On My Own {One Direction}

Part 38

Harry is eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis. Wat dus betekend dat we weer terug kunnen naar huis.

We zijn nu met zijn alle onderweg naar het vliegveld om terug naar London te gaan. We hebben afgesproken om 2 dagen met zijn alle in Londen te blijven. Overmorgen vieren we alvast Louis zijn verjaardag omdat iedereen daarna naar zijn familie toe gaat om kerst te vieren. En na de kerst komt iedereen weer terug om Oud en Nieuw te vieren.

"We zijn er" hoor ik Paul zeggen. Als ik uit het raam kijk zie ik dat er honderden fans voor de deuren staan. Ik kijk Niall paniekerig aan. "Niall hoe gaan we hier door heen komen? Straks raak ik je nog kwijt." Niall pakt mijn hand vast en zegt "het komt wel goed love, ik laat je hand niet los." Harry geeft me ook een geruststellende blik. Ik knik zuchtend en hou zijn hand stevig vast.

We stappen uit en we worden direct bestormd door gillende fans. Paul probeert ons er door heen te lijden, wat moeizaam gaat aangezien het er zo veel zijn.

Ineens voel ik een misselijk gevoel op komen, tuurlijk precies nu. "Niall, ik word misselijk." Schreeuw ik in zijn oor zodat hij me kan horen. Niall kijkt me even kort aan en richt zich dan op de fans. "Jongens willen jullie allemaal even luisteren?" Op een wonderbaarlijke manier is iedereen ineens stil. "Shae is ziek en voelt zich heel erg misselijk. We houden allemaal heel veel van jullie, maar als jullie nu niet aan de kant gaan ben ik bang dat Shae straks niet optijd het toilet bereikt. Dus ik wil jullie vragen om alsjeblieft aan de kant te gaan."

Alle fans stappen aan de kant zodat we door kunnen lopen. Direct ren ik er snel door heen. Ik ren naar binnen en zoek naar een toilet. Als ik er een zie ren ik er direct op af. Ik ben net optijd en gooi alles er uit.

Zodra ik klaar ben spoel ik weer mijn mond en loop zuchtend het toilet uit, waar iedereen op me staat te wachten. "Ik wist niet dat je ziek was?" Zegt Louis verbaasd waardoor ik begin te lachen. Ik wijs naar mijn buik waardoor Louis zichzelf voor zijn hoofd slaat. "Tuurlijk" zucht hij.

We lopen gezamenlijk naar het privé vliegtuig van de jongens. We wouden eerst met het gewone vliegtuig, maar omdat ik me snel beroerd kan voelen gaan we met zijn alle met het privé vliegtuig.

We geven onze koffers aan de man die bij de poortjes staat en lopen dan verder. Zodra we bij het vliegtuig zijn loop ik moeizaam het trappertje op. Ik heb de laatste tijd wat last van mijn rug, maar ik heb gelezen dat als je last krijgt van je rug de misselijkheid langzamerhand gaat afnemen. Dus vind ik het niet zo erg, want ik ben echt wel klaar met dat hele tijd naar het toilet rennen.

Ik ga zitten bij de eerste stoel die ik zie en schuif door naar het raam toe. Niall ploft naast me neer en zegt "is er iets? Je bent zo stil." Ik glimlach zwak en zeg "er is niks, ik voel me alleen niet zo lekker." Niall kijkt me onderzoekend aan, maar slaat dan toch zijn arm om me heen. Ik leun tegen hem aan en kijk uit het raam.

We stijgen op en ik zeg "doei Brazilië."