The Fox and I

Chapter 2 Daniël

"Ga zitten Annie, ik verwachte je al"
Annie kijkt het mannetje even twijfelend aan maar gaat dan toch zitten.
Annie kijkt eens goed de kamer rond.
Het is een ronde kamer, met een bank en een TV, eigenlijk niet veel anders dan bij haar thuis, in de normale wereld. Alleen is alles veel kleiner.
Er hangen wat schilderijen op met foto's van het mannetje met andere kleine mensen en een vos.
Het mannetje schuift zijn stoel naar achteren en gaat zitten.
"hoe weet je eigenlijk mijn naam?" Annie kijkt vragend naar het mannetje.
Het mannetje glimlacht, "wacht even, ik zal eerst mezelf even voorstellen, ik ben Daniël. Jij vraagt je zeker af wat er allemaal gebeurt "
Annie knikt en kijkt nog eens verwonderd uit het kleine raampje boven de tafel.
Het mannetje glimlacht, "dit is gloedland, sommige noemen het ook wel perfect, maar het is niet allemaal zo perfect als het lijkt, er zijn een paar vossen die de boel verzieken, en niemand kan ze ook maar voor iets bang maken. Het enige waar ze bang voor zijn zijn mensen. "
Annie kijkt daniël verschrikt aan.
"dus nu wil je eigenlijk zeggen dat ik de vossen bang Moet gaan maken?"
Daniël wordt een beetje rood en krabt achter zijn oren.
"ja eigenlijk hoopten we, omdat jij de enige mens ben die hier wel een komt, dat je ons zou willen helpen. "
Annie zucht, "oké dan, maar eerst wil ik zelf even de boel verkennen is dat goed?"
Dan wordt haar aandacht getrokken door een koekoeks geluid.
Ze kijkt naar de muur, waar het geluid vandaan komt.
Annie schrikt, "nee!, Daniel! Het is al 6 uur, ik moest om 4 uur bij mijn vader zijn!"
Annie geeft daniël snel een hand, en rent de deur uit.
"hopelijk tot snel!, ik kom morgen wel weer terug!"
"vergeet niet, het blaadje veranderd nooit!" daniel schreeuwt annie zo hard mogelijk achterna en zwaait nog even.
Annie rent zo hard mogelijk het paadje uit, op weg naar het meertje.
Bij het meertje aangekomen ziet ze dat gelukkig haar spullen er nog staan.
Zodra ze haar tas en fiets pakt, is alle perfectie van het bos weer verdwenen. De bomen en het meer zijn weer normaal en de bloemen en het gras ruisen alleen maar, Annie verstaat niet meer wat ze zeggen.
Zo snel mogelijk springt Annie op haar fiets en rijd weg.
Na een kwartiertje is ze aangekomen bij haar vader.
Haar vader is er nog niet, maar ze heeft zelf een sleutel.
"vreemd, hij is altijd klaar met werken om 4 uur"
Als ze binnen komt kijkt ze even op de klok.
Het is 4 uur.
Annie kijkt verbaast, de klok staat niet stil, maar in het bos was het al 6 uur.
Ze besluit haar vader te bellen.
Hij zal vast naar haar op zoek zijn.
De klok zal wel gewoon kapot zijn.
Snel pakt ze haar mobiel, maar ook op Haar mobiel staat dat het 4 uur is.
Precies op dat moment hoort ze haar vader de auto in de garage rijden.
Annie loopt alvast naar de voordeur en ziet haar vader in zijn werk kleren aankomen.
Hij glimlacht als hij haar ziet.
"hey schat, wat fijn je weer te zien, wat ben je vroeg, hard door gefietst zeker?" hij geeft Annie een zoen en hangt zijn jas op.
Annie fronst haar wenkbrauwen.
"vroeg?" mompelt ze.
Ze loopt achter haar vader de woonkamer in.
"wat is er schat? Je kijkt zo bezorgt? "
Annie schudt haar hoofd, "nee er is niets, David is ziek, ik maakte me een beetje zorgen om hem"
"gelukkig maar, tja hij wordt vast weer snel beter, David is een taaie, net als jij en je moeder "
Annie glimlacht en ploft op de bank.
"papa?"
"ja schat"
"er is onderweg iets gebeurt, iets vreemds"
" haar vader legt zijn mobiel weg en kijkt annie vragend aan.
"maar wat dan, is het iets naars?"
Annie zucht, "nee maar het is een lang verhaal, maar oké.
Ik was onderweg en ik stopte zoals gewoonlijk even bij een meertje om te genieten van de rustigheid.
Toen zag ik een mooi blad, die heel fel licht gaf...... "
Nadat Annie alles aan haar vader heeft vertelt is het even stil.
Dan slaat Annie's vader zijn hand voor zijn mond, maar barst toch in lachen uit.
"sorry schat, ik denk toch dat je in slaap ben gevallen bij dat meertje, en dat je dit alles heb gedroomd. "
"gedroomd? Nee papa het is echt waar!"
Haar vader komt naar Annie zitten en slaat zijn arm om haar heen.
"denk er nog even overna, morgen ben je het misschien wel weer vergeten "
"ja.... Misschien "
Annie staat op en pakt haar tas, "ik installeer me even op mijn kamer"
"kan ik wat voor je inschenken?"
Haar vader staat ook op.
"ja, ik lust wel wat cola"
Annie loopt naar boven
"ach, ik kan het papa ook niet kwalijk nemen, ik geloofde het eerst ook niet. "
Annie gaat zitten op haar bed, en zucht.
Langzaam druppelt er toch een traan op de vloer