Bawling Hearts

Chapter 2

Lala lalala lalala lala happiness

Kinapa ko ang kama ko. Nasa'n ba yung lecheng cellphone ko? Antok na antok pa ako.

"Ah, yun!"

Minulat ko ang mga mata ko para makita kung sino ang tumatawag. Pero agad ko ring pinikit. Ang silaw! Shit!

Gominuen blow up
Kul----

"Hello?" Nanatili akong nakapikit pero baka importante. Sinagot ko na.

"Ma----a-m?" naghihingalong usal nito. "Huh?" Tiningnan ko ang pangalan ng numerong tumawag. "Kerwin? What happened to you? Ba't ganyan ang boses mo?" nag-aalala kong tanong.

"Ma--am, we tried o--our b--b--be--st p-pero 'di nam--min s-sila k-ki-naya." Halos maubusan na sya ng hininga.

"Where are you? Tell me! Don't hang up." Kahit 'di pa niya ako sinasagot, nagmamadali kong sinuot ang cardigan at lumabas kaagad ng bahay.

"Damn! Who did this to you?!" Nakita ko nalang ang mga tauhan ko na nakahandusay sa kuta namin. Walang nakasagot sa kanila. Halos lahat sila naghahabol ng hininga.

"I said. Who. Did. This. To. You!?" Umaalab ang galit sa puso ko. Deja Vu. Parang nangyari na ito dati. Tulad ng sa mga magulang ko.

Pinuntahan ko kaagad si Kerwin. Siya ang pinakamahusay sa kanilang lahat pero siya ang pinakanapuruhan.

"Kerwin?" Nakapikit ang kaniyang mga mata. Nilapat ko ang dalawang daliri ko sa may pulsuhan niya at pinakiramdaman ito.  It is beating slowly.

"Kerwin don't! Kapit ka lang." Inihiga ko si Kerwin sa lap ko. He used to be my buddy in the field of martial arts. He can't d!

"Someone! Get an ambulance! Bilisan niyo!"

Iika-ika silang nagtayuan. Animong nabigla sa tinig ko.

"Faster!" No. This should not be happening. Ang binuo kong grupo! No! I can take the thought of...ugh! Humanda talaga 'yong taong gumawa nito.

"Kung sino ma'ng nagpasimunong gumawa sa inyo nito, mananagot siya," nangiginig ngunit puno ng poot na wika ko.

May isa sa Black Fighters (pangalan ng grupong binuo ko) na nakatawag ng ambulance. Salamat naman at lahat sila nakarating sa hospital nang maayos. They are currently being checked. 'Yong iba, minor injuries lang. Pero si Kerwin, I think he needs to stay for few more days.

Lumapit ang tatlong BF sa akin at nagsalita ang isa sa kanila. "Maam, kami na po ang bahala sa iba pa naming kasamahan."

"Are you sure? 'Di pa kayo ayos, ah. Don't worry about me. I'll be fine."

"Maam, alas singko na po ng umaga. May pasok pa po kayo." Napatingin kaagad ako sa relo ko! Takte! 'Di ko nga pala nasuot kanina sa pagmamadali. Gustuhin ko mang umabsent. Magtataka si Marcxus.

Oo. Hindi niya alam. He didn't know that I made my own group. Actually Marxcus assured me before na siya na ang bahala sa mga pumatay sa parents ko. But no. I can't just let those criminals live freely after all they did. They need to pay! Big time! I'm not a saint to forgive. They took my living happiness--my whole life.

May grupo rin si Marcxus. He lets me handle it sometimes but he always say that, "Masyado ka pang bata, Clein. Why don't you just enjoy your High school days? Nothing can stop you from growing up so just stay and enjoy this moment first before anything else," and I always answer, "Oh please. Stop treating me like I'm a poor shit baby . Look, I'm already old. Hello, I'm 16 years old. I am fully aware of what my surrounding could do to me. Trust me. I can handle myself."