Her adımında ayakkabılarının çıkardığı ses daha da yükseliyordu. Sessiz bir şekilde oturmaya devam ettim ve tam karşımda durana dek başımı kaldırmamaya özen gösterdim."Mona?" Tam şuan kaldırmalıydım, evet. İçimi felaket bir heyecan kaplamıştı, eminim şuan kızarmış yanaklarımdan o da bunu anlayabiliyordu.
On yedi sene sonra, diğer arkadaşlarım gibi benim de hayallerim gerçek olmuştu. "E-efendim" Bana yaklaşan ellerini izledim ve saçlarıma geçirdiğinde bir anlık nefes alamadığıma emindim, sanırım kalbim yerinden çıkmak üzereydi. "Eşyalarını toparlaman için iki saatin var, bir an önce evimizi görmeni istiyorum." Gözlerimi açtım ve onun gözlerine odaklandım, işte,şimdi diğer arkadaşlarımdan farkım olmuştu.
Bir aileye sahip olmaktan öte,
ailemin Bay Hood olacak olması, bu büyük farktı.
