijd gaat echt heel snel. En Soumaya is over 2 maanden uitgerekend. Dus de geboortedatums van onze kinderen zullen dicht bij elkaar zitten Insha Allah.

Ik leg haar op de grond neer en doe het trap hekje dicht voor de zekerheid.
'Blijf even hier schatje papa gaat kleren voor je pakken.'

Ik loop naar haar kamer en pak haar kleertjes en een luier. Ik schrik me rot als ik Soumaya hoor gillen.
Ik ren meteen naar de kamer.

'Wat is er?!' Roep ik meteen. Ze wijst blij naar Ella die stapjes zet richtig de badkamer deur.
'Ze loopt!' Roep ik ongelovig.

Soumaya staat op en pakt haar telefoon erbij.
Ik loop naar haar toe waneer ze op de grond valt. Ik til haar op en druk honderde kusjes op haar handjes en haar hoofdje.

'Je loopt he. Je loopt.' Lach ik terwijl ik haar buikje kietel.

Haar lach is gewoon alles. Hier leef ik voor. Om mijn gezin gelukkig te zien. Mijn baby. Mijn prinsesje, mijn alles.

Perspectief Sabrin:

Ik kijk naar de kleine baby in mijn handen.
Mijn baby. Mijn meisje.
Ik voel van achter een arm om me heen.
Farid kijkt met glazige ogen naar ons kindje.

'Mevrouw, we moeten de baby eveb meenemen voor controlle.' Zegt de verpleegster. Ik knik en ze neemt de baby mee.

Farid staat op en wil de kamer uitlopen.
'Waar ga je heen?' Vraag ik meteen.
Hij kijkt me aan.

'Mijn kind is net die deur uitgegaan. Ik heb hier niks meer te zoeken.' Zegt hij droog.
Ik kijk hem met grote ogen aan.
'Ik ben haar moeder! Je hebt hier zeker wel wat te zoeken.' Zeg ik.

Hij lacht.
'Helemaal niet.'
'Ik ben net bevallen van je dochter!' Roep ik verontwaardigd.
Hij zucht verveeld.
'Ik kom je morgen ophalen.'

En hij verdwijnt de kamer uit.

Ik barst in tranen uit.

Dit kan hij niet doen. Hij kan niet van me weg gaan!

Perspectief Soumaya:

Ik wordt midden in de nacht wakker van pijn in mijn buik.
Ik ga recht zitten en zie Samir nog slapen.

Dit kan niet waar zijn. Dit kunnen geen weeen zijn. Onmogelijk. Ik ben pas over 2 maanden uitgerekend.

Ik ga staan en loop de badkamer in.
Na een tijdje loop ik weer terug en ga op bed zitten.
Ik kijk verbaasd waneer ik een natte plek om het laken voel.
Ik kijk naar mijn pyjama broek en zie een grote vlek.

'Oh my gad!' Fluister ik.
Mijn vliezen zijn gebroken!

'Samir!'
Ik schud hem wakker.
'Wat?' Vraagt hij slaperig.
'Samir mijn vliezen zijn gebroken!' Zeg ik in paniek.
Hij kijkt me slaperig aan.
'Wat?' Vraagt hij weer.
'Ik ga bevallen!' Roep ik.

'Wat?!' Hij springt omhoog en loopt naar me toe.
'Okey rustig! Ik ga nu het ziekenhuis bellen en pak schonene kleren. Blijf zitten. Niet bewegen!' Zegt hij. Hij pakt zijn telefoon in en rent de kast in.

Hij komt bellend terug en duwt en legt een joggingsbroek en een trui op bed.
Hij helpt me de douche in en ik trek mijn natte kleren uit.
Samir helpt me mijn schone kleren in terwijl ik de lichte weeen negeer.

'Okey, dan komen we er meteen aan.' Samir hangt op en kijkt me aan.
'We gaan nu. We rijden eerst snel langs mijn moeder om Ella af te zetten daar. Okey?' Zegt hij rustig.
Ik knik en hij helpt me weer naar de slaapkamer.
Ik loop de kast in en pak de tas die ik al klaar had gezet. Gelukkig.

Ik pak mijn telefoon en samir pakt Ella en mijn tas.
'Lukt dat?' Vraagt Samir terwijl ik mijn hand vast houd terwijl we de trap aflopen.
'Ja.'