In Haar Naam #MoonYAContest

Hoofdstuk 2

Terwijl ze door de eeuwenoude stenen gangen van Saint Catharina liep, voelde Sia zich bekeken. Ze probeerde het gevoel van zich af te schudden, maar het liet haar maar niet los. Misschien was het wel echt alsof mensen naar haar aan het staren waren... Of misschien waren het de eeuwenoude stenen muren, die zo hoog waren als bomen en eruit zagen alsof ze honderden jaren geleden waren gebouwd. Soms vroeg Sia zich af of de fundering van Saint Catharina's academie gebouwd was op een oude ruïne... van een kasteel misschien. Het leek soms alsof het spookte op de academie. Alsof de stenen waar zij op stapte gevuld waren met de zielen van mensen die hier voor haar verbleven.

Iemand botste tegen haar op, waardoor ze uit haar gedachten gerukt werd. Ze knipperde wild met haar ogen en staarde naar de person die haar uit haar gedachten gebroken had.

"Kijk waar je loopt, imbeciel," sneerde Larisa, Masha's andere vriendin, terwijl zee en boek tegen haar borst drukte. Het boek leek oud en verweerd, maar Sia lette niet echt op het boek. Haar aandacht was gericht op Larisa, de belichaming van wolf in schaapskleren. Ze droeg haar uniform op een meisjesachtige manier, met dure juwelen die het donkere en somber uniform deden oplichten. Ook droeg ze haar donkerblonde haren altijd in een vlecht en droeg rode lipstick, iets wat eigenlijk strikt verboden was. Maar ze kon haar ijzige, koele grijze ogen niet verbergen. Ogen die altijd recht door je heen leken te snijden.

"Ook leuk om jou te zien Larisa," antwoorde Sia sarcastisch. Ze streek haar uniform glad, om de kreukels eruit te krijgen. Haar vingers bleven even hangen bij het logo op haar borst. Haar enige thuis. Saint Catharina's academie.

"Het is niet moeilijk om te zien dat de geruchten over jou waar zijn," grijnsde Larisa, haar armen voor haar borst over elkaar geslagen. Een paar studenten bleven rondom hen hangen en keken geïntrigeerd naar hun gesprek, proberend om te zien wat er aan de hand was. Het was niet vaak dat een van de populairste studenten én een van de buitenbeentjes met elkaar spraken. Natuurlijk was het niet moeilijk om te bedenken bij welke groep Sia hoorde.

Sia voelde zich lichtjes aangevallen door Larisa's woorden, maar hield haar gezicht in plooi. "Wat bedoelt je daar nou mee?"

Larisa gniffelde. "Heb je de geruchten niet gehoord?"

Sia voelde zich verbleken. "Welke geruchten?"

De wolf in schaapskleren grijnsde alleen maar, haalde haar schouders op en draaide zich om en liep weg. Voordat Sia iets kon doen om haar te stoppen en de geruchten van haar lippen te krijgen, werd ze onderbroken door een hand op haar schouder. Toen ze zich omdraaide, liet ze een zucht van opluchting ontsnappen toen ze Dimitri zag.

"Ze is het niet waard," vertelde hij haar, terwijl hij haar schouder een kneepje gaf. Zijn helderblauwe ogen keken haar bedenkelijk aan, maar altijd met een soort tederheid. "Laat het gaan. Verlaag je niet tot haar niveau. Jij bent beter dan haar."

Sia rolde met haar ogen en glimlachte. "Streel mijn ego niet zo, Dimi." Toen verdween haar glimlach als sneeuw voor de zon. "Weet jij waar ze het over had? Die geruchten over mij?"

Zijn blauwe ogen hielden de hare vast, maar nu bevonden ze zich onder een paar fronsende wenkbrauwen. "Ik heb geen idee waar ze het over had. En jíj moet er niets om geven. Het zijn maar geruchten."

Sia knikte, maar voelde haar wenkbrauwen samentrekken. Ze wilde verstandig zijn en het loslaten, maar kon zed at eigenlijk wel? Waar gingen de geruchten over? En wat nou als Larisa ze verspreid had? Was dit de reden voor Masha's vreemde gedrag op zaterdag? Omdat ze wist dat Larisa geruchten over haar had verspreid? Ze moest het weten.