Απωθημένο

Εισαγωγή

Κάποιες φορές νιώθουμε πως η ζωή μας παγιδεύει σε ένα νοητό κλουβί... Καταστάσεις από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε... Αδιέξοδα, φοβίες, όρια... Σχέσεις τοξικές... Με γονείς, με φίλους ερωτικές... Κι εκεί περιμένουμε την λύτρωση, εκείνο το αόρατο χέρι που θα έρθει και θα ξεκλειδώσει την σιδερένια πόρτα της φυλακής μας... Ίσως να είναι ένα άτομο, ίσως μία απόφαση, ίσως οι συγκυρίες μας επιτρέψουν να ανασάνουμε ξανά... Κι ίσως αυτή η λύτρωση να μην έρθει ποτέ... Ή ίσως να έρθει την λάθος στιγμή. Κι εκεί πρέπει να ζυγίσεις τα πρέπει και τον εαυτό σου... Μα ότι και να κάνεις μοιάζει μάταιο γιατί αυτό απαιτεί μεγάλες θυσίες και τύψεις που θα σε κυνηγούν μια ζωή... Το δίλημμα μεγάλο... Κι έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε κάτι που μπορεί να είναι μια τρέλα μα να σου δίνει την αληθινή ζωή ή το σωστό αλλά να ζεις την ζωή σου για τους άλλους...

Στην δική μου περίπτωση αυτό που κάποτε για μένα θα ήταν η ευκαιρία μου για ευτυχία έγινε η αμαρτία μου, το θανάσιμο λάθος και η ντροπή μου...

Είμαι η Κατερίνα και η φυλακή μου έγινε το παιδί που πρόκειται να γεννήσω σε λίγες μέρες...
.............................................................

Από την άλλη μεριά, κάπου αλλού, σε ένα μικρό διαμέρισμα βρίσκονται δύο νεαροί άντρες...
Ο ένας από αυτούς ονειροπόλος, δραστήριος, φιλόδοξος, γενναίος... Έχει όλο τον ενθουσιασμό και την δύναμικότητα που χαρακτηρίζουν την ηλικία του Ίσως σε μεγαλύτερο ποσοστό από τους υπόλοιπους... Είναι όμορφος, έξυπνος, δυναμικός... Μα πάνω από όλα έντιμος και σωστός, έτοιμος να υπερασπιστεί το καλό με κάθε κόστος...

Κι όμως... Καμιά μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να μπεί μέσα στην καρδιά του, καμιά δεν ταίριαζε στον ξεχωριστό χαρακτήρα του, καμιά δεν μπόρεσε να τον κάνει να ερωτευτεί... Μονάχα μία, τότε παλιά, όταν ήταν ακόμα παιδιά... Εκείνη ξύπνησε για πρώτη φορά μέσα του αυτό το γλυκό συναίσθημα, αυτή την φλόγα... Όμως ποτέ δεν πρόκειται να την δει ξανά, σβήστηκε διαπαντως από τον χάρτη...

Ή μήπως έτσι νόμιζε...

Γιατι κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η μοίρα... Και ανα πάσα στιγμή η φωτιά μπορεί να συναντήσει την βενζίνη....

Είναι ο Φοίβος, που το ονομά του σημαίνει φωτεινός... Είναι το φως και η φωτιά που θα έρθει να κάψει ένα σπίτι και μια καρδιά από έρωτα....

.............................................................

Μία πολυθρόνα, ένα γραφείο, μια μελαγχολική κίτρινη λάμπα να φωτίζει τον καπνό από το τσιγάρο που καίει στο χέρι του...

Κάποτε η αγάπη τον είχε αλλάξει, τον έκανε να βγάζει τον καλύτερο του εαυτό, να ελπίζει, να αισθάνεται ζωντανός... Τώρα αυτή η αγάπη έχει γίνει αρρώστια, τον τρώει σαν σαράκι μέρα με την μέρα. Κι όλο και περισσότερο φοβάται γιατί διαπιστώνει πως τα αισθήματα του δεν έχουν ανταπόκριση... Φοβάται ότι θα φύγει... Και τρελένεται, παραλογίζεται, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να την κρατήσει, να την έδενε αν ήταν δυνατόν για να μην φύγει από κοντά του...

Πόσο δυστυχισμένος είναι πια... Αυτός, ο ισχυρός, ο ανίκητος, που πάντα έπαιρνε αυτό που ήθελε... Χάνει την αγάπη, την ζωή του, το φως του... Κάθε μέρα αργοπεθαίνει καθώς την βλέπει να απομακρύνεται... Και αυτό που τον πονάει περισσότερο είναι πως ξέρει... Ξέρει πως αυτός την διώχνει μακριά του, ο ίδιος, μισεί τον ίδιο του τον εαυτό μέρα με την μέρα...

Μα δεν μπορεί να αλλάξει... Μόνο να υπομένει το μαρτήριο της αγάπης...

"Είσαι άρρωστος Αποστόλη" λέει γεμίζοντας άλλο ένα ποτήρι ουίσκι...