Crashed on an island

one

Hoi. Dit is het eerste deel van mijn boek,
De 1ste en het 2 hoofdstuk zijn misschien een beetje saai.
Maar als je verder leest zal het veel leuker worden😊

Ik kijk nog een xtje achterom en stap dat het vliegtuig in. Eindelijk weer terug naar nederland. Als is het voor een week . Het is toch een week .

Ik loop naar voren en ga bij het raam zitten . Ik heb er veel zin in. Kan ik eindelijk mijn beste vriendin weer zien naar die 6 weken. Het is wel leuk hier in amerika, maar ik mis nederland toch wel

"Oja" ik vergeet me voor te stellen!
Ik ben estelle maar noem me maar gewoon Stelle en ben vijftien jaar oud.  Ik ben sinds kort verhuist naar Amerika. Ik had een leuk rustig leventje in nederland . Leuke school. Groot huis en veel vrienden . En ja hoor, je ziet het al aankomen. Door het werk van mijn ouders moesten we helemaal naar Amerika verhuizen .ik herinner me de ruzie van die dag nog dat ze vertelde dat we zouden verhuisden. Ik was kwaat!!

(TB : 6 WEKEN GELEDEN .

HEY Emma "WACHT OP MIJ" ROEP IK!!! ze draaid zich om en blijft staan . Hijgend kom ik bij haar aan . Ja ik weet et, mijn conditie is zo slecht dat zelf een clown uit i.t mij in2 seconden te pakken zou hebben . Ohh als ik alleen al aan de film it denk krijg ik al de rilingen . Ik ben dan wel al 15, maar toen ik die film had gekeken (de buren zijn nu zowiezo doof) heb ik 3 weken lang niet durfen slapen . Elke 5 minuten controleerde ik weer of er niet een clown of pop of zo iets dergelijks onder mijn bed zat. Ook mijn lamp mocht beslist niet uit . Ik weet et, ik stel me wel heel erg aan maar ik ben nou eenmaal niet zo'n held.
Het lijkt me alleen al vreselijk om in die film te spelen. Of het zo
je maar in het echt gebeuren. Oke stop!! Ik praat me zelf bang, alweer...

Aarde aan stelle. Halloooo!! Stelleeeeee.! Verschrikt kijk ik op. Ik had helemaal niet door dat ik ingedachte was verzonken. O en even dat je het weet. Ik sta er bekend voor dat ik tegen mezelf praat. De helle school weet het, echt zo schamend. Maar dat is een ander verhaal.
Samen lopen we naar de fiets ik doe mijn fiets vast van het slot en loop naar het schoolplein uitgang hoekje of hoe je dat ook maar wilt noemen. Na een minutje komt emma er aan fietsen en fietsen we samen naar huis. Het is rond de 5 minuutjes fietsen voor mij dus ik ben er zo maar, als ik er eenmaal ben roep ik naar emma : "morgen meide avondje"?
Ja is goed hoor ik haar nog roepen.
Ik fiets onze veelste lange overdreven oprit op en kom aan bij huis.
We wonen in een witte vila. Ergens net buiten de stad.  Er staan een paar bomen voor huis . Wat bloemen. Een verhuis wagen . Onze auto. En.   Huh een verhuis wagen ? Ik knipper een paar keer met mijn ogen, maar de verhuis wagen staat er nog steed. Vreemd. Misschien gaat mijn broer verhuisen? Neeee die is 17 dat zal wel niet. Maar wie dan .?
Met die gedachten dump ik mijn fiets tegen de schutting en loop het trappetje op ons huis binnen.
Lieverrrdddd kom eens naar de keukkkkeeennnn hoor ik mijn moeder meteen roepen
Verbaast kijk ik op. Mijn ouders zijn nooit thuis en al helemaal niet door de weeks. Dan moet er wel wat ergs aan de hand zijn . Snel loop ik langs een stapel dozen naar de keuken. Ik denk er helemaal niet over na van wat er in zou kunnen zitten. Als ik bij de keuken aan komen zitten bij vader, moeder en broer aan de tafel en kijken me aan. Ik krijg ineens een heel raar gevoel een vraag: "wwwat ddoen n jullie thhuis s..?
Sorry: lieverd we gaan verhuizen voor het werk van je vader en mij.
Watttt! "Gil ik" dat kunnen jullie niet maken!!!
En waar willen jullie nu weer heen gaan!! Hopelijk dicht bij hier want anders ga ik niet mee!!!!
Mijn moeder kijkt me aan met die blik en die zegt al genoegt: naar Amerika gill ik . Nu knap ik echt uit mn vel. Ik ren de trap op. Pak mijn tas en prop er wat spulletjes in.  Ze gaan echt te ver. Ze hadden 2 jaar gelden na dat we voor de 5x verhuisden belooft dat we hier zouden blijven wonen voor minstens 5 jaar. Maar ja hoor ze deken alleen maar aan zich zelf.
Ik storm de trap af en ren naar buiten. Ik gooi de deur met een klap dicht en stap op mijn fiets . En zo rees ik weg op weg naar........ ja ik heb eigenlijk geen idee.

(Tb: 5 weken en 4 dagen)

Dit is al de zoveelste keer dat ik wakker word van de uil die de hele tijd boven mijn hoofd zweeft.
Je zal wel denken een uil !?
Maar ja een uil. Die dag dat ze er mee kwamen dat we zouden verhuisen. Was ik zo boos dat ik zomaar ergens heen ben gefietst. Na een half uurtje begon het te schemeren en stopte ik met fietsen en kwam ik er echter dat ik het bos ben in gefietst. Dus zou ik maar weer terug naar de Stadt fietsen . Maar binnen een uurtje kom ik er achter dat ik verdwaald ben. Ik ben natuurlijk ook niet zo slim om mijn mobieltje mee te nemen. Dus ik heb een groot probleem. Maar ik was te moe en t was donker om er verder over na te deken . Dus ben ik maar gaan slapen.

En nu naar 3 dagen ben ik nog steeds in het bos. Het is op dit moment donker. Maar het is niet heel koud. Het bos is hier wel dunner dus ik verwacht dat ik ergens morgen middag dit vreselijke bos uit ben . Maar dat zal ook jog wel een paar uur lopen zijn. Dus probeer ik te slapen.

En na een paar minuutjes lopen ben ik in dromen land.

Uiteindelijk ben ik het bos inderdaad die middag uitgekomen en ben ik toch maar meteen naar mn huis gefietst.
Mn ouders waren heel boos. Maar dat is logies. Het enige wat ik mocht doen was douchen en andere kleren aan doen . En toen begon de reis naar amerika

( tb:5 /4/3/3/1 weken)

na een hele reis kwamen we aan in Amerika bij ons huis. Het lag redelijk afgelegen maar het was wel mooi.
School was leuk en ik maakte snel 2 goeie nieuwe vriendinnen.
Ook voor de verjaardag van Emma heb ik een vliegticket van mijn ouders gekregen. Ze zijn nu echt voltime aan het werk en zijn vaak hele dagen niet thuis. Over 18 dagen ben ik jarig. Maar dat zullen ze ook wel weer vergeten. Voor de rest heb ik niet veel meer gedaan.

(Tb nu)

Hoi mensjes. Dit was alweer het eerste deel van dit boek😁
Ik probeer minstens 2x per week te posten.
En alvast bedankt voor het lezen van mn boek.
Ik heb al een paar maanden geen boek meer geschreven dus ik moet er weer even in komen.
But i promis dat het leuker word😘

De groetjessss
13-januari-2018