horror verhaaltjes

waargebeurd verhaal van iemand

Dim je lichten, en kom hier en dan vertel ik je wat ik heb meegemaakt in de zomer 2009 in marokko.

Het was de zomer van 2009, in Marokko, net buiten Elhoceima in het dorpje Imzouren..
Was een week eerder aangekomen dan mijn ouders.. dus had het grote huis voor mezelf..
Op een donderdagavond viel plots het licht uit en ik was alleen thuis.. we praten nu over 3 jaar terug dus ik was ongeveer 20 jaar jong.
Het licht viel dus uit en ik was op de 1ste verdieping, Mijn moeder vertelde me ooit dat de kaarsen en andere onzin op de 3de verdieping zitten.. dus ik schijn met mijn telefoon en kan net zien waar ik loop.. ik loop de trap op en kom aan op de derde verdieping, die zit op slot en pak mijn sleutels erbij.. mijn sleutels vallen en op dat moment viel ook mijn tel bat uit.
dus daar zit ik dan, midden in de nacht zonder licht, op zoek naar mijn sleutels.. Ik buk en voel op de grond of ik mijn sleutels kan voelen.. en op dat moment scheen er fel licht onder de deur en ik dacht heh.. wtf is dit voor licht.. ik zag mijn sleutels liggen, en pakte ze op, doe de deur open en het was er koud!! maar ik begreep het niet want alle ramen waren dicht en snap niet waarom het er zo koud was.. dus ik loop naar de keuken op de derde verdieping en plots valt de deur achter me keihard dicht.. en op dat moment ging er van alles door me hoofd..(ik ben niet zo snel bang te krijgen.. dus ik deed alsof er niks aan de hand was.. maar in mezelf ging ik wel alle Koranteksten die ik ken in mezelf oplezen)
Dus ik zoek de kaarsen, pikdonker, kan helemaal niks zien en hoor opeens een klein kind huilen, ik dacht dat het buiten was.. maar het lijkt net of het kind de trap opkomt.. ''ik heb nu weer kippevel''

Dus ik loop naar de trap en ik hoor dat kind gewoon huilen!! en steeds harder, en ik dacht dit is toch niet echt?
Verman je, zei ik tegen mezelf.. en wilde naar beneden gaan.. maar omdat ik niks kon zien, wist ik ook niet wat me te wachten stond..
dus deed het bijna in me broek, en ging toch maar naar boven in plaats van naar beneden te gaan.. kwam op stagh(dak) en deed die deur open.

Ik lieg echt niet, ik zag een witte grote vogel recht voor me.. en hij keek me aan alsof het een mens was.
ik werd er bang van en pakte een appel die ik daar toevallig in de middag had laten staan.. gooide het op die vogel.. en de vogel vloog weg, en geloof het of niet.. maar op dat moment stopte het kind met huilen..
Dat zorgde voor nog meer stress in me hoofd.. ik bleef nog een uur of 2 op de dak en daarna viel ik in slaap, en de volgende ochtend deed het licht weer.

Ik denk er nog steeds vaak aan.. Ik weet niet of ik overdrijf.. maar als je er zelf bij zou zijn.. dan zou het je ook wat doen.