Zevk

*1*

Merhaba arkadaşlar bu ilk hikaye yazışım. Yani kötü olabilir . Herneyse iyi okumalar... ********************************************

Bazen hayat ne zor . Birini seversin gider. Zaten hep yanlız değil miydik? Yanlız doğup yanlız ölüceğiz. Hayat bir deneme tahtası değil mi? Peki ya ben. Neden hep sevdiklerimi kaybediyorum. Şuan intihar için bir uçurumun başındayım. Atlasam herşeyden kurtulur muyum? Veya o hayat bana daha kötü davranıcak mı? Düşüncelerime boğulmuşum. Uçuruma doğru bakıyorum. Ölsem üzülen olur mu? "Melis!" kafamı arkaya doğru çevirmemle o güzel sesin sahibini gördüm. Bana acıyan gözlerle bakıyordu. Ben bunu istemiyordum. Kimsenin bana acımasını istemiyordum. Dolan gözlerimle Mert'e baktım. "Ne var Mert?" sesim çok güçsüz çıkmıştı. Ben bu muydum artık. Güçsüz bir sürtük. "Ne yaptığını zannediyorsun sen?" ona cevap vermeyip önüme döndüm. Cidden ne olucaktı? Burdan atlayınca hikayem biticek miydi, yoksa vazgeçip hikayemin nasıl bir sonla biticeğine biraz daha mı zaman vericektim? Sanırım vazgeçmek daha iyiydi. Arkamı dönmüş güçlü görünmeye çalışarak yürüyordum. Mert hızla gelip bana sarıldı. Onun kokusunu son bir kere içime çektim. Belki artık onu görmiycektim. O okyanus kokusunu hiç ciğerlerime dolduramıycaktım. Beni kucağına aldı ve arabaya oturttu. O da sürücü koltuğuna oturdu. Arabayı çalıştırdı. "Mert ben bıktım" sesim kısık çıkmıştı. Nefret ediyordum bundan. "Yeni bir hayata başlarız bebeğim?" "Onca yaptığından sonra mı?" Bana çok şey yapmıştı. O sadistti. Bir sadistten ne beklenirdi ki! Gözlerim tekrar dolmuştu. Zaten Mert'te susmuştu. Hikayem nasıl biticekti acaba. Melis Gün nasıl ölücekti? Mutluyken mi mutsuzken mi? Daha lise 1'dim. Mert ise lise 4. Aramızda baya yaş olmasına rağmen ona aşık olmuştum. Annem kamserden ölmüştü. Babam ise benimle ilgilenmiyordu bile. Bende hayattan bıkmıştım. Mert sonra beni dövmeye başladı. Ben ise ona aşık oldum. Ne salakça değil mi? Zaten salaklık DNA'mda vardı galiba. Arabanın durmasıyla eve geldiğimizi anlamıştım. Mert'in evi yani...