Να ζει κανείς ή να μην ζει?!

Ολα ξεκίνησαν αφού κάθησα πάνω στο κρεβάτι μου και άρχισα να σκέφτομαι ξανά και ξανά σκέψεις πού με βασανιζαν. Ξαφνικά μέσα σε αυτές τις μπερδεμένες σκέψεις έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν και σκεφτόμουνα πόσα χρόνια πέρασαν πόσες ευχάριστες στιγμές χάθηκαν στο παρελθόν,χαμένες ευκαιρίες,λάθη  που μας οφελεισαν στο να γινόμαστε καλύτεροι αλλά και λαθη που θα θέλαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω για να τα διορθώσουμε,άνθρωποι που χάθηκαν και μαζί τους όλες οι ευχάριστες αναμνήσεις που περάσαμε μαζί  και τώρα το μόνο που υπάρχει  είναι ένα κενό και οι φωτογραφίες που έχουν απαθανατίσει αυτές τις ωραίες στιγμές και χώρεσαν σε ενα μικρο κομμάτι χαρτί..Αφού σκεφτόμουνα όλα αυτά βουρκωσα και δάκρια κύλησαν  στα μάγουλα μου σαν λεπίδες από ξυράφι νιώθοντας αυτό τον πόνο ήθελα να ουρλιάξω να με ακούσει όλος ο κόσμος να νιώσουν και αυτοί τον πόνο μου που κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει... Τότε σκέφτηκα το ποσό ωραια ειναι να κοιμάσαι έναν αιώνιο ύπνο δίχως όνειρα και εφιάλτες μόνο μια ψυχρή ηρεμία χωρίς ανώφελες σκέψεις να περιτριγυρίζουν το μυαλό..να επικρατεί μόνο μια γαλήνια ησυχία..Σαν να είσαι νεκρός... και είπα βαθιά μες στο μυαλό μου πως πολλοί  ζωντανοί  άνθρωποι φοβούνται να πεθανουν αλλά οι νεκροί άραγε φοβούνται να ξαναζήσουν σε έναν κόσμο όπως ο δικός μας μέσα στην αδιαφορία στον πόνο την μοναξιά ..καλύτερα δεν θα ήταν να είσαι μακριά από όλους και από όλα να υπάρχεις σαν μια ανάμνηση στο μυαλό τον ανθρώπων που έζησαν μαζί σου... Τότε μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις πηρα την απόφαση να αυτοκτονήσω.. έγραψα ένα γράμμα στους ανθρώπους που μου στάθηκαν κατά την διάρκεια της ζωής μου...το ξέρω πως είναι τρελό και όλοι θα μου έλεγαν πως γιατί να το κάνω αυτο αφού τα εχω όλα και ζω μια ζωή χωρίς στερήσεις..αλλά μόνο το μυαλό μου και η καρδιά μου ήξερε το ποσό υποφέρω...Τότε πήρα ένα μαχαίρι και το κάρφωσα στην καρδία για να μην μπορέσω  να νιώσω ξανά...Η μαμά μου έκλαιγε αφού είχε διπλό πόνο αφού πριν από ένα χρόνο πέθανε και ο πατέρας μου,ο αδερφός μου παρόλο που ήταν μικρός κατάλαβε τι συνέβαινε και κρυβόταν σε μια γωνία και έκλαιγε,άνθρωποι που με αγαπούσαν έκλαιγαν και προσπαθούσαν να παρηγορησουν ο ένας τον άλλο(για να πω την αλήθεια δεν το περίμενα αυτό δεν ήξερα πως τόσο πολύ άνθρωποι με αγαπούσαν). Ήρθε η ημέρα της κηδείας η μητέρα μου έκλαιγε δυνατά κλάματα ακούγονταν παντού...Ήμουν μέσα σε ενα κατάλευκο φέρετρο και φορούσα ένα άσπρο φόρεμα και γύρω μου υπήρχαν κάτασπρα τριαντάφυλλα...Και αφού πήγαν να με θάψουν κάτω από το χώμα άνοιξα τα μάτια μου και φώναξα...Και ήμουν ξανά στο κρεβάτι μου σκεπασμένη  κάτω από μια κουβέρτα μαζί με το άλμπουμ από τις παλιές φωτογραφίες ...