I live with the badboy?!

8

Pov Evelien

Waarom ik? Waarom hier? Waarom nu?! Ik kan dus echt nergens meer komen, op de één of andere manier is hij altijd in de buurt. Er is maar 1 oplossing... hem vermoorden!

Oké nee, misschien niet zo drastisch. Maar urghhhh hij is zo..., 'Wat doe jij hier? Ik wist wel dat je mij stalkte' zegt hij met een grijns. Irritant hij is zo irritant. Zoals een mug die rond je vliegt als je gaat slapen. Die stoppen alleen als je ze doodt, maar ik kan hem niet vermoorden want 1, hij is veeeeel sterker als mij en ik geen idee heb hoe ik hem zou vermoorden en 2, dan beland ik waarschijnlijk in de gevangenis dus nee dat gaan we niet doen. Ow wacht hij had iets gezegd.

' Ja tuurlijk, ik stalk jou echt, dat is mijn nieuwe hobby. Ik heb dus écht niets beters te doen dan mijn tijd verspillen aan jou.' ' Ik wist wel dat je me lekker vond' zegt hij met een knipoog. Pleaseeee laat deze dag voorbij zijn! Ik moet al bij iemand gaan wonen die ik niet ken en dan zie ik hem ook nog. Dit kan gewoon niet veel erger worden. Jake wordt teruggeroepen door één van de fotografen, denk ik. Voordat hij wegwandelt zegt hij nog 'Tot straks', al heb ik geen idee wat hij daarmee bedoelt

Een uur en veel kotsneigingen later vertrekt iedereen en gaan de kwijlende vrouwen, ja dat mag je echt letterlijk nemen, ook naar huis. Ondertussen heeft mijn moeder het adres doorgestuurd zodat ik weet waar ik straks naar toe moet fietsen. Ik hoop dat het meevalt en dat de personen die er wonen wel oké zijn. Het is bijna half 6 en ik besluit om te vertrekken. Het is nu maar een 10 minuten fietsen maar als ik naar school moet fietsen is het ongeveer 20 minuten dus dat valt nog mee.

1 keer links afslaan, 2 keer rechts, terug een keer links en aan het kruispunt gewoon rechtdoor. Wanneer ik in de juiste straat ben zie ik al direct dat het een chiquere buurt is dan waar ik woon. Niet zo'n groot verschil maar je merkt het wel. Hier wonen Waarschijnlijk al de snobjes van bij mij op school.

Ik weet dat Tiffany hier ongeveer in de buurt woont. Tiffany is, laat ik maar zeggen, de 'slet' van de school. Ze is echt de populairste en de meeste gaan uit de weg voor haar. En ik? Ik ben bevriend met haar. Ik weet het, dat is niet logisch maar het is wel zo. Toen we hier kwamen wonen kenden mijn ouders haar ouders en heeft zij mij een beetje alles laten zien wat er te zien valt in deze buurt. Eigenlijk is ze echt een toffe meid maar ze is anders op school dan hoe ik haar heb leren kennen.

Ik ga niet om met haar op school omdat ik een ander vriendengroep heb als haar en ook omdat ik niet als zo'n meisje, als een slet dus, bekeken wil worden. Maar dat laatste weet ze niet. Misschien als ze hier in de buurt kunnen we vaker afspreken.

Ik rijd door een poort en herken de grote oprit. Al kan ik het niet direct een plaats geven. Ik zet mijn fiets aan de kant en bel aan. Laat het alsjeblieft meevallen, alsjeblieft, alsjeblieft. Ik hoor vaag een paar stemmen en iemand roept iets terwijl die richting de voordeur wandelt neem ik aan omdat de stem luider wordt.

NEEEEEEEEEEE, dit kan niet, dit kan niet, dit kan niet. Ineens herken ik de oprit en de vage stemmen. Opeens besef ik alles en ik weet dat ik nu niet meer kan vluchten? Laat het een droom zijn en hopen dat ik direct wakker word. Ook al weet ik dat dit realiteit is. Een paar seconden later gaat de deur open.

Het kleine beetje hoop dat ik nog had is weggeveegd, in rook opgegaan. De verwarring een paar uur geleden, de gedachte dat ik hier al geweest ben, alles valt op zijn plaats.

De gedachte dat deze dag niet erger kon worden is vervlogen en nu weet ik echt heeeel zeker dat deze dag niet erger meer kan worden.

Ik moet bijna overgeven als ik de grijns zie van de persoon die de deur open doet...