04.47
Hemen yakmadım...dakikalarca yüzünü izleyip iç geçirdim, bundan daha güzel bir an yok. Her iç çekiş, bir şiir mısrasının altını çizmek gibiydi.
"Hadi yak meleğim." Önce dizlerimin üstüne doğrulup, burnunda ki bene bir öpücük bıraktım. Gözlerinin huzurdan kapanışına an ve an şahit oldum.
Elimde ki, kibrit kutusunun kapağını açtım, içinden bir kibrit çıkardım ve yaktım.
"Gözlerini kapat."
kapattım...
"Gözlerini aç."
açtım...karşılaştığımız ilk yer.
Hiçbir şey değişmemişti...yoldan geçen insanlar, bahar ve baharın getirisi rengarenk çiçekler, karşımızda aynı bankta oturmuş biz...çok güzeliz. Kaçamak bakışlarımız, kızaran yanaklarım, titreyen bacaklarımız, kulaklığımın tekini verdiğim ve kabul ettiği o an; her şey çok özeldi.
...
Yüzümüzde ki gülümseme ile güneş ışığını aya teslim edene kadar izledik.
"Bitti, yenisi için son kibriti yak meleğim."
