I live with the badboy?!

7

pov Evelien

Momenteel is het woensdag en geloof het of niet maar ik moet vandaag al vertrekken! Hoe het komt? Wel toen ik zondag thuis kwam deden mijn ouders echt al raar. Toen ik de kamer binnen kwam viel het gesprek ineens stil. Voor de rest van de dag hebben ze amper nog iets tegen mij gezegd.

Op maandag hebben ze dan gezegd dat ik woensdag al moest vertrekken omdat het op zaterdag niet ging. Echt raar! Ik was toen zo kwaad dat ik voor de rest niet meer tegen hun heb gesproken. Ook niet tegen Olivier omdat ik wist dat hij ook mee in 'het complot' zat.

Maar goed, op dinsdag hebben ze gezegd waar ik naartoe ga. Een vriend van mijn ouders, die heeft een zoon en hij woont in een groot huis met nog een paar andere personen en er was nog een kamer vrij dus mijn ouders hebben dat kunnen regelen. Jeej! hoor het sarcasme.

Ik weet dat er geen rommel is, mijn ouders kunnen daar niet tegen en dat de zoon 'een vriendelijke jongen' is, zo zeiden ze het tenminste. Maar of ik dat moet geloven?

Jake heeft mij vaak opgezocht bij mijn kluisje, echt zo irritant. Zelfs als ik 5 minuten eerder was dan stond hij er ook! Oh ja ook nog dat we voor een aantal vakken naast elkaar zitten irriteert mij zo hard!

Omdat ik goede punten haal, en hij eens iets niet snapt. Maar hij krijgt toch altijd goede punten van de leerkrachten?! Waarom is iedereen tegen mij?

Ik ben de laatste spullen aan het inpakken en dan vertrekken mijn kleren en al de rest al naar mijn 'nieuwe huis'. Nee ik nog niet! Ik heb de gewoonte om op woensdagmiddag naar het park te gaan en een boek te lezen aan het meer onder een boom.In de winter niet, dan lees ik gewoon als er niemand thuis is.

Eerst had ik een discussie met mijn mama maar toen ik zei: 'Als het dan toch zo een vriendelijke jongen is zal hij het wel begrijpen en als hij geen rommel wilt, zal hij mijn koffers al wel naar de slaapkamer brengen hé?' Het was zo grappig omdat ze toen niets wist om te antwoorden, buiten: 'Euh, ja zeker?'

Ze vertrekt met de koffers en ik fiets naar het park, zoals altijd. Het park is niet heel groot en er is nooit veel volk.

Eerst rechts, dan de tweede straat links, een tijdje rechtdoor en bij het tweede verkeerslicht naar rechts. Ik zou deze weg blindelings kunnen doen. Niet dat ik het zou doen! Stel je voor dat er autobestuurder is die ook blindelings zijn weg zou doen! ja doei, ik ben mijn leven niet beu.

Ik stap van mijn fiets en wandel verder door de poort van het park. Als ik ongeveer in het midden ben, leg ik mijn fiets aan de kant en ga ik onder de boom aan het meer zitten.

Ik neem mijn boek begin te lezen waar ik de vorige keer geëindigd was. Echt zalig, je hoort het gezang van de vogels, in de verte auto's die moeten remmen waarna ze iemand beginnen uit te schelden. Ik vind het wel grappig.

Als ik ongeveer een 20 minten, ow het zijn al 45 minten, zie ik dat de poorten worden gesloten en er een groep vrouwen met een paar mannen tussen aan de buitenkant van het park staan, toekijkend wat er binnen gebeurt.

Ik merk nu pas op dat er een kleine groep -knappe- mannen binnen is gekomen met een paar fotograven en zelfs 4 politieagenten, 2 aan elke poort.

Ik denk dat het 10 mannen tussen de 18 en 25 jaar zijn, en ze mogen echt wel gezien worden! Het duurt even voordat ik besef dat het een fotoshoot is.

Behalve ik zijn er alleen maar een oudere man die op een bankje zit en een koppel dat aan het picknicken is.

Één van de fotograven wandelt in mijn richting. Ik schat hem rond de 35 jaar. Ik klap mijn boek dicht. Pagina 95, 95, 95. ik probeer het te onthouden want ik vond mijn bladwijzer niet.

' Zoals je ziet gaan we een fotoshoot houden, maar ik denk niet dat we u hier buiten gaan krijgen met al die op hol geslagen vrouwen voor de poorten' Hij grinnikt even. 'Wilt u ons dus alstublieft niet voor de voeten lopen? en gewoon verder doen met wat u bezig was? dat is het makkelijkste voor iedereen.' zegt hij verder op vriendelijke toon. 'Geen probleem meneer, ik was toch niet van plan om u voor de voeten te lopen' antwoord ik vriendelijk terug.

'Trouwens hier is mijn kaartje met mijn nummer. Je zou het goed model zijn. mocht je interesse hebben mag je mij altijd bereiken.' zegt hij nog, en geeft een kaartje.

'oh, euh bedankt' mompel ik een beetje overdonderd. Hij wandelt verder naar het koppel om waarschijnlijk hetzelfde te vragen, om hun niet voor de voeten te lopen.

Ik ga terug zitten en neem mijn boek terug. Ik kan het niet laten om nog één keer naar de mannen te kijken maar dat had ik beter niet gedaan, want ik keek recht in zíjn ogen. Ik zie dat hij in mijn richting wandelt.

Snel neem ik mijn boek, welke pagina was het nu weer? 90? 93? Het is al te laat, hij staat naast mij.

'Hey schatje'

'Jake' zeg ik vol afschuw.

hey, sorry, ik weet dat ik maanden niet heb gepubliceerd maar dat komt omdat ik gewoon totaal geen zin had en omdat er echt veel dingen zijn gebeurt. Ik hoop echt meer te kunnen schrijven maar ik schrijf alleen maar als ik echt zin heb dus echt nogmaals sorryyyyyyyy