Bir pazar sabahıydı gözlerini dikmiş bana bakıyordu ya titreyen gözbebeklerinin içindeki o masum korku o kadar belliydi ki ağladığı annesini ve babasını kaybetmiş bir çocuk için ne fayda doğan güneş ısıtır mı içini alevler,ellerinin içinde bir avuç kül işte bizim hikayemiz karanlık bir gecenin sabahında başladı
Annemi ve babamı trafik kazasında kaybetmiştim 6 yaşındaki kardeşim ve ben ben mi sadece 15 yaşındaydım.Herkesin acınası bakışları içinde bavulları toplayıp dayımın evine gittik.Küçük kardeşimi okula yazdırdık farklı şehir farklı okul artık eskisi gibi olmayacağının farkındaydım artık okula babam arabayla bırakmayacak annem öpüp uğurlamayacak kardeşim artık oyuncak almak için ağlamayacaktı. Kendimi ve kardeşimi dayıma muhtaç bırakmayacağıma yemin etmiştim daha çok çabalayacağım ve bunu yapmak zorundayım bu benim sorumluluğum ve bunu yaparken ne kadar büyüdüğümü farkettim fiziksel olarak olmasa da içimde o kadar olgundum ki içimdeki çocuk ölmüştü ve büyük bir düşünürün de dediği gibi "Sorumluluk büyük olmanın bedelidir" bu sözün anlam bulmuş haliydim..
