Od tamtej tragedii minęły 2 dni. A ja postanowiłem zrobić jej niespodziankę. Gdy przekroczyłem drewniany próg chatki, nikogo nie zastałem. Sądziłem, że wyszła gdzieś na chwilkę, ale nie. Zobaczyłem kartkę na stoliczku. Przeczytałem list, po czym zgniotłem go w dłoni. Jak ona mogła? Przecież to szaleństwo! Zawsze miała dziwne pomysły. Ale ona złożyła mi obietnicę.
Mogłem się nie godzić na jej samowolę. Mimo, że przetrawiłem słowa zamieszczone na papierze już 4 razy, to dalej nie chciałem, aby prawda do mnie dotarła. Miałem wyrzuty sumienia o to.
Dzisiaj miał być szczęśliwy dzień dla nas obojga. Chciałem zrobić to już dawno, ale się bałem. A teraz to była dobra okazja dla odskoczni od tych wszystkich niefortunnych zdarzeń.
Nie myślałem już o tym, bynajmniej nie chciałem. To za bardzo bolało. Żadna kobieta nie zawróciła mi w głowie, jak ona. Odnajdę ją, jestem tego pewien. Zacznę jak najszybciej to możliwe.
Ruszyłem do karczmy, gdzie siedzieli główie strażnicy. Znalazłem tam ich dowódcę.
-Zbierz kilkunastu strażników, za godzinę ruszamy - powiedziałem w pośpiechu.
-Dokąd? - zapytał zdziwiony.
-To jeszcze się okaże, jak daleko zaszła.
-Ale Wasza Książęca Wysokość kto taki?
-Viss - odparłem krótko.
Tak jak powiedziałem, po godzinie około 15 strażników było gotowych do podróży. Ja na białym ogierze z mieczem w pochwie.
Postój nie mógł mieć nawet miejsca, kierowaliśmy się na południowy wschód. Nie jestem człowiekiem bez serca, ale ona musi się znaleźć. Nie mogę pozwolić, żeby coś sobie zrobiła.
Nagle jeden z mężczyzn udał na kolana. Będzie nas opóźniał, ale nie zostawię go tutaj.
-Ty, wstań - zarządziłem i podszedłem do niego z koniem wcześniej z niego schodząc. Podałem mu rękę i pomogłem wsiąść na ogiera.
-Jesteś pewien książę? - zapytał ze zmęczeniem w głosie.
Pokiwałem twierdząco. Gdy zapadł wieczór mogliśmy sobie pozwolić na postój. Rozbiliśmy obóz pod gwieździstym niebem. Ja zamiast spać w namiocie położyłem się na młodej trawie. Zimno bijące od ziemi oraz lodowatego wiatru nie przeszkodziło mi przypomnienie sobie tym chwil, gdy jako dzieci uciekaliśmy w środku nocy, by potem patrzeć na gwiazdy. Nieźle nam się potem dostało od mamy, która zawsze nas kryła przed ojcem. Na samo wspomnienie o nich robi mi się żal Viss. Straciła rodziców mając zaledwie 4 lata. Musiała oglądać, jak jej wioska ginie od zarazy. Jako jedna z nielicznych przeżyła.
-Panie, powinieneś się położyć. Rano ruszamy dalej - powiedział wysoki mężczyzna.
-Bruno, jak to jest założyć rodzinę? - zapytałem prosto z mostu.
-Nie rozumiem Panie.
-No w sensie - podniosłem się do pozycji siedzącej - Czy trudno jest pełnić trzy role? Strażnika, męża oraz ojca naraz?
-Na początku było ciężko, ale razem z Dianą dajemy radę.
-Dziękuje, możesz już iść.
-Ale...
-Zostanę tutaj, nie martw się.
-Jak sobie życzysz - odszedł.
-Ale czy ja podołam w przyszłości? - pomyślałem.
Po chwili czułem jak powieki kleją się do siebie. Zasnąłem.
__________________________________
Naprawdę was przepraszam! Ale czasu brak, a zaległości wiele T_T
Jesteście w stanie mi to wybaczyć?
