Sözlerimi yazmadan önce son bir yudum daha viskimden,karanlığın çağrıştırdığı siyaha aşık olan bir insanın canının bu zamana kadar nasıl yanmış olabildiğini düşünün,hissedin.
Geceleyin çöktüğünde,şehrimin en aşağılık yeri Aksaray meyhanelerinde,rakısını içen adam şöyle haykırdı "Yine kaybettim" bu adamı nasıl üzdüler,bu adama kalbi neler çektirdi anlatabilir mi ,anlatmaz,anlatmaya yüreği yetmez acı tekerrür eder bir yara olarak kalır.İnsanların kirli tarafıyla tanışmak çok acı vermiş olsa gerektir ki,etrafımızdaki insanlar bu yüzden üzgün,kırgın,ve sarhoş başka bir açıklamasının olduğunu pek sanmıyorum.Kalp denilen şey hep imkansızı sever,imkansızı ister hep koşarsın bir yerdede kalırsın artık ümidin kesilmiştir.Mutlu olma hayallerini 17'sinde bir kenara bırakan insanlar için yüzlerinin gülmesini fazla dilemeyin.Mutluluğu haram bilen insanların çok sevap işlemesini beklemeyin.Bir Nisan yağmurunda,Kasım'ın ortasında,Ocak'ın en soğuk akşamında zaman mekan fark etmeksizin aklı meşgul eden kişilerin umrunda olmadığımızı fark etmek gerekiyor,ama olmuyor değil mi çok acıtıyor,ama güzel şeyler büyük acılarla gelir aldanma! Fuzuli bir kayıp olarak gördüğün o şiirler,bir gün hayatında anlam ifade etmeye başlayınca sevmişsin,kül olmuşsun demektir.Sevginin tarifini yap dediklerinde gözünün önünde duran harika silüeti nasıl unutabilirsinki unutmayı bırak nasıl gözlerini kırpmaya,bir daha görememeye cesaret edebilir ki? Sevipte sevilmemek,düşleyipte düşlenmemek alnımdaki yazı diyen bir insan için hayat ne kadar aydınlık ve güzel olabilir açıklayın,açıklayabilecek birisi varsa...
Utanmaktan ibaret o garip çocukluk aşklarında bile sevdiğinin elini tutamazsın,utanırsın ama eve gidince keşke yapmasaydım hissiyatı vardır bunun gibi burukluğu yaşayan bir insan olarak döktüğüm şu kelimeler,yazılar kim bilir belki bir gün hayatıma yön verir.İçimdeki kelimelerle anlatabilirim belki,ama hissettiklerimin kontrolünü kendim dahi gerçekleştiremiyorum şu vakitlerde zifiri karanlıktan,güneşli bir aydınlığa geçecek şu anlarda,yazıyorum delimiyim? Hayır sadece sevmekten kül olmuş bir ciğerin izlerini yazıyorum,anlatmaya elimden geldiğince çalışıyorum.Hayat sanki filmin en güzel yerinde bir reklam gibi kızdırırken seni,bir yandan da mutlu etme çabaları oluşuyor hayat denen illetin kendisinde.Ama mutlu etme çabaları imkansızdan bir tık öte,üzme girişimleri ise en üst düzeyden başarılı,tebrikler bugün de güzel kaybettik.Korkusuzca sana giden o yolda depar atarken,önüme çıkan tüm engelleri geçtim,biri hariç oda sen,sanırım bu en zoru aşılamayacak bir engel.Ve ben engellere zarar vererek geçerim,kaçak ve kuralsız yaşamaya çalışırım hayatı,çünkü legalleştir düşüncesiyle var oluyorum.
Legalleşen her günahın sevgi dendiği şu dönemlerde,sevginin en güzel tanımı yapılırken,ben ona içimden şarkılar şiirler bestelerken,bir hoşçakal mesajı yıktı,zavallı biri gibi bıraktı! Mutluluğu için kendi mutluluğumdan vazgeçmişim,unutma ki kimse seni ben gibi sevmeyecek,sevemeyecek çünkü ben en temiz duygularımla kapına geldim,suratıma kapıyı çarptın ama gitmedin,duyuyorum bazen sesini,hissedebiliyorum avuçlarında o üşüyen ellerini,neye yarar tartışılır ama senin kusursuz sıfatın rahatlatıyor beni.Ben bir hastayım ve tek ilacım sensin,ama bu ilacı içmem de yasak gibi,hoşçakal sevdiğim,hoşçakal sevmekten usanmadığım,hoşçakal gül bahçe suratlım!
