17 Τhings To Do Before You Die

stay strong kiddo

~ 7 years ago ~

Dr. Kevin - Δυστυχώς τα νέα είναι πολύ... Πολύ στενάχωρα και τελείως διαφορετικα απο αυτα που περιμέναμε.
Μαμά - Γιατρέ μου σας παρακαλώ μην μας κρατάτε σε αγωνία... Σας παρακαλώ .
Dr- Η κορη σας πάσχει απο καρκίνο του νευρικού συστήματος. Σε αυτό οφείλονται και οι πονοκέφαλοι και η κριση που σας έφερε εδω.

Ημουν τοσο μικρη που δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Ηταν η πρώτη φορα που ακουσα αυτη την αναθεματισμένη λεξη. Δεν ηξερα τι σήμαινε τοτε αλλα φυσικα και εμαθα λιγο καιρο μετα. Μολις ανακοίνωσε αυτα ο γιατρός η μαμα ξέσπασε σε κλάματα και εγω ως ανήξερο δεκάχρονο την πλησίασα και την αγκάλιασα.
Αλέξια - Μην κλαις μαμάκα δεν πειράζει. Θα το φροντίσω εγω για σένα. Μην κλαις.

Μ- Αλέξια...

Δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την προταση της. Με άρπαξε στην αγκαλια της και συνεχισε να κλαίει

Dr- Κανενας γονιός δεν θελει να μαθαίνει κατι τετοιο για το παιδι του. Ξερω ειμαι και εγω πατερας. Θελω απλα να σας ενημερώσω πως μπορούμε να το συγκρατήσουμε αλλα δεν μπορούμε να το γιατρεψουμε τελειως. Προς το παρων τουλαχιστον.
Τελος θα ηθελα να σας ενημερώσω για τα συμπτώματα και για καποιες θεραπείες . Συμπτώματα ειναι : Εγκεφαλικό επεισόδιο, κρίση,αιφνίδια ή σταδιακή απώλεια κινητικότητας ή/και αίσθησης στα άκρα, ισχυροί πονοκέφαλοι, αστάθεια, απώλεια όρασης , τροφικές διαταραχές, διαταραχές στην ακοή, ίλιγγοι, σταδιακά επιδεινούμενη δυσχέρεια στην ομιλία, εξάντληση, απώλεια μνήμης, δυσκολία αυτοσυγκέντρωσης, αλλαγές στη συμπεριφορά....

Οταν τελειώσαμε με την επισκεψη στον γιατρο η μαμά ηταν παρα πολυ καλη μαζι μου και με ρώτησε τι ηθελα να κανουμε και αν ηθελα να παμε για παγωτο, διαφορες ασχολίες των παιδιων. Και φυσικα και ηθελα να παω για παγωτο. Με πηγε στο πιο ομορφο μικρο μαγαζάκι που βρηκε. Κοντα στην παραλια, έμοιαζε σαν να βγηκε απο μια αλλη εποχη. Ο ήλιος έλαμπε υπεροχα και υπηρχε ενα πολυ δροσερό και αναζωογονητικό αεράκι του Ιούλη που ξεχνας την καθε δυσκολία σου και απλα γεμίζεις τα πνευμονία σου με αυτον και απολαμβάνεις την στιγμη. Η τουλάχιστον αυτο έκανε η μαμα μου καθως την παρακουθουσα. Οταν μπήκαμε μεσα και παραγγείλαμε απο ενα χωνάκι παγωτο σοκολατα η μαμα μου ειπε πως θέλει να κάνει ενα τηλεφωνα και πως θα επρεπε να περιμενω εκει. Αργούσε ομως και βγήκα εξω μαζι της να ακουσω τι ελεγε τοση ωρα.

Μ- "Δεν γινεται Ζακ. Δεν μπορω να το κανω αυτο μονη μου. Δεν θα το αντεξω. Ο Dr. Kevin ειπε πως θα γινει πολυ χειροτερο και πως ειμαστε σε πολυ πρώιμο σταδιο ακομα . Δεν θα αντεξω να την δω να χειροτερεύει. Σε παρακαλώ, γυρνα σπίτι. Θα κανω τα παντα. Δεν θα χρειαστει να δουλέψεις. Θα κανω εγω δυο δουλειες. Απλα έλα να της κανεις παρεα. Να την χαρείς οσο.... Οσο ειναι... Εδω".

Ζακ. Ζακ ο μπαμπας μου ζακ. Ο μπαμπας μου που ειχε φυγει για δουλεια εξι μηνες πριν την διάγνωση μου. Ο μπαμπας μου που αγαπούσε την δουλεια του περισσοτερο απο εμενα και την μαμα μαζι. Η ετσι νόμιζα τουλάχιστον. Δεν ακουσα την απαντηση του μπαμπα μου αλλα δεν ρωτησα και ποτε. Δυο μερες μετά εμφανίστηκε στη πορτα μας με μια τεραστια βαλίτσα. Η μαμα μου ανοιξε και κοιταχτηκαν με ενα βλέμμα που ελεγε " γιατί σε μας" αλλα και "σαγαπω πολυ μην ανυσηχείς θα τα καταφέρουμε" . Την φίλησε και αμεσως μετα αρχισε να αναζητεί με το βλέμμα του την κορη του. Την κορη του που υπέφερε χωρις να το ηξερε. Την κορη του που πέθαινε. Την κορη του που ξέχασε για εξι μηνες, που δεν την πηρε τηλεφωνο ουτε μια φορα καθόλη την διαρκεια της απουσιας του. Ναι, αυτη την κορη του. Την μια και μοναδικη. Οταν με βρηκε στην τραπεζαρία με πηρε μια πολυ σφιχτή αγκαλιά και μετα ζητησε συγγνωμη . Ισως γιατι πίστευε οτι καθε φυσιολογική ανθρώπινη αλληλεπίδραση θα χαλάσω, θα πεθάνω,θα επιδηνωθει η κατάσταση μου. Δεν ξέρω. Αυτο που ξερω είναι οτι μετα απο αυτο δεν με ξανά άγγιξε εκτος απο ενα απαλό φιλι στο μετωπο οταν με εβαζε για υπνο.
Η ζωη μου , η οτι ειχε απομεινει απο αυτη, ηταν αρρωστημένη, απαίσια και δεν θα την ευχόμουν σε κανεναν. Η οικογενεια μου με το ζορι κρατιόταν μαζι και αυτο για τα εξοδα μου. Τα εξοδα της αρρώστιας μου. Η παιδικη μου ηλικια ειχε χαθει, πράγμα που με εκανε να ωριμασω γρηγορα. Απο τα δεκα μου ηξερα τι ειχα, ηξερα ότι πέθαινα και το ειχα αποδεχθεί. Η μαμα μου απο την αλλη οχι. Μου ελεγε συνέχεια ποσο ώριμη ημουν για την ηλικια μου και οτι ειναι αξιοθαύμαστο το ποσα ξερω για την αρρώστια μου και το ποσο το ειχα αποδεχθεί. Ηταν ευκολο καθως δεν ηξερα καλα τι ηταν ο θάνατος. Γνώριζα το ότι θα φυγω απο αυτο τον κοσμο και θα πήγαινα σε εναν αλλο . Ενα πιο ομορφο και ειρηνικό κόσμο. Διπλα στον Θεό. Μπορει η οικογενεια μας να μην ηταν πολυ θρησκα αλλα πιστεύαμε ολοι ακράδαντα οτι υπηρχε παράδεισος και ότι δεν τελείωναν ολα ετσι απλα. Δεν ξερω αν το πιστευω αυτο ακομα. Εκεινη την περίοδο εγινε ο βράχος της μαμάς μου αντι αυτη να γινει ο δικός μου. Και ολα αυτα μεσα σε ενα χρονο. Σε ενα χρονο γεμάτο θεραπείες και επισκέψεις στο νοσοκομειο, σχεδον καθημερινές συναντήσεις με γιατρούς και διαφορα γκρουπ υποστηριξης , τοσο για μενα οσο και για την μητερα μου. Η ζωη της ηταν πολυ πιο δυσκολη τοτε αλλα την ζούσε μεχρι την τελευταια στιγμη προσπαθώντας να βρει μια λυση ή ισως και μια θεραπεία ωστε να κρατησει το κοριτσάκι της στην ζωη οσο περισσοτερο γινοταν. Η ζωη της ειχε κατεστραφει και ενιωθα υπευθυνη. Ακομα νιωθω υπεύθυνη, αλλα εχω μάθει να ζω με αυτο.