“Ang sarap naman ng cheesecake Manang!” bati ko.
“Ba’t bigla-bigla ka na lang umalis Ana?” tanong niya. Syempre, dededmahin ko yan.
“Manang! Ang sarap talaga nito!” sabi ko para maiwasan lang yung tanong niya. Bata pa lang ako, nandito na si Manang.. Si Manang ang nakakaintindi sakin, mas tinuturing ko pa siyang magulang kaysa sa walang kwentang Daddy ko.
“Alam mong malungkot ang Daddy mo dati nung maghiwalay sila ng Mommy mo e. Ba’t ka umalis? Saan ka nagpunta? Yung Mommy mo ba kasama mo? Yung Boyfriend mo? Akala ko ba engage na kayo?---“
“Manang.. Please! I’m very tired. Wag muna ngayon..” sabi ko sabay higa.
“Sge. Lalabas na ko.” Sabi ni Manang.
At sa wakas, lumabas na si Manang! Ba’t ako naiiyak?
*Flashback*
“I’m Sorry Anastasia but…. I don’t love you anymore..” Charles said.
“Bu—but Charles.. No please..”
I’m Sorry Anastasia but I don’t love you anymore..
I’m Sorry..
I don’t love you anymore..
Don’t love you..
Paulit-ulit na nagpa-flashback sa utak ko yan.
Fuck You Charles!
Wala naman akong magagawa kung hindi umiyak e.
“Ana, are you crying?”
Pinunasan ko agad ang luha ko. Nandito pala ang Daddy ko.
“Are you okay?” He said.
“What are you doing here?” tanong ko.
“I know. It’s Charles. Sabi ko naman kasi sayo, wag mong pagkatiwalaan yung lala—“
“Dad please!” sabi ko. “Just leave me!”
Sabay talukbong ng kumot ko.
Anong karapatan niya para tanungin nya kung okay ako? Hindi niya yan nagawa dati e. Wala naman siyang pakielam.
---------
N: Ang taray naman ni Anastasia! Hahahaha Sana yung mga nagbabasa, hanggang matapos ito, basahin niyo pa rin! =) May isa pa akong story, I Love You Once, I Love You Still. =D Suportahan nyo din sana!! Thanks! Please Vote.
