Ik haat je, denk ik

De verrassing

Als ik door heb wat ik aan het doen ben, trek ik heel snel weer terug. ‘Sorry sorry sorry, het spijt me.’ ‘Nee, het is-‘ begint Max, maar ik onderbreek hem. ‘Nee sorry, dit had nooit moeten gebeuren, ik ben echt een domme trien.’ Ik duw mijn handen tegen mijn gezicht om mijn steeds roder wordende gezicht te verbergen. Max haalt voorzichtig mijn handen van mijn gezicht en kijkt me aan. Ik verdrink bijna in zijn chocomelkleurige ogen. Ik kijk omlaag zodat hij niet merkt dat ik aan het staren was. Hij duwt met zijn wijsvinger mijn hoofd omhoog, zodat ik hem wel aan moet kijken. ‘Het is echt niet erg, het is-‘ ‘Jawel het is wel erg!’ roep ik gefrustreerd uit. ‘Sorry, het spijt me voor dit. Ik wist niet wat ik deed en-‘ Max verstoord mijn zin door zijn lippen op de mijne te drukken. Langzaam trekt hij zich terug en kijkt me aan. ‘Het is niet erg.’ fluistert hij. ‘Juist niet.’ Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Maar… je mocht me toch niet?’ vraag ik. ‘Ik heb je altijd gemogen,’ zegt hij. Wacht, bloost hij nou? Hij gaat verder. ‘Sterker nog, ik heb je altijd al leuk gevonden. Ik dacht alleen dat je mij niet leuk vond en dat je mij haatte. Na die kus in de musical, keek je heel vreemd naar me en toen dacht ik dat je het niet fijn vond of zo.’ Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Weetje,’ begin ik, ‘Ik keek zo vreemd, omdat ik toen besefte dat ik je leuk vind. Ik dacht juist dat jij het niet fijn vond omdat je na de musical zo snel weg was, maar toen je me vrijdagavond vroeg om met me te dansen, dacht ik dat ik misschien toch nog een kans maakte. En toen zoende je met Lot…’ Ik slik de brok in mijn keel weg als ik het beeld voor me zie. ‘Maar ik heb je nu uitgelegd waarom ik dat deed en ik weet het, het was stom en ik zou er alles voor overhebben om het terug te draaien, maar helaas kan dat niet.’ Ik kijk hem glimlachend aan. ‘Ik wil eigenlijk juist niet dat het teruggedraaid wordt.’ Als ik hem verbaasd zie kijken, ga ik verder. ‘Als dat nooit was gebeurd, had het waarschijnlijk nog veel langer geduurd voordat je me dit had verteld, dat je me leuk vind, bedoel ik dan.’ Hij lacht nu ook. ‘Ja, dat is waar, maar dan had jij nooit ruzie gehad met Lot en had je niet de hele week huilend in je bed gelegen.’ Ik kijk hem verbaasd aan. Hoe weet hij dat nou weer? Hij lacht. ‘Milou is niet bepaald goed in geheimen bewaren.’ ‘Ow, hahaha, weet ik dat ook voor de volgende keer.’ zeg ik. Hij kijkt me lachend aan. ‘Je lacht weer, is dat een teken dat het weer goed is?’ Ik knik. ‘Ja, maar ik ga nu, want ik moet mijn excuses aanbieden aan Lot.’ ‘Is goed.’ Hij geeft me een kus en ik sta op. ‘Doei, veel succes!’ Ik glimlach. ‘Dankjewel.’

Ik haal diep adem en druk op de bel. Ik ben naar Lots huis gefietst en hoop maar dat ze opendoet. Ik zucht opgelucht als de klink naar beneden gaat. In de deuropening staat een gespierde jongen met zwart haar en een ring door zijn wenkbrauw. ‘Ehh.. is Lot ook thuis?’ stamel ik. De jongen knikt. ‘Ze is boven. Tweede deur links’ Hij gaat opzij zodat ik er langs kan. Ik loop de wenteltrap op en open een blauwe kamerdeur. Lot ligt op haar bed met een koptelefoon op. Haar hoofd beweegt mee met de muziek. Ik klop op haar deur. Ze kijkt op en ze glimlacht als ze me ziet. ‘Hey.’ zegt ze. ‘Hey,’ begin ik. Ze gaat zitten en klopt naast zich. Ik ga zitten. ‘Ik.. Het spijt me. Het spijt me dat ik je niet geloofde en het spijt me ook dat ik zo gemeen tegen je was. Ik had je nooit uit mogen schelden. Dat was echt heel stom van me.’ ‘Het is niet erg,’ zegt Lot. ‘Ik had hetzelfde gedaan. Ik bedoel, als jij zou zoenen met mijn crush zou ik je wel willen vermoorden, dus ik snap heel goed dat je zo reageerde.’ ‘Echt?’ vraag ik. ‘Ja, echt!’ zegt ze. ‘Het is heel lief van je dat je het zo opvangt enzo, maar het was alsnog hartstikke gemeen van mij. Ik bedoel je bent een van mijn beste vriendinnen! Die zou je toch moeten geloven?’ Ik kijk hulpeloos naar Lot. Ze ‘Ja, je zou inderdaad je vriendinnen altijd moeten geloven, maar als jij een van je vriendinnen ziet zoenen met jouw crush, vind ik het niet gek dat je hartstikke boos op haar bent.’ Ik kijk haar aan. ‘Dus je vindt het niet erg?’ Ze schudt haar hoofd. ‘Nee hoor, ik begrijp het helemaal.’ Ik lach opgelucht. ‘Dankjewel. Vriendinnen?’ ‘Vriendinnen.’ zegt ze en ze geeft me een knuffel. ‘Maar eh.. hoe wist je dat ik de waarheid sprak?’ ‘Ik heb de brief gelezen.’ antwoord ik. ‘Wat stond er in die brief dan?’ ‘Dat ik naar het parkje moest komen en dat hij het allemaal uit wilde leggen.’ ‘Dus je bent gegaan en toen heeft hij het je allemaal uitgelegd. En toen?’ Ik begin automatisch te glimlachen als ik er aan terugdenk. ‘Toen zoende ik hem.’ Lot kijkt me met open mond aan. ‘Serieus? En nu hebben jullie wat?’ ‘Ik weet het niet..’ antwoord ik aarzelend. ‘Hij heeft niet echt gezegd dat we een koppel waren of zo nu.’ Lot kijkt me bedenkend aan. ‘Kuste hij terug?’ ‘Ja, we hebben daarna nog een aantal keer gezoend.’ ‘Dan is het aan. O mijn God, ik ben zo blij voor je!’ Ze springt op en neer op het bed. Ik kijk haar lachend aan. ‘Dankjewel hahaha.’

Ik open de deur van ons huis. Ik heb met Lot nog wat bijgepraat over van alles en nog wat. Ik ben blij dat het weer goed is tussen ons. Ik loop naar boven als ik mijn mobiel voel trillen. Ik kijk en zie dat ik een whatsappje heb van Max. ‘Hee, kom je zo naar het parkje toe? xx’ staat erin. Ik draai me om en loop de trap weer af. Ik loop naar buiten en fiets naar het parkje toe. Als ik daar ben, zie ik dat Max er nog niet is. Ik loop naar het bankje en ga zitten. Na een paar seconden gewacht te hebben, komt er een schattig hondje op me afgerend. ‘Hee hondje, waar kom jij dan vandaan?’ Ik kijk om me heen of ik iemand zie, maar het park is verlaten. Het hondje springt tegen me aan en ik pak hem op en zet hem naast me op het bankje. Ik aai hem. Dan zie ik dat er een briefje aan zijn halsband zit. Ik haal het briefje eraf en kijk wat er op staat.

Lieve Vera,

Voor de volgende hint, volg Bobbie.

x

Ik kijk naar het hondje dat blijkbaar Bobbie heet. ‘Nou, waar moet ik naar toe dan?’ vraag ik hem. Als antwoord kwispelt hij met zijn staartje. Ik sta op en Bobbie springt van het bankje af. Hij rent naar rechts en ik ren achter hem aan. Hij stopt bij de vijver. In de vijver zie ik een bootje drijven. Als ik goed kijk, zie ik dat er een briefje aan hangt. Ik kijk rond en zie een lange tak liggen. Ik pak de tak en haal het bootje zo naar de kant. Ik haal het briefje er af. Er staat een adres op. Daaronder staat er een kleine tekst.

Lieve Vera,

Ga alsjeblieft naar dit adres, ik wacht daar op je.

x

Ik kijk rond en zie een wat oudere man staan. Ik ren naar hem toe. ‘Meneer, weet u misschien waar dit adres is?’ Ik laat hem het briefje zien. Als de man heeft uitgelegd hoe ik er moet komen, bedank ik hem en ren ik weg met Bobbie achter me aan. Bij de straat aangekomen, zie ik dat het een restaurant is. Ik loop naar binnen. Ik kijk rond en zie Max aan een tafel achterin zitten. Hij wenkt me en ik loop naar hem toe. ‘Hey, beautiful.’ Ik bloos. ‘Hey’ antwoord ik. Ik ga zitten op de stoel tegenover Max. ‘Waren die briefjes van jou?’ vraag ik. Hij knikt. ‘Ik heb een verrassing voor je.’ Ik kijk hem verbaasd aan. Hij staat op en pakt mijn hand. ‘Eerst even Bobbie wegbrengen,’ zegt hij. We lopen een deur door. Daar staat een vrouw spullen in een kast te pakken. ‘Monica, kun jij even op Bobbie letten totdat wij weer terug zijn?’ vraagt Max. Monica knikt en Max en ik lopen weg. Max stopt en haalt een blinddoek achter zijn rug vandaan. Ik kreun. ‘Waarom een blinddoek?’ vraag ik. ‘Omdat het een verrassing moet blijven.’ Hij doet de blinddoek om en begeleid me naar buiten. Hij haalt de blinddoek van mijn gezicht af en ik sla een hand voor mijn mond als ik het grote gevaarte op de grond zie liggen. ‘Een luchtballon? Serieus?’ Ik kijk hem vol ongeloof aan. ‘Jep’ antwoord hij. ‘Mijn vader had dit vroeger als baan, dus ik weet van hem hoe je hem moet besturen. Ik spring in zijn armen. ‘Wat lief! Dat had je echt niet hoeven doen!’ Hij zet me weer op de grond. ‘Tuurlijk wel!’

Als de luchtballon vol met hete lucht zit, tilt Max me in de mand en klimt er daarna zelf behendig in. Hij maakt de touwen los en we zweven langzaam de lucht in. Ik kijk naar beneden. Naar de mensen die steeds kleiner worden. Ik voel twee armen om mijn middel heen. ‘Vind je het wat?’ vraagt Max. Ik draai me om zodat ik in zijn ogen kan kijken. ‘Wat denk je zelf, gekkie? Tuurlijk vind ik het wat! Dit is echt geweldig!’ Ik zoen hem op zijn mond. Hij zoent gelijk terug. Na een tijdje laat hij los. Hij gaat op zijn knieën zitten. Ik sla mijn hand voor mijn mond. ‘Lieve Vera, wil je mijn vriendin zijn?’ zegt hij. Ik knik en geef hem een knuffel. Dit is de beste dag in mijn leven