This Is My Life

Mal Önce Kapanındır.

-MUTLİMEDYADA STACEY VAR-

O ise kaçıp banyoya girdi, arkasından koştum ve kapıyı açmaya çalıştım.

Benim zeki arkadaşım kapıyı kilitlemişti ve benim gibi güçsüz bir kızın o kapıyı kırarak açmasıda mümkün değildi.Gelen öğürtü seslerinden biraz tırstım ve endişeli olduğumu belli eden bir ses tonuyla;

- Sel?

-Selly?

-Aç kapıyı.

-İyi misin?

-Sel noluyor sel?!

Dahada şiddetlenen öğürtü ve bir ağlama sesinden sonra kapı yavaşça açıldı.Karşımda gözleri kızarmış ve kusmuş Selena duruyordu, hemen ona sımsıkı sarıldım ve "Herşey geçecek" dedim.

Arkamızda birini görmüştüki gözleri şaşkın bir ifade almıştı.Merak edip arkamı döndüğümde Edward  ve müstakbel karısı -aynı zamanda şanslı kızımız- karşımda şaşkın gözlerle bize bakıyorlardı.Parti yaptığımızdan haberi yoktu ve kız arkadaşıyla buluşmaya gitmişti ve eve getirmiş.Ah, kız tabikide sarışın.İsmi Stacey(Siteysi)ydi.Hafif çok hafif  grimsi bir mavisi olan gözleri ve doğal sarışınlığıyla çok hoş bir kızdı.Kızın nasıl biri olduğunu bilmiyordum ama egoist biriyse şimdiden nefret edilenler listemde birinci olabilirdi.

Neyse ki Edward bozuntuya vermedi ve müstakbel karısı Stacey ile evimizin bahçesine çıktılar.Bizde Selena'nın elini yüzünü yıkayıp çıktık.Partideki herkes tahminimce sıkılmaya başlamıştı ve tanımadığım 2-3 taş varlık ortalıkta sahibini kaybetmiş köpek yavrusu gibi geziniyorlardı.Selena ve ben onları fark edince birbirimize "Mal önce kapanındır" bakışı attık.

Tam ortada beyaz t-shirtyle, beyaz ceketiyle, dağınık saçlarıyla  ve kahverengi gözleriyle yanındaki bir kıza sırıtıyordu -Tanrıım sahipsiz değilmiiş-  Sağ yanındaki ise kot bir gömlek, kot pantalonu ve hafif elaya kaçan gözleriyle vee unutmamak lazım şekillenmiş saçlarıyla ordan şeye bakıyordu.Şey...Ben? Bana mı? Yok canım kıyafetime bakıyordur o.Yoo kıyafetime niye baksın?Sellye bakıyordur dedim ve yanıma döndüğümde Sellyin şuan beyazlıya yavşıyor olduğunu gördüm.Ve sanırım kızarmaya başlamıştım.Burası Türkiye, nerde taşlar, meteorlar tumblr boylar nerdeeeğ.

Utangaçlığımı yenip çıçıkların yanına gitmek istedim ama o "utangaçlık" denilen şeysi bana aşık ve beni meteorlardan kıskanır.Tam gidecektim romantik bir şekilde kolumdan çekti beni sefgilim utangaçlık.Ama nedense gerçektede hissediyordum çektiğini.Bir anlık dalgınlığımla mal gibi arkama baktım.

OH

MY

GOD

BEYBE

I

DON'T

BELIEVE

NO NO NO

THIS

IS 

IM

POS

SIB

LE

IMPOSSİBLE !

Karşımda kot ceketli taş taş çok ama çok taş varlık duruyordu.Ben içimde bir şok geçirirken o sesine öldüğümle ilk konuşma başlamıştı ağağağağa.

-Eğer beni arıyorsan ben burdayım dedi o sevecen gülümsemesiyle.Bir an  duraksadım, utangaçlığımı boş verip "evet gülw seni arıyordum" mu diyecektim yoksa itiraz mı etmeliydim?