ÖLSEM DUYAN OLMAYACAK!!

2. BÖLÜM

Bu sabah kalktım herkes okuluna gitmişti ve ben geç kalmıştım beni neden kaldırmadı ? Ben onun kızı deyilmiyim ? Neyse cevabı gelmeyecek sorular sormaktan vazgeçmeliyim okul üstümü giydim okula diye evden cıktık ama bütün gün parkta oturdum . Öylece boş sallanan salincaklara baktim çaresiz gibi aslinda doğru çaresizdim
akşam saatlerine doğru eve gitmek üzere yola koyuldum ama yoldada bir çocuk var sacma sapan hareketler yapiyor benim yanimdan geçerkende bana çarpti zaten sinirliydim bir kız olabilirim ama çocuğu çok fena dövdüm çocuk ta amma pısırık çıktı yapma yapma diyor ama öfkemi attim en azindan sabahki gerginliğimi attim.
Eve gittiğimde ev çok kalabalıktı ve annem hıçkıra hıçkıra ağlıyordu
Hemen köşede teyzem oturuyordu yanına gittim ve sordum neler oluyor burda
Teyzem yüzüme uzun uzun baktı bana sarıldı BAŞIN SAĞOLSUN ABİN
dedi ve ben inanamadim koştum annemin yakasina yapistim zaten gözlerimden yaşlar boşaliyordu
-Doğrumu buu
-...
-İnsan kendi oğlunun ölmesine müsade edermi.. o benim canımdan bi parçaydi ben onu çokk sevdim halada seviyorum ama o göremeyecek,hissedemeyecek ve bu senin suçun
(teyzem geldi ve beni odama götürdü kapıyı kiliyledi)
utanmiyormu ya kapiyi kitliyor bide deliriyorum saçlarimi yoluyorum kendimi ısırıp sakinleşmeye çalışıyorum ama olmuyor deli gibi bağırıp kendimi dövüyordum en sonunda bayılmışım teyzem sessizliğe bakmaya gelince beni yerde her yerim kızarmış morarmis bir sekilde görünce ambulans'ı aramıs gözlerimi açtığımda etrafta kimse yoktu hastanede olduğumu anlamistim ve kendimce abim yoksa bende olmamaliyim diye düşünmeye başladım..