DEICERE

Kabanata 4

Let me

Natatanaw ko mula sa tuktok na ito na lumalaki ang pabrika ng mga Arnaes, pabrika ng sapatos iyon na nag bibigay kabuhayan sa halos kalahati ng populasyon ng Paralaya. Nakita ko ang unti unting pag labas ng mga trabahador na excited umuwi sa kani-kanilang mga pamilya.

Lumabas na rin ang mga tao mula sa loob ng simbahan at nakiisa sa prosisyon ni San Isidrong mag sasaka. Mahaba ang pila na tila ba ang katumbas ng bilang ng mga taong lumabas mula sa pabrika ay dito napunta.

Tumunog ang kampana, hudyat na ang prosisyon ay uusad na.Uusad... tulad ng ilog na iyon sa likod ng rancho ng mga Villa Viena na tuloy tuloy sa usad pabagsak sa Ampunin Falls. Umusad na ang lahat, napakinabangan na ang dapat mapakinabangan. Nag bago na ang mga dating nakasanayan. Pero ako ? Narito parin nakakulong sa lungkot ng pag iisa. Nakakulong sa Paralaya.

Hapon na pero nandito parin ako sa liblib na lugar na ito. Dito ako dumiresyo pagkatapos akong ihatid ni Reeven sa mansyon. Hindi ko maatim umuwi pagkatapos ng mga nakita ko. Hindi ko kayang makita si papa. Nasasaktan ako para kay mama. Anim na taon na siyang wala pero nandito parin sa puso ko yung sakit ng pagkawala niya. Pagkawala na yung babae sa litrato at si papa ang dahilan. Yung lalaki na kanina lang ay kasama ko. Hindi ko lubos maisip na makakasalamuha ko ang isa sa dahilan ng pagkamatay ni mama. Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang sisihin o pandirihan man lang. Pero hindi ko pa alam ang totoo. Hindi ko pa dapat siya husgahan.

Kanina sa mansyo nina Reeven, nang iakyat niya ko sa taas ay mas naging malinaw sa akin ang lahat. Sa kwarto na iyon na pinasukan namin ay mas maraming larawan niya ang naka hanay. Siya nga. Siya ang babae ni papa. Siya ang sumira sa tahimik naming pamilya. Siya at ang anak niya ang dahilan ng pagka depress ni mama. Siya ang dahilan kung bakit pinili ni mama na wakasan nalang ang buhay niya.

Palubog na ang araw. Mabilis na kumakalat ang kulay ng dugo sa kalangitan. Kinuha ko ang isang pulang kahon at inilabas ang hindi kalakihang bubog ng picture frame na bumawi sa buhay ng ina ko. Tinitigan ko ito at itinapat sa papalubog na araw. Pahalang kong itinaas ang aking braso at unti unti kong winasak ang pag lulubugan ng araw sa akin balat. Isang patak ng likido at ngumiti ako. Isa pa. Nag landas sa mga dahong tuyo sa aking paanan ang likido. Nahulog sa bangin at kumalat sa buong paralaya. Tinupok ang mga gusali at kabahayan. Tinupok ang pag asang limang taon kong pinag sumikapang ibalik.

"Where have you been this time Ecee?" Nang gagalaiting tanong ni papa matapos akong makitang papasok sa de otomatikong gate ng mansyon.

"Somewhere"

"Somewhere? You go somewhere when you know that it is your appointment to Dr. Delferro this afternoon ? What's gotten into you Eyas Ephyna ? Huh ? Are you already out of your mind ? Nakakahiya sa tao pinag hintay mo nanaman sa wala! Kasama pa naman niya si Miguel this time!"
Litanya ni papa na halos saulong saulo ko na. Isa pa yang Miguel na sinasabi niya. Ipinipilit nila sa akin ang isang bagay na ayaw ko. Kaya hindi kami magkasundo. Hindi niya ko maintindihan.

Pumasok ako sa kabahayan at nakita ko sa sala si Miggy na naka upo sa sofa at tahimik na nakatingin sa pag pasok ko habang si Mr Delferro naman ay nakatayo at tinitignan ako ng may pag aalala sa mata.

" Ayoko nga diba ? Ayoko! Ayoko ! Ayoko ! Kelan mo ba yun maiintindihan ?" Sabi ko na naka titig sa mata ng doktor ko habang umiibis paakyat sa hagdanan. Bigla ang pag hatak ng kung sino sa akin pabalik sa ibaba at isang malakas na lagapak at naramdaman ko ang malapad niyang palad sa pisngi ko.

"Eman!" Sigaw ni Mr. Delferro. Nakita kong tumayo na rin si Miggy pero hindi gumalaw sa kinalalagyan.

"I HATE YOU!" Sigaw ko sa kanya at patakbong tinungo ang hagdan paitaas.

Mag damag akong nag kulong sa kwarto. Hindi ko ginalaw ang pagkain na dinala sa akin ng nagdaang gabi. Wala ako sa wisyong kumain matapos ang nangyare. Hindi rin naman ako umiyak katulad ng dati. Ubos na ang luha ko sa paulit ulit na senaryong ito. Mula ng mawala si mama ay dumalas na ang ganitong eksena sa pagitan namin ni papa. Im feeling numb when infact im really bleeding. Im wreck inside and out. My life is full of shit and i am finally drawning and no one wants to save me from this pool of blood. And i dont wanna be saved too.

My bed screaming out so heav'ly of all the pain i felt and tears i shed for almost 6 years of my lyin' in it while my hands and feet are tied up in the corners.

Ngayon lang ako nakalaya. Ngayon lang ako nabigyan ng laya tapos gusto niyang bumalik ako sa doktor na iyon ? Gusto niyang ipag katiwala kong muli ang sarili ko sa kanila matapos kong isalba ang sarili? No way! No fuckin' way they can manipulate me again. Not this time. Not this life time.

Tinungga ko ang smirnoffs na nakita ko sa bar counter na iniakyat ko sa kwarto ng madaling araw na iyon. Im a bit tipsy ang i dont know how to control myself. I gasp for air when i felt the sudden commotion in my chest. Im lacking of air at matapos ang malalim na pag hugot ng hininga ay may kasama ng sinok ang pag buga ko nito. Lasing na nga ata ako.

Without thinkin' further i reached for my friend in my bedside table. I started slashing it in my arm one at a time. Then another one and another one. I dont want to stop unless i saw a single glimps of liquid in my skin. It slid on the surface so sudden. I felt my jaw hardened for sometime and then it disappeared. I knew it, i was'nt contented. So i cut another one but this time, deeper. Liquid rushed down my sheet. Tumingala ako at unti-unting pumikit. Memories burned in my head. Some voices screams reality. They want me back. They want me to open my eyes.But i dont want to.

"No... let me. I want too. I just need this. Let me.This time let me."

Unti unti kong ibinagsak ang sarili ko sa higaang bahagya ng basa dahil sa alak at kung anong likido na humahalo dito. My friend roll down in my hands.Nasipa ko ang bote ng alak at agad itong lumikha ng ingay na hudyat ng pagkabasag ng kung ano.Ipinikit ko nalang ang mga mata ko at hinayaan ang maaring mangyare pa and everything was black.But i can clearly heared everything.

Mga kalabog ng mabibigat na hakbang sa hagdanan at ang sapilitang pag bubukas sa pintuan ng kwarto ko.
Isang malutong na mura at tawag sa pangalan ko, alam kong hindi siya yon. Hindi siya darating. Tinalikuran na niya ko. Iniwan na niya ko. Iniwan na ko ni mama. Ngayon ko lang natanggap sa loob ng anim na taon na iniwan na nga talaga niya ko.

" Somebody call an ambulance. "

That was dad. I know it's him. And then after a while what i heard was sobs.

Im sure. It is the end. Difference showed me her importance in this life of mine. And i know that it is what i was waiting for all along.

I miss you so bad Mama.