Liefde Maakt Blind 2

deel 212

Perspectief Soumaya:

Waneer ik de kamer binnenloop zie ik Samir slapen met Ella in zijn armen. Ook arda slaapt in zijn bedje.
Ik wil naar de kapper gaan. En jaja. Ik moet rusten. Maar ik moet echt gaan.

Ik kleed me snel in iets makkelijks om en laat een briefje voor Samir achter.
Ik stap in mijn auto en rijd naar de kapper.

Perspectief Samir:

Waneer ik wakker wordt slapen de kinderen nog. Ik sta op en zie dan het briefje op de deur.

Ben even wat gaan halen. Zo terug. Hou van je.

- Soum

Ik loop naar beneden en net waneer ik haar wil bellen gaat de deur open.
Ik kijk op en zie Soumaya staan. Ze heeft geen blond haar meer. Maar bruin. Net zoals vroeger.
Ze kijkt me aan.
'Ik wil weer dat het wordt zoals vroeger tussen ons. En daar hoort dit ook bij.' Zegt ze.
Ik loop naar haar toe en leg mijn handen op haar wangen.
'Ik wil ook niets liever. Ik weet dat we veel dingen hebben meegemaakt. Maar we waren altijd samen. Ik hou van je. En ik beloof je dat het vanaf nu beter wordt.' Zeg ik. Ik druk een kus op haar lippen.
'En nu ga je terug je bed in. Je hebt rust nodig.' Zeg ik terwijl ik haar begeleid naar boven.
'Ja. Normale dingen doen is nog te vermoeidend.' Zegt ze gapend.
Ik leg haar in bed en sla de dekens over haar heen.
'Wat wil je eten?' Vraagt ik haar.

Ze denkt even na.
'Maakt niet uit. Ik ben al blij dat ik eindelijk normaal kan eten zonder over te geven. Bij een normale zwangerschap ben je maar een korte periode misselijk. Maarja, ik ben een geval appart.' Zegt ze slaperig.

'Soum.' Zeg ik. Ze kijkt me aan.
Ik moet haar vertellen over wat de dokters zijden. Over het feit dat we geen kinderen meer kunnen krijgen.
Net waneer ik wil praten zie ik dat ze al in een diepe slaap is.
Ik glimlach en druk dan een kus op haar hoofd.
'Ik hou van je.' Fluister ik.

Perspectief Ilias:

'Saff isgoed.' Ik hang op en stop mijn telefoon in mijn zak.
Dat was Samir. We hebben afgesproken. Ik wil even kijken hoe het met Soum zit en Samir heeft me een baan aangeboden in zijn bedrijf dus we gaan alles bespreken.

Ik loop naar de kamer van mijn broer Achraf.
'Jo. Mag ik je auto ff lenen?' Vraag ik.
'Ja.' Zegt hij zonder op te kijken van zijn laptop. Ik schud mijn hoofd en loop de kamer uit.

Sinds ik terug ben is de band met mijn familie zo raar. De laatste keer dat ze mij zagen was ik 18. Nu ben ik 22. Het is zo raar. Ze zijn allemaal groter. Ik herriner me mijn broertjes en zusjes 4 jaar jonger. Ik ken ze niet. De band is er gewoon niet.

Ik stap in de auto van mijn broer en rij weg. De laatste weken was ik alleen maar in het ziekenhuis en bij de politie. Ik heb natuurlijk een verhaal verzonnen. Ik heb gezegd dat ik niet wist wie de gene waren die me hadden en dat ik ben ontsnapt vanuit belgie. Maar het was frankrijk. Ik moest ook allerij testjes doen in het zieken huis om te kijken of ik geen ernstige verwondingen heb. Ze hebben wel mijn littekens gezien op mijn arm. Ik heb  toegegeven dat ik dat zelf heb gedaan. En ook moet ik verplicht in therapie. Onzin als je het mij vraagt, maarja.

Bij Samir aangekomen stap ik uit.
Hij opent de deur en we lopen naar binnen.
'Waar is Soum?' Vraag ik.
'Boven. Ze slaapt. Moet je?' Hij houd een blikje redbull omhoog. Ik knik en hij gooit hem naar me toe. Ik vang hem op en ga zitten op de bank.

Na even gepraat te hebben loopt Soumaya de woonkamer in met een baby'tje in haar armen.
'Je ziet er weer uit als 4 jaar geleden.' Zeg ik zacht. Ze kijkt me eventjes aan. Ik herstel me weer en sta op.
'Mag ik?' Vraag ik.
Ze knikt glimlachend en legt de baby in mijn armen.
'Arda.' Lees ik op zijn armbandje om zijn kleine pols.

'Een bijzondere naam voor een bijzondere baby.'  Zegt ze trots.
Ik glimlach naar haar en kijk weer naar de baby.
Na een tijdje leg ik de baby weer in haar armen en ze loopt de woonkamed uit. Ik kijk op mijn telefoon als ik een berichtje zie.

Mijn ogen worden groot.

Ik loog niet toen ik zei wat ik zei.

Er zit een foto bij van Soumaya met de baby in haar armen.
Mijn ogen worden groot en meteen laat ik de foto aan Samir zien.

Perspectief Samir:

Ik kijk naar de foto. Duidelijk gemaakt vanuit het raam van onze slaapkamer.
Als een bezetenen ren ik naar boven.
'Soumaya?!' Roep ik.
Ik duw de deur open en zie haar geschrokken op bed zitten. Ik haal opgelucht adem en neem haar in mijn armen.
'Wat is er?' Vraagt ze. Ik hou haar steviger vast en zeg niks.
'Samir?' Vraagt ze weer.
Ik leg mijn handen op haar wangen.
'Niks schat. Niks aan de hand.' Zeg ik.
Ik kijk achter me waar ilias staat.

Ik sta op en loop met hem naar beneden.
'Ik denk dat het is gemaakt van het huis hier achter.' Zegt ilias.
Ik knik en bel mijn bewakers.
'Doe een rondje om het huis en bel me meteen als julie iets verdachts zien.' Zeg ik.

Ik hang weer op en kijk snel naar de bewakings camera. Ilias kijkt over mijn schouder mee.
'Niks.' Zeg ik gestresd.
Ik klap mijn laptop dicht.
'Ik stuur 2 mannen naar dat huis.' Zeg ik.

'Wollah ik heb bilal neergeschoten die dag. Hij is dood die flikker. Het moet iemand anders zijn.' Zegt ilias.
Ik knik.

'Ze mogen mij pakken. Ze mogen met me doen wat ze willen. Als ze maar bij soumaya en mijn kinderen weg blijven.' Zeg ik serieus.
Hij knikt.
'We gaan ze pakken.' Zegt hij.
Ik kijk hem aan.

'We gaan ze pakken en we maken ze af. En nu echt.'

Waarom laten ze Soumaya niet gewoon met rust?!!! Wat heeft ze hun aangedaan?

Lovee❤