More than just a cloak
Paring : Stephen Strange X Cloak of Levitation (Human ver.)
Rate : NC-17
Tag : #พอร์นวันละนิด
Note : ขอโทษค่ะพี่หมอแปลก แต่เมื่อใจเราชิป จะคนกับสิ่งของก็ไม่เหนือบ่ากว่าแรง
____________________________________________
สตีเฟ่น สเตรนจ์ คิดว่าเขาเพิ่งวางยาตัวเองไปเมื่อครู่นี้
โอเค--การปรุงยาเองเป็นความคิดที่แย่อย่างที่โคลกก์ ผ้าคลุมจอมจุ้นของเขา พยายามจะบอก สตีเฟ่นก็แค่คิดว่าเขาเป็นถึงศัลยแพทย์ชื่อดัง--ถึงจะในอดีตก็เถอะ--และเขาก็มีความรู้กว้างขวาง วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ สัญศาสตร์ ตรรกศาสตร์ ปรัชญา--เรียกได้ว่ามันสมองของเขาใกล้เคียงคำว่าอัจฉริยะ
ดังนั้นการปรุงยาตามตำราเวทมนตร์เก่าๆ เพื่อรักษามือตนเองคงไม่ได้ยากเกินกำลังกระมัง
ทว่าเขาคิดผิด
"โอเค..."
สตีเฟ่นเอ่ยหลังจากเงียบไปนาน สายตานิ่งขรึมจ้องถ้วยบรรจุของเหลวสีขุ่นที่บัดนี้ว่างเปล่า "ฉันไม่เห็นรู้สึกว่ามันจะดีขึ้นตรงไหน มือฉันยังสั่น แล้วก็..."
"เจ้านายโง่ ท่านอาจตายได้เลยนะจากการกินยาที่ปรุงเองแบบบื้อๆ"
โคลกก์ที่ยืนอยู่ถัดไปไม่ไกลนักโพล่งขึ้น ดวงตาสีน้ำผึ้งฉายแววกังวล เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเขาในร่างผ้าคลุมพยายามแล้วที่จะดึงสตีเฟ่นออกไปจากโถปรุงยา สมุนไพรเป็นกำๆ และพวกแร่ธาตุส่องแสงประหลาด แต่เจ้านายหัวดื้อก็ดันเสกคาถาแช่เขาไว้กลางอากาศ!
"แต่ฉันก็ยังไม่ตายนี่โคลกี้" คิ้วเข้มขมวดมุ่น มืออีกข้างลูบหนวดเครา "สงสัยจริงๆ ว่าฉันใส่ส่วนผสมอะไรผิดไป หัวใจลูกวัวเหรอ..."
"ท่านตายแน่ๆ" โคลกก์ตบศีรษะตัวเองดัง ป้าบ! "ให้ตาย ข้าไม่อยากจัดงานศพเจ้านายตัวเองนะ ไม่อยากรอเจ้านายคนใหม่ด้วย เบื่อตายชัก"
"โคลกี้ ปากนายนี่แหละแช่งฉัน"
สตีเฟ่นส่ายหน้าไปมา ดีดหน้าผากเด็กหนุ่มตัวเล็กดัง ป๊อก! เรียกเสียงโอดโอยจากคนขี้โวยวาย
ชายหนุ่มในชุดผ้าฝ้ายลำลองถอนหายใจ ตั้งแต่หลังการต่อสู้กับดอร์มามูครั้งนั้น ผ้าคลุมตัวเบาของเขาก็กลายร่างเป็นมนุษย์บ่อยๆ ไม่ต่อปากต่อคำกันก็พยายามจะเกาะแกะเขา กลายเป็นสตีเฟ่นเริ่มคุ้นเคยกับการนั่งอ่านหนังสือหรือฝึกคาถาแล้วมีเจ้าเด็กผมแดงเข้ามายุ่งวุ่นวาย
ในอีกแง่หนึ่ง โคลกก์ก็เข้ามามีบทบาทในชีวิตเขามากขึ้นเรื่อยๆ เป็นทั้งคู่หูร่วมต่อสู้ เป็นเพื่อนสนิท เป็นคุณแม่ขี้บ่นในบางครั้ง เป็นน้องชายซุกซน แน่ล่ะว่าก็ทำให้ชีวิตเขามีสีสันดี
เพล้ง!
แต่บางทีมันก็มากไป
"โคลกก์!" สตีเฟ่นหันขวับ ภาพที่เห็นคือเด็กหนุ่มเผลอปัดหลอดแก้วบรรจุสาหร่ายสีฟ้าหล่นลงแตกกระจายบนพื้น "นั่นราคาไม่เบาเลยนะ!"
"อุ๊บส์ ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ" โคลกก์ยกมือปิดปาก อาจจะน่าเอ็นดูในเวลาอื่น แต่ไม่ใช่ตอนนี้
"บอกแล้วไงว่าให้อยู่เฉยๆเวลาฉันทำงาน--เดี๋ยว นั่นนายทำอะไร"
"ก็ก้มลงทำความสะอาดให้ท่านไง ดุอยู่ได้--เอ๊ะ?"
เด็กหนุ่มผมแดงเพลิงชะงัก เมื่อมือสัมผัสสาหร่ายสีฟ้าที่ขยับไหวราวกับมีชีวิต ระหว่างนั้นเองสตีเฟ่นก็ยกมือขึ้นกุมขมับ จู่ๆ ตัวเขาก็ร้อนวูบวาบ นัยน์ตาฟ้าอมเขียวพร่ามัว ความรู้สึกไม่คุ้นเคยแล่นปราดไปทั่วจนเขาตื่นตระหนก
หรือจะเป็นเพราะยานั่น!?
"เจ้านาย...นี่มัน..." โคลกก์เสียงขาดห้วง ก่อนจะต่อประโยคจนจบ "สาหร่ายแครโมไนต์--รู้อะไรไหม ท่านจะใช้ประโยชน์จากมันได้ต่อเมื่อบดจนละเอียดเท่านั้น"
โคลกก์จ้องสาหร่ายเหมือนเห็นผี จังหวะเดียวกับที่สตีเฟ่นล้มลงบนโซฟา ผิวเขาร้อนระอุประดุจมีใครจุดไฟเผา
"แล้ว--แล้วมันมีพิษหรืออะไร บ้าฉิบ เหมือนเห็นเค้าลางหายนะยังไงก็ไม่รู้"
สตีเฟ่นยกมือปาดเหงื่อที่เกาะตามไรผมดำสนิท ปลดกระดุมเสื้อผ้าฝ้ายระบายไอร้อนจากกาย ความคิดอ่านเขาติดขัดไม่ลื่นไหล สีหน้าเริ่มตื่นตกใจเพราะอะไรบางอย่างถูกปลุกเร้าทั้งๆ ที่ไม่ควรเป็นเช่นนั้น
เจ้าของฉายาหมอแปลกก้มลงมองหว่างขาตนเองทันที เขาสูดลมหายใจลึก
DU LIEST GERADE
30 DAYS CHALLENGE - #พอร์นวันละนิด
Fanfiction30 days challenge with a lot of porns -ไรอันทอม -สไปดี้พูล -นิวท์มัส -จาร์วิสโทนี่ -others?
