Benim Hayatım!

 1. BÖLÜM

Yaz tatili başlamak üzereydi , bütün sınıf arkadaşlarım okullar kapanıb, şu sıkıcı okul hayatından uzaklasacakları için seviniyorlardı. Ben hariç ; çünki hiç bir arkadaşım yaşlı amcalarının yanına , bir köy kasabasına gitmek zorunda değillerdi. Ohh Allahım o adamın ayakları gerçekten kokuyordu.

  - Neyse ben Ceren işkolik bir anne ve bitmek tükenmeyen kitabını yazmakla uğraşan bir babanın yanında büyümek zorunda olan zavalı bir kızım . Okulların kapanmasına bir hafta kaldı ,amcamın yanına o kasabaya gidiceğim günler şimdiden bana kabus gibi geliyor. Aslında Milli Eğitim bakanına bir mektup yazıp bu sene okulların kapanmaması için yalvarmayı bile düşündüğüm olmuştu. Arkadaşlarım bu yüzden anneme çektiğimi düşünürler, çünki annem de aynı benim gibi bazen aklını çılgın fikirlere kaptıra biliyor . Ne kadar ona işkolik desemde gerçekten iyi bir annedir .  

   Babam için o kadar kesin konuşamicam , çünki gerçekten bazen beni yazmakla uğraştığı kitabın karekterleriyle karıştıra biliyor . Bundanda önemlisi bunu arkadaşlarımın yanında yapması . Hatta bir keresinde beni okuldan almaya gelmiş fakat geliceğini bana söylemeyi unutmuş. Bende o sırada Emre'yle konuşuyodum . Emre benim hoşlandığım çocuk , bu güne kadar onu tavlamak için elimden geleni yaptım yanlız ona onu sevdiğimi söyleyemedim .Biz konuşurkende babam bana seslenirken Ceren diyeceğine pulbiber diye seslendi .O an Emre'nin güluşünü görmeniz lazımdı. Pulbiber onun yazdığı hikayeni baş karhamanın kedisiydi , bunu dediği için ona ne kadar kızdığımı hatırlıyorum , hayatımın en berbat günlerinden biriydi

   O günden sonra bir daha okula gittiğimde sadece Emre'nin değil , bütün okulun suratına dahi bakamaz oldum . Çünki bu haber kulaktan kulağa bütün okulu duyurulmuştu .AHH BABA AHH yaktın beni alıcan olsun. !!!! O zamanlarda can dostu diye bellediklerim suratıma gülmeye başladılar . Sadece Eda , o böyle şeylerin olabileceğine inanıyordu . Beni teselli eden tek kişiydi ve artık en yakın arkadaşım olmuştu.

Devamı 2. Bölümde :) :)