Ik loop naar buiten toe, naar het ziekenhuis. Dit is één van de laatste keren dat ik hem kan zien, ook al is het in deze status. Ik kom in het ziekenhuis aan en loop gelijk naar Jeremy zijn kamer toe. "Ik mis je zo, Frieser," zeg ik zachtjes terwijl ik zijn levenloze hand vastpak.
"Ik hoop je ooit weer te kunnen zien..Al weet ik dat het onmogelijk is.." Ik kijk naar de klok die in de witte kamer hangt. Precies 00:00. Als ik even naar Jeremy's gezicht aan het staren ben, lijkt er een glimlach op te komen. Alsof het kleine minuscule beetje leven in hem naar me lacht. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht, maar tegelijkertijd valt er een traan op Jeremy's levenloze hand. Even lijk ik een kneepje te voelen, maar dan bedenk ik me dat het onmogelijk is. Ik kijk weer naar de klok. 00:01. Ik staar weer naar Jeremy's gezicht, net zolang als net, maar nu komt er geen glimlach. Ik pak Jeremy's pols vast in plaats van zijn hand, en zijn hand blijft bungelen. Hoe kan het, dat ik net dacht dat ik leven voelde, maar dat het nu opeens allemaal weg is?
Ik kijk op naar de hartslagmeter en ik zie die iets omhoog gaan. "Jer?" zeg ik op een vragende toen. Ik ga met mijn hand door zijn haar heen.
Het lijkt alsof ik een vage knik zie..Maar ik geloof het niet. Ik ben waarschijnlijk gek aan het worden. Ik verbeeld het me waarschijnlijk. Ik zucht en ga op het bankje zitten. Precies op de plek waar ik zat toen Jeremy overleed.
Alles wat er gebeurt is gaat als een flits door mijn hoofd heen. Een aantal tranen gaan over mijn wang heen. "Jer, waarom?" vraag ik zachtjes terwijl ik hem een kus geef.
Ik krijg geen antwoord. Had ik ook niet echt verwacht. Vage beelden van Jeremy verschijnen in mijn hoofd. Dat hij van de trap viel, op de grond, geslagen, bloedende lippen, en zijn tranen. Ik staar naar Jeremy's lichaam. Op beide armen, van onder naar boven, zitten sneetjes. Alle kanten waar je zijn arm bekijkt zitten sneeën. Ik sta op en loop naar hem toe. Ik leg mijn hand tegen zijn wang. Zijn wang is minder koud dan eerst..Maar ik betwijfel of het kamertemperatuur of lichaamstemperatuur is. Áls het lichaamstemperatuur is, betekent dat hij nog iets van leven in zich heeft..En me dus gewoon hoort. Maar ik ga er niet vanuit. Want als ik al mijn hoop daarop bevestig, en het blijkt niet zo te zijn, kom ik in een put terecht. En dat wil ik niet..Nog niet. Eerst zijn droom uit laten komen.
Ik buig naar hem toe. "Jer, ik ga ervoor zorgen dat je droom uitkomt, samen met Yasmine," fluister ik in zijn oor. Een klein glimlachje zie ik op zijn gezicht weer verschijnen. Ik hoor allerlei gepiep uit diverse apparaten komen. Ik begin even te rillen. Ergens is dit best wel scary.
Mijn vriend is gisteren gestorven, ligt nu hier en heeft levensverschijnselen. Niet de normaalste zaak van de wereld. Zo snel als het gepiep kwam, zo snel is het weer weg. Ik ga zitten op het bed en pak Jeremy's hand. Met mijn duim maak ik rondjes over de rug van Jeremy's hand. Even lijkt het alsof ik zijn vingers voel bewegen, maar zo snel als het kwam is het weg. Oké..Dit is echt te scary..
"J.j.jer," zeg ik zacht. Ik druk voorzichtig mijn lippen op die van hem. Gek genoeg voelen die ook niet zo koud meer aan. "Jer als je nog leeft, zeg iets, alsjeblieft," zeg ik smekend en een vleugje angst is in mijn stem te horen.
Ik blijf wachten op een antwoord, maar ik krijg hem maar niet. Als ik de hoop heb opgegeven geef ik Jeremy nog een kus op zijn wang en sta ik op. Als ik bij de deur sta kijk ik hem nog na. "Ik kom morgen terug.." Fluister ik. Een kleine glimlach lijkt te verschijnen op zijn gezicht. Ik knipper met mijn ogen en de glimlach is weg. Ik schud met mijn hoofd. "Dit kan niet waar zijn.." Fluister ik tegen mezelf terwijl ik de kamer uitloop.
