Ik hoop dat hij gaat zien wat ik doe vanaf boven, dat hij ziet hoeveel ik van hem hou en dat er echt mensen om hem geven. Dat niet alle mensen zoals zijn vader, Joost, Enzo en Harm zijn. Nu hier er niet meer is zullen mensen opeens van hem houden, terwijl juist die mensen de reden van zijn dood zijn. "Ik ga," zeg ik zachtjes en ik loop weg, naar mijn eigen huis toe. Eerst moet ik nodig met Joost praten. Heeft hij nu dan wat hij wilt? Was dit heel zijn doel? Was zijn doel om Jeremy dood te hebben?
Als ik thuis ben open ik de deur. Ik hoor gelach vanuit de woonkamer. Harm is er dus ook. Alleen maar goed, want hij heeft er mede schuld van. Wij alle drie. Ik zucht en loop de woonkamer binnen. Mijn jas doe ik nog niet eens uit. "Hey Link! Kom je mee karten?" vraagt Joost blij. Ik schud mijn hoofd. "Hebben jullie dan nu wat jullie wilden?" Vraag ik met een trilstem. Harm en Joost kijken me vragend aan als ik in huilen uitbarst. Ik hoor een trap en mijn moeder komt de woonkamer in. Ze schrikt van het feit dat ik aan het huilen ben, en ze Joost en Harm net nog hoorde lachen. Alsof ze lachen om Jeremy's dood. Ze komt naar me toelopen en slaat een arm om me heen. "Wat is er Link?" Fluistert ze. "J..J..Jer..." Is het enige wat ik zacht uit kan brengen.
Joost rolt met zijn ogen. "Wat is er nou weer met die loser?" Ik begin kwaad te worden. Diverse emoties razen door me heen wat een bom in mezelf veroorzaakt. "Jeremy is er niet meer. Hij heeft zichzelf van het leven beroofd en dat is fucking jullie schuld!" gil ik terwijl ik met tranen in mijn ogen me omdraai en naar boven toe ren en in tranen uitbarst. Ik zie nog kleren van hem liggen waar zijn geur nog inzit. Ik pak zijn shirt stevig, maar ook weer voorzichtig vast zodat de geur er niet af gaat. De zin die hij het laatste zei blijft in mijn hoofd spoken. Ik ga je missen Linky. zei hij als allerlaatste voor de verschrikkelijke piep kwam wat betekende dat zijn hart ermee stopte en het over was.
Ik kan mijn tranen niet langer binnen houden. Ik slik even. Jeremy..Nooit meer zal hij hier naast me liggen..Nooit zal ik zijn warme lippen voelen. Nooit zal ik meer zijn stem horen. Dan hoor ik zacht geklop op de deur. "Link? Ik ben het..Mag ik binnenkomen?" Hoor ik Yasmine zachtjes zeggen. Hoe ze nou weer binnenkomt heb ik geen idee, want ik heb geen deur gehoord. Al zou het ook door mijn gedachtes kunnen komen waardoor ik het niet hoorde. "K..K..Kom maar.." Breng ik zachtjes uit terwijl ik op bed ga zitten, met Jeremy's shirt nog altijd in mijn handen. Yasmine komt mijn kamer binnen en doet de deur op slot. Zachtjes gaat ze naast me zitten. Ik zucht terwijl ik Jeremy's shirt op mijn benen leg.
Ze trekt me in een knuffel. Beide huilen we en is het stil. "Jer heeft echt veel van je gehouden," zegt ze dan zacht terwijl ze de stilte doorbreekt. Ik kijk haar vragend aan. "Hoe weet je dat?" vraag ik zacht. "Hij laat mensen niet snel toe in zijn leven en vertrouwen doet hij al helemaal niet. Zeker nadat wat Enzo deed in het park niet. Jij was de enige die er voor hem was en dat wist hij zeker weten." Ik sta op en loop naar de badkamer toe. Daar zie ik het mesje liggen met het bloed er nog aan. Ik loop terug en geef het mesje aan Yasmine. Ik tril helemaal en begin nog harder te huilen.
Yasmine laat van schrik het mesje vallen. Het bloed van haar broer zit er nog aan.. Ik zie de tranen in haar ogen opnieuw komen. Ik sla een arm om haar heen. "Yas..We kunnen nog één ding voor hem doen.." Fluister ik. "Wat dan?" vraagt ze nog snikkend. Ik open mijn mond om het te vertellen, maar sluit hem weer als ik 2 paar voeten de trap op hoor komen. Dan hoor ik hevig geklop op de deur en begint Yasmine nog harder te snikken. Ze rolt zich op tot een bolletje en legt haar hoofd tegen mij aan. Een traan glijdt over mijn wang heen. We weten beide wie er voor de deur staan..
"Oprotten," schreeuw ik naar de persoon die er achter staat. We horen de voetstappen weer verdwijnen. "Hij wilde dat iedereen normaal over straat kon lopen om wie die is. Dat er niet gepest wordt etc en dat er geen mensen meer dood zullen gaan om de reden dat hij dood ging," zeg ik zachtjes. Ik pak het mesje op die Yasmine liet vallen en doe die in mijn bureau la. Ik wil dat niemand daar aan zit of komt. Ik ga weer terug naast Yasmine zitten.
Yasmine kan alleen maar knikken. "Ik ben echt een waardeloos zusje geweest.." Fluistert ze. "Yas, dat ben je niet. Jij was de enige van zijn familie die er écht voor hem was.." zeg ik terwijl ik een arm om haar heen sla. "Te weinig dan nodig was.." "Yas, je bent een geweldig zusje voor hem geweest," "Hoe weet je dat?" "Jer wantrouwde mensen uit zijn familie heel snel.. Maar bij jou niet. Jij was echt speciaal voor hem," "Echt waar?" "Echt waar Yas.." Yasmine zucht. Het is alsof ze nog moet beseffen dat hij er echt niet meer is.
