I Need U

0.1

TAEHYUNG'UN AĞZINDAN-
Jin hyung'u telefonuma bakarken yakaladım, biriyle yazışıyor gibi görünüyordu. Beni utandıracak birşey yaptığından şüpheleniyordum, yüzündeki sırıtışı görmemle buna tam olarak emin oldum ve hemen yanına gittim.
"Hyung, ne yapıyorsun?"

Suratındaki aptal sırıtıştan arınmaya çalıştı "Ah! Hiçbirşey, sadece oyun oynuyordum."

Kaşlarımı kaldırarak "Benim telefonumda mı? Seninde bir telefonun var farkındasın değil mi?" diye sordum.

"Neyse ne, ben yemek yemeye gidiyorum" dedi ve mutfağa girdi.
Tam telefonumu alıp ne yaptığına bakacağım sırada benden yalnızca 1 yaş küçük olan erkek kardeşim Jeonggyu "Hyung, playstation oynamaya ne dersin? Uzun zaman oldu." dedi.
Güldüm. "Ah, yenilmekten bıkmadın mı ufaklık?"

Özgüvenli bir şekilde "Gerçek hayatta kazanmak bana yetiyor hyung" dedi.

"Öylemi? Ne konuda kazanıyormuşsun?" diye sordum merakla.
Sırıttı. "Okulun en cool kızıyla kankayım, daha ne olabilir ki?"

Yeona'dan bahsettiğini biliyordum. Kıskançlığımı belli etmemeye çalışarak cevap verdim. "Sizin dönemden olsaydım emin ol yüzüne bile bakmazdı, beni yeterince tanısaydı, işte ozaman görürdün sen"
"Bunun asla gerçek olmayacağını, ve her iki türlü de Yeona'nın beni tercih edeceğini ikimizde bildiğimize göre, artık şu boş konuşmayı bırakıp oyun oynamaya geçsek diyorum?"
dedi.
İçten içe bu söylediklerinin canımı yakacak kadar gerçek ve doğru olduğunu düşünerek üzüldüm. Asla beni sevmeyecekti, bunu zaten biliyordum. Bu sene mezun olacaktım ve daha onunla tek kelime bile konuşma şansım olmamıştı. Bu ben değilmiydim zaten? Kim Utangaç Taehyung!
Ben bunları düşünürken Jeonggyu çoktan yarış oyununu başlattı.
Başlarda çekişmeli gidiyordu fakat sonuç olarak herzamanki gibi ben kazandım. Ne diyebilirdim ki, kazanmak Kim Taehyung'un doğasında var.
Jeonggyu "Bir el daha oynayalım, bu sefer ben kazanacağım bak görürsün"
dese de,
"Yorgunum" diyerek koltuğa uzandım. Tam o anda telefonum titredi
(Prensesim'den Mesaj)