Im Used To It

1

K POV

I woke up in the morning because i feel so thirsty . I'm not usually a morning person lol. And I dont know what to do. If you're asking me where's my parents. They're out of the country. May dalawang kuya ako pero nasa ibang bansa din nagtatrabaho na sila. And me? nag aaral ako at sa Bahay lang ako. Wala akong ginagawa sa buhay kundi magsayang ng pera. pero hindi naman ako ganun kagastador. Yun lang palaging ginagawa ko. 

Simula nung lumaki ako lang magisa. Hindi nakaramdam ng masaya at buong pamilya. palaging tabaho iniisip nila , yung mga kuya ko naman mas matanda sakin yun ng ilang taon kaya nung bata ako madalang ko lang din silang nakakasama. nagtataka ako nung minsan dahil ako yung pinaka bunso expected ng iba spoiled brat ako pero ako yung pinaka parang walang kwenta sa paningin ng pamilya ko . minsan iniisip ko kung ampon ba ako or what pero hayaan na . im used to it. Hindi ako nakaramdam ng pagmamahal ng magulang pero never akong nag complain sankanila. Never kong sinumbat yung mga pagkukulang nila. Never akong nagsalita . never kong inamin na nasasaktan na ako kahit wala namang silang ginagawa. wala nakakasakit lang kasi isipin na iniwan nila ako sa bahay para lang sa trabaho at pagpapayaman ang iniisip nila. kaya lumipat ako ng condo kasi nakakalungkot yung bahay namin. malaki nga wala namang silbi. Lahat puro pagpapanggap. Hanggang kaya ko pa hindi ako magsasalita.

wala akong nakasalamuhang tao simula elementary hanggang highschool ako. at ngayong college nako . nakakatuwa lang kasi maraming nagsasabi na ang weird ko daw haha anong weird sa pagiging tahimik? lol tahimik ako pero maraming nilalaman yung utak ko na hindi kayang sabihin ng bibig ko . Im a college student taking up a fashion designer and im in night shift. I dont take the morning shift lol

Nagkaron ako ng kaibigan nung kinder ako , actually lalaki sya , Pero wala iniwan din ako haha. and I'm used to it . hindi ko alam kung bat nyako iniwan. Basta isang araw naghihintay ako sa tagpuan namin hindi na sya dumating . haha nakakatuwa kasi araw araw akong naghihintay don at nagpapahatid ako kay yaya . hindi na sya dumadating hanggang sa nawalan nako ng pag-asang dadating sya .

Hays bat ba naisip ko sya . pag nagkita kami at naalala ko sya sisiguraduhin kong wala nakong pake sa kanya at di nako magtatanong kung bakit iniwan nya ako ng ganun ganun lang haha wala na ring sense kung mag tatanong  pa ako e ang tagal na non.

Nasa chapter 1 na tayo ng buhay ko hindi nyo pa kilala kung sino ako. Hahaha just call me K. Lahat sila kilala ako sa pangalang K , na bilang nickname ko pero hindi buong pangalan ko. hindi ko alam kung bakit K ang tawag sakin ng mommy ko , kahit wala namang K sa name ko haha. nagtaka rin ako nung una kung bakit K ang tawag nila sakin pero madalas kasi hindi ko ugaling magtanong ng mga bagay bagay. Maraming nagsasabing sobrang ganda ko daw haha. Sobrang puti ng kutis ko. Ganun pero lahat yon hindi ko pinaniniwalaan haha. Bakit? You'll know it soon. Not now but soon hahaha. Im 17 years old , And i have two older brothers. they're 5 and 6 years older than me peron minsan ko lang sila nakakasalamuha nung bata kasi ako bibihira lang makipag laro sakin yang mga yan dahil isa nga akong girl hindi pwede sakin yung mga nilalaro nila at hindi ako pwedeng mapagod.

nung bata ako sanay naman ako sa mga tao. pag maraming tao sa paligid ko sanay ako. pero simula nung umalis yung mga magulang ko sa mansyon. nasanay ako mag isa . nung pasukan nung napunta ako sa mga matataong part dahil titignan ko sana kung saang room ako , biglang akong nakaramdam ng panic , and sobrang pagpapawis ko , and nanginginig ako that time hindi ko alam ang gagawin ko and yun hindi ko na alam nangyari paggising ko nasa hospital nako. nagblack out daw ako sabi nung doctor . tinanong ko kung anong nangyari sakin. kinuwento ko sa doctor yung nangyari sakin . sabi ng doctor kailangan ko daw pumunta sa Psychiatrist para tignan daw yung lagay ko.

nagpunta akong Psychiatrist at kinuwento nga ang nangyari and sabi nung Psychiatrist baka daw may  Enochlophobia  daw ako or Agoraphobia. enochlophobia means fear of crowd places . and yung Agoraphobia naman yung fear of public places . so satingin ko Enochlophobia lang yung akin. may sinuggest pa yung psychiatrist sakin na kailangan ko daw mag Psychotherapy para daw matulungan ako sa fear ko. hindi nako pumayag. Bakit ako papayag? e hindi naman ako lapitin ng tao at mas lalong hindi pumupunta sa crowded places and hindi ko kailangan yon kasi sanay nakong magisa hahahaha.