Birds of Freedom

Κεφάλαιο 11

Κεφάλαιο 11

1943 Μόλυβδος,Λέσβος

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και κοίταξα το ταβάνι επίμονα μέχρι να σταματήσω να βαριανασαίνω. Ένας εφιάλτης είχε ταράξει τον ύπνο μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και βγήκα στον μεγάλο χώρο που υπήρχε στον όροφο που έμενα.Κοίταξα το ρολόι και είδα ότι η ώρα ήταν 7:30. Λογικά η Φιλιώ θα είχε ξυπνήσει αφού τα μαθήματα του σχολείου ξεκινούσαν σε μισή ώρα κατέβηκα αθόρυβα σχεδόν γιατί ακόμα δεν είχα βεβαιωθεί ότι είχε ξυπνήσει. Μόλις το πόδι μου ακούπησε το ξύλινο πάτωμα αυτό έτριξε. Ακούγωντας αυτό η Φιλιώ ήρθε φουριόζα με καλημέρισε με χαμόγελο και με άρπαξε από το χέρι για να πάει στην κουζίνα. Εκεί είδα το τραπέζι της κουζίνας να είναι γεμάτο. "Μα γιατί το έκανες όλο αυτό;Δεν χρειαζόταν!" είπα έκπληκτη "Είναι η πρώτη σου μέρα σήμερα και πρέπει να την χαρείς. Μπορεί να σου φαίνεται λίγο ειρωνικό αφού ήρθες εδώ αναγκασμένη αλλά δεν θέλω να είσαι στεναχωρημένη" κούνησα το κεφάλι μου δείχνοντας ότι συμφωνώ. Αφού καθίσαμε και φάγαμε, ντυθήκαμε και φύγαμε για το σχολείο. Είχα λίγο άγχος ότι δεν θα ήμουν καλή δασκάλα αλλά η Φιλιώ μου είπε ότι θα πάρω τις μικρές τάξεις και θα ήταν εύκολο. Όσο προχωρούσαμε είδα διάφορους κατοίκους να κοιτούν περίεργα αλλά το θεώρησα φυιολογικό. Και στον δικό μου τόπο οι άνθρωποι φερόταν περίεργα όταν κάποιος ξένος ερχόταν. "Θέλω να ξέρεις ότι οι άντρες του χωριού είναι λίγο περίεργοι. Φυσικά όχι όλοι αλλά αρκετοί από αυτούς θα θελήσουν να έρθουν κοντά σου. Πολύ κοντά σου!" "Κατάλαβα" Φτάσαμε στην αυλή του σχολείου και τότε ήταν που ένιωσα πραγματικά άγχος. Η Φιλιώ φαίνεται ότι το κατάλαβε αμέσως και προσπάθησε να με βοηθήσει και τα κατάφερε. Ελάχιστα παιδιά είχαν φτάσει αλλά όπως είχα μάθει λίγα ήταν και αυτά που ερχόταν. Μόλις μπήκαμε στο προάυλιο άρχισαν να ακούγονται μερικοί ψίθυροι παιδιών. Μπήκαμε στο κτίριο του σχολείου ο οποίος χρειαζόταν πολλές κατασκευές για να μην είναι επικύνδινος. Είχε τρεις αίθουσες για μαθήματα και ένα υπόγειο το οποίο, όπως μου είπε η Φιλιώ, είχε πιάσει φωτιά πριν από πολλά χρόνια και από τότε η επισκευή του και η χρήση του ήταν αδύνατη. Μέχρι βέβαια να φτάσουν οι Γερμανοί στο χωριό οι οποίοι αποφάσισαν να το μετατρέψουν σε γραφεία. Για αυτό και πολλοί γονείς σταμάτησαν να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Προχωρήσαμε και η Φιλιώ με οδήγησε στην αίθουσα όπου θα έκανα εγώ μάθημα. Μπήκα μέσα και κοίταξα γύρω μου. Τα μόνα που το έκαναν να μοιάζει με σχολική τάξη ήταν τα θρανία και ο πίνακας. Με μελαγχόλησε πολύ αυτή η εικόνα. Αλλιώς θυμόμουν την δική μου σχολική τάξη. Στους τοίχους της κρεμόταν παιδικές ζωγραφιές με πολλά χρώματα. Αναστέναξα και κατάλαβα το πόσο ο πόλεμος και η κατάσταση της χώρας μας επηρέαζε την ψυχολογία των παιδιών. Γύρισα την πλάτη μου για να ξαναντικρίσω την Φιλιώ. Αυτή κατάλαβε για άλλη μια φορά τι σκεφτόμουν και κούνησε το κεφάλι της με κίνηση που έδειχνε την λύπη της. Με καταλάβαινε σαν να ήταν η μητέρα μου αλλά και εγώ ένιωθα πολύ κοντά της. Ο επιστάτης του σχολείου τον οποίο δεν είχα γνωρίσει ακόμα χτύπησε την κουδούνα και έτσι εγώ και η Φιλιώ βγήκαμε βαστικά έξω. Εκεί είδα τα παιδιά του σχολείου να έχουν συνταχθεί σε τρείς σειρές ανά δύο. Οι δάσκαλοι του σχολείου πριν έρθω εγώ ήταν δύο. Η Φιλιώ και ο κύριος Αρσένης ο οποίος είχε έρθει αρχικά για να διδάσκει Θρησκευτικά αλλά λόγω έλλειψης καθηγητών είχε αναλάβει και τις δύο μικρότερες τάξεις που έκανα μάθημα μαζί. Έτσι αφού οι δάσκαλοι ήταν μόνο δύο ενώ τα τμήματα τρία κάθε ώρα κάποιο τμήματα καθόταν στο προάυλιο περιμένοντας την σειρά του να κάνει μάθημα. Από την στιγμή όμως που είχα έρθει εγώ θα μπορούσαν όλα τα τμήματα να κάνουν μάθημα και τις τέσσερις ώρες που διαρκούσαν τα μαθήματά τους. Σταθήκαμε και οι τρείς παζί με τον επιστάτη δίπλα ο ένας στον άλλον κι η Φιλιώ διάλεξε το παιδί που θα έλεγε την προσευχή σήμερα. όταν η προσευχή τελείωσε η Φιλιώ με σύστησε σε όλα τα παιδιά αλλά και στους δύο άλλους εργαζομένους του σχολείου μας. Και δύο ήταν πολύ ευγενικοί και με καλωσόρισαν στο σχολείο αλλά και στο χωριό. Μετά από τις συστάσεις προχωρήσαμε και χωριστήκαμε ο καθένας πηγαίνοντας στην αίθουσά του ενώ ο επιστάτης στο υπόγειο μετά από εντολή των Γερμανών. Μπήκα στη τάξη και είδα τα παιδιά να κάθονται στις θέσεις τους, κάτι που με ξάφνιασε. Περπάτησα και μόλις έφτασα στη έδρα γύρισα και τα κοίταξα. Χαμογέλασα πλατιά και τότε είδα πολλά παιδιά να χαλαρώνουν. "Γεια σας, με λένε Ισμήνη και από εδώ και πέρα θα κάνουμε μαζί μάθημα." σταμάτησα να μιλώ περιμένοντας κάποια ερώτηση των μαθητών. "Λοιπόν, λέω να μην ξεκινήσουμε με μάθημα αλλά με κάτι πιο ευχάριστο" τότε ήταν που είδα τα παιδιά να χαμογελούν " Θέλω να ζωγραφίσετε σε ένα χαρτί την ελευθερία όπως την φαντάζεται ο καθένας"

 Άμα σας άρεσε μη ξεχάσετε να σχολιάσετε και να ψηφίσετε!Ευχαριστώ πολύ!