Έρωτας στο χιόνι.

Chapter One

Πόση ώρα έτρεχε; Δεν θυμόταν. Οι πνεύμονες της είχαν πάρει φωτια. Μέσα στο κατάλευκο χιόνι το σκούρο πράσινο μπουφάν του σκι της φαινόταν έντονα και πρόδιδε την θέση της. Η μόνη της κάλυψη ήταν τα δέντρα του δάσους και αυτά απείχαν τουλάχιστον διακόσια μέτρα ακόμη. Ο χρόνος της είχε τελειώσει. Το προβάδισμα που απέκτησε αρχικά δεν ήταν αρκετό και τα πέδιλα του σκι είχαν ξεμείνει πολλά μέτρα πίσω της. Οι διώκτες της θα εμφανίζονταν από στιγμή σε στιγμή στην κορυφή και με μία βολή θα την έκαναν ένα με το έδαφος. Αυτο ειναι! Έδαφος. Έπεσε στα γόνατα απο την κούραση ενώ προσπαθούσε να ηρεμήσει την αναπνοή της. Άρχισε να σκάβει μανιασμένα το χιόνι. Τα χέρια της έτσουζαν χωρίς γάντια. Έπεσε γρήγορα μέσα στην μικρή λακκούβα και πίεσε τον εαυτό της να ρίξει με τα παγωμένα της χέρια όσο χιόνι μπορούσε από πάνω της. Έκλεισε τα μάτια και συγκεντρώθηκε στην αναπνοή της. Τέσσερα...πέντε...έξι. Η απόλυτη σιωπή. Το μόνο που ακουγόταν εκκωφαντικά στα αυτιά της ήταν οι χτύποι της καρδιάς της. Ίσως την πρόδιδαν. Ίσως το χιόνι να ανεβοκατέβαινε μαζι με την ανάσα της. Δεν μπορούσε να κινηθεί. Ένιωθε το κρύο να την διαπερνά. Το πρόσωπο της είχε παγώσει εμποδίζοντας έτσι τις γκριμάτσες πόνου που θα σχηματίζονταν υπό άλλες συνθήκες. Είχε σουρουπώσει. Είχε αρχίσει να τρέμει. Το σώμα της συσπάστηκε. Η νύχτα ήταν πιο σκοτεινή σε τέτοιο υψόμετρο. Πιεσε το σώμα της να κάνει την υπέρβαση του ενός κοιλιακού που την χώριζε από το να σηκωθεί. Δεν συνέβη τίποτα. Σκέφτηκε πως ίσως να πέθανε...Στην τρίτη προσπάθεια ένιωσε χιόνι να πέφτει δεξιά και αριστερά από το μπουφάν της. Κοίταξε πίσω της ενστικτωδώς. Σκοτάδι.