Odium / Yoonmin ~+18

Prolog

Witajcie w moim nowym ff. Oczywiście jest on dla wszystkich, dla tych którzy po prostu lubią czytać oraz dla miłośników Yoonmina.

~~~~~~~~~~~~~~~~

  - Nienawidzę cię!- krzyknął i wyszedł z domu, trzaskając drzwiami. 

Była mroźna noc, on, w samej bluzie przechadzał się po parku. Po jego policzkach spływały łzy, a psychika, która była na skraju wyczerpania, zaczynała powoli tracić zmysły. Odkąd jego mama ich zostawiła zaczęły się kłótnie. Ojciec chłopaka popadł w alkoholizm i wyżywał się na jedynym synie. Nie używał przemocy fizycznej, a słownej. Za każdym razem kiedy chłopak słyszał od swojego ojca że powinien zniknąć, jest nic nie wartym śmieciem i mógłby już umrzeć, jego serce łamało się na miliony kawałeczków. Nigdy nie myślał o opuszeczniu swojego taty. Bardzo go kochał, więc potrafił wybaczyć mu te wszystkie obelgi z jego strony. Lecz w głębi serca miał nadzieję że on również go kocha, jednak jego przypuszczenia rozwiały się razem ze słowami ojca. 

Usiadł na ławce i przypomniał sobie jego słowa. "Byłeś pomyłką. Zwykłą wpadką. Nigdy Cię nie kochałem." Chłopak rozpłakał się bardziej. 

- Nie jestem tutaj potrzebny. Lepiej by było gdybym zniknął.- wyszlochał do siebie.- Powinienem umrzeć.- dodał. 

 Nagle poczuł dłoń głaszczącą jego czerwono-krwiste włosy, podniósł wzrok i ujrzał przed sobą chłopaka o białych włosach. Uśmiechał się. 

 - Śmierć nie jest dobrym wyjściem.- zaczął.  

Chłopak strącił dłoń nieznajomego, i z przerażeniem w oczach zapytał:

- Kim jesteś?

- Och, przestraszyłem cię?- zaczął.- Przepraszam.- dodał z uśmiechem.- Ja...zawsze kiedy płakał...właśnie tak uspokajałem mojego braciszka.- odpowiedział ze smutkiem w głosie. 

Jimin uważnie przyglądał się mimice twarzy chłopaka, mógł po niej wywnioskować że nieznajomy nie kłamie. 

- Twój brat...- zaczął.- Żyje?- dodał, spuszczjąc głowę w dół.

- Zginął w wypadku samochodowym wraz z ojcem.- odpowiedział.

Czerwonowłosy wzdrygnął się na jego słowa. 

- Przepraszam.- powiedział.

- Nie masz za co. Każdy jest ciekawy takich rzeczy...Prawie bym zapomniał. Nazywam się Min Yoongi, a ty?- zapytał, wyciągając dłoń przed siebie.

- Ja...nazywam się Park Jimin.- chłopak również podał mu rękę.

- Miło mi cię poznać, Jimin.- powiedział.

W tym momencie serce Jimina zabiło szybciej. 

~~~~~~~~~~~~~

Dziękuj, dziękuję. Mam nadzieję że mi wyszło.