In Haar Naam #MoonYAContest

Hoofdstuk 1

Hij stompte haar, snel als een woedende python, in haar buik, terwijl hij tegelijkertijd een trap uitdeelde aan haar scheenbeen. Met een brom kwam ze vliegensvlug overeind en herstelde zich – ze kon zich niet voor gek laten zetten voor zo'n groot publiek. Iedereen keek naar hen. Naar haar. Sia Kalikova. De meest veelbelovende vrouwelijke student van Saint Catharina's. En natuurlijk was Dimitri haar opponent. De meest veelbelovende mannelijke student.

Ze sloeg snel toe – snel en zonder genade – met haar vuist tegen zijn keel. Daarna, toen hij van zijn stuk gebracht was, sloeg ze nogmaals toe – dit keer tegen zijn rug, waarbij ze stoten uitdeelde tegen zijn ruggengraat. Dimitri kreunde en strompelde naar voren, waardoor ze zichzelf even liet glimlachen. Zelfs Dimitri had zwakke plekken.

Met een grom draaide hij zich weer vliegensvlug om en viel haar weer aan, dit keer richtte hij zich op haar gezicht. Maar ze zag zijn vuist aankomen en dook vluchtig naar rechts en stapte snel uit de weg. Door de zwiepende beweging die ze maakte, vlogen haar vuurrode haren tegen haar bezwete gezicht aan. Ze hijgde en wilde zich omdraaien, toen hij haar vol in haar buik raakte met zijn laars.

Overrompeld, viel ze een paar passen naar achteren, happend naar adem. Een hand greep naar haar buik, maar met de andere streek ze snel haar haren uit haar gezicht. Stomme plukken die losraakten uit haar paardenstaart. Maar ze stopte zichzelf op tijd – ze mocht de cirkel niet verlaten. Degene die uit de cirkel werd verdrongen zou verliezen, en ze kon zich het verlies niet veroorloven. Zij zou diegene niet zijn.

Sia stapte weer terug in haar gevechtshouding en richtte haar vuisten op Dimitri, die een paar passen bij haar vandaan stond. Zijn blauwe ogen waren stormachtig en zijn mond was vertrokken in een grimas. Ze grijnsde naar hem en zag zijn grimas verergeren. Hij haatte het wanneer ze dat deed.

Hij stoof op haar af als een stier op een rode vlag en trok zijn arm naar achteren om haar te stompen. Maar ze was slim. En geen standbeeld. Met precisie telde ze zijn stappen, totdat hij bij haar aankwam. Ze dook uit de weg en trapte op zijn scheenbeen, waardoor hij instortte en kreunde. Daarna trapte ze in zijn buik, waardoor hij op zijn rug werd gelegd. Met een snelheid die ze niet herkende, dook ze op hem, en klemde hem vast, haar benen aan ieder kant van zijn heupen, met de hare op de zijne gedrukt. Ze drukte haar elleboog in zijn keel, zodat zijn ademhaling werd afgekapt.

Toen deed Sia iets wat iedereen verraste – ze kuste hem. Het leek wel alsof heel de zaal haar adem inhield toen ze dat deed. Zelfs Dimitri was verrast. Ze pakte dat moment, sprong van Dimitri's lichaam, die als verdwaasd lag, en haakte haar armen onder zijn oksels. Met een kracht die haarzelf verraste trok ze hem hard naar achteren, en zwaaide hem zo buiten de cirkel.

Met een kreun viel Dimitri op zijn rug, zijn donkerbruine krullen zijn hoofd bedekkend. Doodse stilte. Toen gejuich. Het publiek ging uit zijn dak.

Sia negeerde de dodelijke staren van haar professoren, en baande zich een weg naar Dimitri, aan wie ze een hand uitstak om hem overeind te helpen. Hij nam haar hand aan, maar zijn ogen stonden nog steeds vuur te spuwen.

"Hé, nu staan we tenminste op gelijke voet," grijnsde ze naar hem, terwijl ze haar rode haren weer uit haar paardenstaart trok en ze los op haar schouders liet hangen.

Zelfs al zag Dimitri eruit alsof hij net omver was gereden door het hele Russische leger – hij zag er nog steeds goed uit. Dimitri Torovich had donkerbruine krullen die tot zijn brede schouders vielen, en felle blauwe ogen die eruit zagen alsof iemand de oceaan erin had gegoten. Zó blauw. Dimitri zag eruit als een soldaat. Hij had het lichaam van een krijger. Een lichaam waar ieder meisje naar staarde... en zíj had hem net gekust. Sia had het gedaan als een afleidingsmanoeuvre... als iets waarmee ze kon winnen. Maar ze kon niet ontkennen dat haar hart was gaan bonzen als een gek. Dat ze iets had gevoeld.