Απωθημένο

Η Πρώην...

"Τι θέλεις Νίκη;"

"Ήθελα μόνο να σε ακούσω... Και να σου πω ότι σε αγαπάω, θέλω να γυρίσεις πίσω!" Είπε μία φωνή με λιγμούς

Ο Φοίβος αναστάναξε αγανακτισμένος... Κοίταξε τον Χρήστο...

"Δεν θέλω να σε ακούσω ξανά! Μη με ενοχλήσεις άλλη φορά, μη με αναγκάσεις να σου κάνω φραγή!" Φώναξε και έκλεισε έξαλλος το τηλέφωνο...

"Ρε... Μην είσαι τόσο απότομος μαζί της..."

" Χρήστο... Ξέρω ότι είναι αδερφή σου αλλά η κοπέλα έχει τεράστιο θράσος και το ξέρεις!" Είπε ανάβοντας ένα τσιγάρο...

"Ναι ρε φίλε... Ειλικρινά σου ζητώ εγώ συγγνώμη εκ μέρους της για ότι έχει κάνει... Δεν φτάνει βέβαια το δικό μου συγγνώμη..."

"Ασ'το, ας μη μιλήσουμε άλλο για αυτή! Τελείωσε οριστικά..." Είπε και τράβηξε μία τζούρα... Άφησε λίγο το βλέμμα του να ταξιδέψει...

.............................................................

Πέταξε κάτω το τηλέφωνο με δύναμη αδιαφορώντας αν θα γινόταν κομμάτια... Ήταν κάτι παραπάνω από έξαλλη... Ένα τεράστιο πάθος την έτρωγε μέσα της... Πάθος ή πείσμα; Ή τρέλα; Ούτε η ίδια δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα συναισθήματα που την καταλάμβαναν... Η επιθυμία της να τον έχει δικό της την κυρίευε, την έτρωγε, την τρέλαινε... Κι όσο πιο πολύ εκείνος απομακρύνονταν τόσο πιο πολύ τρελαίνονταν... Δεν είχε μάθει να μην έχει αυτό που θέλει...

Και θα έκανε τα πάντα για να το πετύχει... Τίποτα και κανένας δεν θα την εμπόδιζε...

"Μόνο εγώ θα σε έχω Φοίβο... Μόνο εγώ και καμιά άλλη, είσαι δικός μου!" Είπε μέσα στους λιγμούς της η Νίκη...

.............................................................

"Δεν ξέρω τι να φορέσω... Ο γάμος της ξαδέρφης μου είναι μεθαύριο και δεν έχω βρει τίποτα που να μου αρέσει! Πες κι εσύ βρε Ελβίρα μια γνώμη..."

"Εγώ λέω να πάμε σε ένα ακόμα μαγαζί που ξέρω... Αν δεν βρεις κάτι κι εκεί προτείνω να διαλέξεις τελικά εκείνο το μαύρο φόρεμα με το σκίσιμο που σου πήγαινε πολύ..."

"Σε αγαπώ πολύ Ελβιράκι μου! Μόνο εσύ ανέχεσαι την αναποφασιστικότητα μου" είπε και αγκάλιασε την φίλη της...

"Άντε, πάμε γιατί έχουμε ήδη χάσει πολύ χρόνο" βγήκε βιαστικά από την αγκαλιά της και την παρότρυνε με ένα μικρό σπρώξιμο να προχωρήσει.

Συνέχισαν να περπατούν στην γεμάτη από κόσμο Ερμού ώσπου να βρουν το μαγαζί που πρότεινε η Ελβίρα...

"Σου είχα πει πως εδώ θα έβρισκες αυτό που έψαχνες..."

"Φιλενάδα είναι υπέροχο!" Είπε εντυπωσιασμένη κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέφτη.

"Είσαι μια κούκλα αγάπη μου, θα κάνεις θραύση " είπε κι έκλεισε το μάτι στην φίλη της

" Χαχαχα λες να ξελογιασω τον γαμπρό; " είπε και γέλασαν και οι δύο

Η Ελβίρα δεν απάντησε... Είχε ένα περίεργο βλέμμα, σαν να είχε χαθεί στις σκέψεις της, είχε καρφώσει τα μάτια της πάνω στο φόρεμα.

" Φιλενάδα όλα καλά; " ρώτησε η φίλη της που την παρατήρησε.

" Ναι... Απλά ζαλίστηκα λίγο, δεν έπρεπε να φύγω από το σπίτι χωρίς να φάω... " είπε αμήχανα μια δικαιολογία. 

Ζήλευε, ήταν αλήθεια... Η εικόνα της φίλης της μέσα στο επίσημο φόρεμα της έφερε στο μυαλό την δική της εικόνα, πριν από καιρό, όταν εκείνη δοκίμαζε ένα τέτοιο φόρεμα με σκοπό να το φορέσει στον αρραβώνα της... Έναν αρραβώνα που δεν έγινε ποτέ

"Ελβίρα έχεις κι εσύ ένα φόρεμα που μοιάζει πολύ σε αυτό αν θυμάμαι καλά... "

" Ναι... Αλλά δεν μπορώ να σου το δανείσω... Ξέρεις... " η φωνή της έσπασε, το πρόσωπο της ήταν συννεφιασμένο.

" Ξέρω... Κατάλαβα τι σε έπιασε πριν που μου είπες ότι ζαλιστηκες... Εγώ σε ξέρω πολύ καλά " η Ελβίρα την κοιτούσε σιωπηλή" Απλά ξεκόλλα βρε φιλενάδα, προχώρα την ζωή σου, είσαι όμορφη, με καριέρα, έξυπνη, έχεις τόσα καλά, μπορείς να έχεις όποιον θες! "

" Μπορείς να σταματήσεις το κυρηγμα! " της φώναξε... Τα είχε ακούσει αυτά χιλιάδες φορές, το μόνο που γινόταν ήταν η παρηγοριά και η λύπηση να την πονουν ακόμα πιο πολύ.

" Ελβίρα ξέχνα τον Αποστόλη, ξεκόλλα! Αυτός έχει άλλη τώρα κι από όσο έμαθα περιμένουν και παιδί... Ξέχνα τον τελείωσε! "

Η Ελβίρα κούνησε το κεφάλι καταφατικά και σιώπησε... Όχι γιατί το αποδέχτηκε. Αλλά γιατί με νύχια και με δόντια κρατούσε τον εαυτό της να μην ξεσπάσει... Παιδί; Ώστε την ξεγραψε τελείως... Αυτή κατάφερε να τον παρει ολοκληρωτικά από την αγκαλιά της, να τον δέσει για πάντα... Κι αυτός ετοιμάζεται να κάνει οικογένεια μαζί της, ζει ευτυχισμένος με μια άλλη... Ενώ αυτή μαραζώνει κάθε μέρα μακριά του... Το ήξερε ότι αυτό που ένιωθε δεν ήταν σωστό, ήταν το πιο ταπεινό συναίσθημα... Η ζήλια όμως την έτρωγε σαν σαράκι, ένιωθε την καρδιά της να καίει και το μυαλό της να τρελαίνεται. Τόσο καιρό αυτός ο φθόνος την βασανίζει, έχει χάσει την ηρεμία της, έχει πληγωθει τόσο πολύ... Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα... Η εικόνα του παιδιού στα χέρια του και μιας άλλης γυναίκας στο πλάι του την τρελαινε... Δεν μπορούσε άλλο να καταπιέζει όλα αυτά τα άσχημα πράγματα που ένιωθε μέσα της, έπρεπε να βρει ηρεμία... Τα άφησε να την κυριευσουν, τα συναισθήματα της θα την καθοδηγούν από εδώ και στο εξής... Για ότι κι αν πράξει πια εκείνα θα ευθύνονται...