Biliyomusun bazen sırf son günler biraz güzel diye hayat düzeliyo sanarsın. Sonra bi gözlerini açarsın. Açarsın açmasına da açtığın an. Açtığın an herşey boka sarar. Sonra yine pişman olursun. Gözlerini açmana pişman olursun. Hayatının düzeldiyini sanmana pişman olursun. Hayatının düzelmediyine pişman olursun. Hayatını düzeltemediyine pişman olursun. Ama pişmanlık fayda vermez. Asla vermez. O yüzden yine oskarlık "mutluluk" performansımıza geri döneriz. Herkes bizi mutlu sanar. Keşke cidden sandıkları gibi mutlu olsam. Ama diyer sandıkları olamadığım gibi mutlu da olamam. Mutluluk aslında çok zor ama imkansız diyil. Aslında ben normal şartlarda küçük şeylerden bile mutluluk duyan bi insandım. Hayatı öyrenene kadar. O güne lanet okuyorum. Ama bi taraftan da şöyle düşünüyorum. Eyer belki de o zaman hayatı öyrenmeseydim şimdi daha çok acılar yaşardım. Bilemiyorum. Olada bilir yani.
Bazen herkesten kaçıp bi odada yanlız kalıp tüm gün müzik eşliyinde ağlamak istiyorum. Ama yapamıyorum.
Keşke hayatım cidden azıcıkta olsa düzelseydi. O zaman belki mutlu olmak daha kolay olurdu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
"İyiyim."
Random"İyiyim".Ah keşke büyüdükçe bu sözleri söylemek dahada zorlaşmasa bizim için.Keşke gerçekten iyi olsak.
